Tomik Poezji II

Rodzina

„How does it feel, Wayne, to stand on the very stones that ran with your parents' blood? Do you feel sad? Full of rage? Or does that outfit help bury your feelings, hiding your true self? Oh, you are a truly extraordinary specimen. I look forward to breaking you...” — Hugo Strange

Opuściły rynny krople, żegnawszy je szumem,
Błyskawice rozciągały się z niebios truchtem,
Zastygły uległe cienie, usłuchały swego pana,
Westchnął martwym spojrzeniem — powtórnie znana aleja.

Klęknął, ziębił bezgłośnym smutkiem,
Strój rozdzierał, serce się kruszy,
Mgła wspomnień zaciemnia złudzeniem,
Jak Bruce z bliskimi krok toczy.

Echo spustu wyiskrzyło nieszczęście,
Łez potok okiełznał się z wiecznym deszczem
Szaty nietoperza toż to zasłona,
Wciąż słychać szepty młodzieńca.