Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
yemekhanede ağır ağır yumuşak kahvesini yudumlarken günün kaçınılmaz yorgunluğu dahası mümkünmüş gibi çökmüştü üzerine genç oğlanın. öyleydi ki narin, şekilli kirpiklerini yavaşça kırpıştırıp gözlerindeki o ağırlığı atmaya çalışıyor, güzel yüzünü yasladığı elini zaman zaman çekip yeniden yerleştiriyordu başının kaymasıyla.
"nöbet zor geçiyor, hm?" elindeki kahvesi ve ikisi için yaptığı sandviçleriyle ona yaklaşan meslektaşı kim doyoung ona sıcak bir gülümsemeyle sorduğu sorusunun ardından oturdu yanına. onca saat nöbette yorulmamış gibi bir hali vardı neşesinde.
"biraz..." sesinin tınısında güçsüz bir mırıltı vardı onu yanıtlarken. pembe dudakları hafifçe yana kıvrıldı ve mızmızlanmak üzere büzdü onları ardından. "doktor suh fazla mükemmelliyetçi, ne yaparsam yapayım sürekli beni uyarıp düzeltmeye çalışıyor. benden hiç memnun değil sanırım, bana karşı çok katı davranıyor."
siyah saçlı genç oğlan arkadaşının bahsettiği an bunu duymuşçasına içeri giren saygıdeğer doktoru seyretti. ancak yanlışlıkla bile olsa gözlerinin birbirine değmemesi için hızlıca geri sızlanan arkadaşına döndü. "çünkü o işinde en iyisi, polikliniğinizin tüm zorluğunu üstleniyor. ve bence yanlışın var, senin iyi olduğunu bildiği için bunu yapıyor. seni sürekli takdir ediyor."
kahverengi saçlarını bonesini çıkardıktan sonra düzeltmek için geri tararken iç çekti bıkkınlıkla. "bilmiyorum, doyoung. bence benimle çalışmaktan hiç haz etmiyor." konuşurken bahsi geçen adamla gözlerinin buluşması onun panikle önüne dönmesine neden olmuştu.
doyoung arkadaşının omzuna omzuyla vurmuştu rahatlıkla konuşmadan önce. "abartma, jeong. sadece işini iyisiyle yapmaya devam et. kendin de göreceksin doktor suh'un düşündüğün gibi biri olmadığını."
