၇၀ခုနှစ်များတွင် ကလေးများပြုစုပျိုးထောင်ခြင်း [ဘာသာပြန်]

CH-87

Unicode

ချင်းရို့က အဝတ်အစားတွေပြုလုပ်ရန် အစ်မဖြစ်သူ ချင်းမျန့်အိမ်သို့ အထည်စတွေကို ယူသွားခဲ့သည်။ ချင်းမျန့်ရဲ့ အိမ်ဟာ စိုက်ပျိုးရေးခြံအနီးရှိ ကျောင်းတစ်ကျောင်းထဲတွင် ဖြစ်လေ၏။ ထိုကျောင်းဟာ လွန်စွာပျက်စီးယိုယွင်းနေပြီး သက်ကယ်တဲငယ်လေးတွေ အနည်းငယ်ဖြင့်သာ ကျောင်းအဖြစ်ဆောက်လုပ်ထားခြင်းပင်။

ပင်းချန်စိုက်ပျိုးရေးခြံမှာရှိတုန်းက အခြေအနေနဲ့ နှိုင်းယှဥ်လို့မရနိုင်ပါချေ။ အဲဒီတုန်းက သူတို့ အုတ်အိမ်မှာ နေထိုင်ခဲ့ကြကာ ယခုချိန်မှာတော့ သက်ကယ်တဲနဲ့ နေထိုင်နေခဲ့ကြရပြီ။

ကျောင်းတွင် ဆရာ၊ ဆရာမ အနည်းငယ်နှင့် ကျောင်းအုပ်သာရှိပြီး လူသိပ်မများသလို ကျောင်းသားအများစုသည်လည်း အဝတ်အစားအစုတ်အပြဲတွေကိုသာ ဝတ်နိုင်ပြီး ခြေဗလာဖြင့်သာ ကျောင်းသို့လာနိုင်ကြတဲ့ အနီးနားကျေးရွာများမှ ဆင်းရဲနွမ်းပါးတဲ့ မိသားစုများမှ ကလေးတွေပဲ ဖြစ်ကြ၏။

ချင်းမျန့်က ဤကလေးငယ်များအတွက် စုတ်ပြဲနေတဲ့ အဝတ်အပိုင်းအစတချို့နှင့် ဘောင်းဘီတိုလေးတွေကို ချုပ်ပေးခဲ့သည်။ နေ့ခင်းဘက် နေရောင်ဟာ တောက်ပထိန်လင်းနေသော်လည်း ကလေးတွေမှာ ထီးမရှိကြပါချေ။ သူတို့လေးတွေက အရိပ်ရရန်အတွက် ရှဥ့်လေးများကဲ့သို့ အုန်းရွက်တွေကို အုပ်ဆောင်း၍ အတန်းလာတက်ကြ၏။

အရင်တုန်းကတော့ ဒီနေရာက ဆရာတွေဟာ ပညာအရမ်းတတ်သူများမဟုတ်ကြ။ အလယ်တန်းနှင့် အထက်တန်းကျောင်းပြီးသူတွေက မူလတန်းပြဆရာတွေ ဖြစ်လာခဲ့သည်ပင်။ 

သို့သော် ယခု ချန်မျန့် ရောက်လာပြီးနောက်ပိုင်းတွင် "ကောလိပ်ကျောင်းသား"ဖြစ်တဲ့သူဟာ တစ်ကျောင်းလုံးတွင် စာအတတ်မြောက်ဆုံးဆရာဖြစ်လာခဲ့လေသည်။ မူလက တက္ကသိုလ်ဆရာဖြစ်ခဲ့တဲ့ သူ့အဖေ ချန်ယွီပိုင်ကိုဆို ပြောမနေပါနဲ့တော့။

ချန်မျန့်က အင်္ဂလိပ်ဘာသာစကားကို ကျွမ်းကျင်စွာ ပြောတတ်သူဖြစ်၍ ကလေးတွေကို နိုင်ငံခြားဘာသာစကားနှင့် သင်္ချာဘာသာရပ်ကို သင်ကြားပေးခဲ့သလို သူ့အသင်အပြဟာလည်း အလွန်ကောင်းမွန်လှ၏။ ကျောင်းအုပ်ကြီးနှင့် အခြားဆရာတွေက သူတို့မိသားစုကို အရမ်းလေးစားကြ၏။