Kur'an elini çektimi bir kere hayatından sıradan bir insan oluyorsun. Sıradan ama nasıl sıradan? O kalp belli bir süre özelliklerini yitirmeye, çökmeye başlıyor. Kararıyor gün geçtikçe..
Önünüzde tertemiz bir araba düşünün, kirli yollarda kullanırsanız toz kaplar, otobanda kullanırsanız hem temiz hem rahat olursun.
"Hazer et, dikkatle bas, batmaktan kork. Bir lokma, bir kelime, bir dane, bir lem'a, bir işarette, bir öpmekte batma. Dünyayı yutan büyük letâiflerini onda batırma..." Bediüzzaman..
Bir söz, bir bakış kalbin kararması için yetiyor, artıyor bile. Gittikçe kararan o pamuk gibi kalp, imana açılmıyor. İmanı kaybetmekten bahsetmiyorum, yanlış anlamayın.. İmansız gibi yaşamaktan bahsediyorum. Seni Kur'an'dan, Peygamberinden ne ayırıyorsa ona bir dur deme zamanımız gelmedi mi?
Daha ne kadar oyalayacak bizleri sahte gülüşlerimiz. Daha ne kadar kendimizi kandıracağız? Yoksa sende herkes gibi ümitsiz misin? O zaman yarın akşamı bekle, onun içinde bir şeyler karaladım..
( Yorum ve düşüncelerinizi önemle beklerim, oylama yaparak ve takibe alırsanız güncellemeleri alma fırsatınız olur.)
17 Haziran 2015 - Bir yaz akşamı..
