Sadece Günlük

3. Bölüm

     ...Manzaraya karşı oturtup fotoğrafı çektim. Kalbim yerinden çıkacak gibi atmaya başladı. Elim ayağım titriyor hatta soğuk soğuk terlemeye başladım. Planda olmayan bir şey vardı. Hatta fotoğrafta olmayan bir şey..
     Şaşkınlığımı Özgür'den gizleyemiyordum. Telefonumu kapatıp koydum. Balkonun köşesine oturdum. Sustum daha da sustum. Sadece Özgür'e bakıyordum. Sonra bir sigara yakıp uzun uzun baktım tek arkadaşım tek sırdaşıma. Her gün benim kahrımı çeken benim derdimi dinleyen ben başka şehre geldiğimde kendimi yalnız hissetmeyeyim diye yanımda olan arkadaşım yine aynı haliyle susmuş bana bakıyordu. Özgür hep böyleydi şu an ki olduğu gibi hep suskun. Ağzına bıçak açmaz. Ama o telefonda gördüğüm hatta göremediğim şey..

     Özgür'dü..

     Bunca yıl yanımda olan her derdimde elinden geleni yapan arkadaşım o güzel koca yürekli arkadaşım nasıl olurda bir fotoğraf karesine sığamazdı. Sonra geçmişte yaşadıklarım gözümün önüne gelmeye başladı. Bebeklikten şu ana kadar. Hatta son zamanlarda kahvaltı tabaklarının hiç kıpırdamadan durduğu, kasiyerin eşyaları aldığımda hepsini kendinize mi aldınız sorusu, otobüste şoföre Özgür için verdiğim ücreti arkadan gelen yaşlı amca için alması hatta okulun ilk günü tanışma partisinde bana ve çevreme bakıp salak saçma gülmeleri..

     Ben ne yaşıyordum. Ben yaşıyor muyum?

     Herneyse ufak bir silkeledim kendimi. Telefonun kamerası bozuktur diye düşündüm. Olur ya kredi çekip aldığım İPhone o da hata yapabilir. Umarım telefonumun kamerası bozulmuştur. Derken karşı komşunun seslenmesiyle kendime geldim.

-Oğlum, iyi misin? Düştün mü? Bir şeye ihtiyacın var mı?
+Yok abla yok daha ölmedim teşekkür ederim.
-Sesler gelince korktum. İyisin dimi?
+İyiyim ablacım arkadaşımla konuşuyorum.
-Arkadaşın mı? Nerde?
+Burada abla yanımda..
-Allah Allah, vermeyin diyorum şu evi öğrencilere kiraya. Bir tane normal gelmez mi??
+Ablacım arkadaşım telefonda memleketten selamı var.
-He iyi oğlum iyi..

     Sıçtık. Özgür gerçekten yoktu. Ama buradayken karşımda oturuyorken onu nasıl olur göremezler? Nasıl olurda sadece ben görebilirim? Aklıma acaba yeteneğim mi açıldı bu yaştan sonra diye düşündüm. Hep bu anı beklemiştim. Ama yok kendime gelmem lazım hatta bu gün doktora anlattığım Özgür ve fotoğrafı için bir çözüm bulmam lazımdı. Derken titrek konuşmakta oldukça güçlük çeken usulca bir ses..

*Ernst?..