ခေါင်းတွေမူးဝေနေတဲ့ ခံစားချက်ကြီး...လေးပင်နေတဲ့
မျက်ဝန်းတွေကို အားယူပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့..
ဖယောင်းတိုင်လေးတွေသာ ထွန်းထားတဲ့ အခန်းတစ်ခန်းထဲမှာ..
ငါလန့်ပြီး ထထိုင်မိတယ်..ငါဘယ်ရောက်နေတာလဲ
မှတ်ညဏ်တွေကို ပြန်ခေါ်ကြည့်တော့ ပန်းချီကားကိုပဲ
ကြည့်နေခဲ့တာပါ..ဒီကိုဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ရောက်နေရတာလဲ..ပြန်ပေးဆွဲခံရတာလား မဖြစ်နိုင်ပါဘူး..ငါအိမ်ထဲမှာပဲ
နေ နေတာလေ..
ဖြစ်စဉ်တွေကို ဆက်စပ်ပြီး စဉ်းစားနေတုန်း..
တံခါးဖွင့်သံအကျယ်ကြီးကို ငါကြားလိုက်ရသည်..။
အဲ့တံခါးကနေတစ်ဆင့် လူတစ်ယောက်ဝင်လာသည်..
ဝတ်ရုံရှည်ကြီးတစ်ခုနဲ့ ဟိုပန်းချီကားထဲမှာပါတဲ့
တစ်ယောက်နဲ့ခပ်ဆင်ဆင်..မဟုတ်မှ..
" နိုးလာပြီလားဟန်နီ.."
ခန္ဓာကိုယ်ကို ငါ့ဘက်လှည့်လိုက်ရတော့ တွေ့လိုက်ရတဲ့
မျက်နှာလေး..သေချာတာကတော့ ငါအမည်မသိတဲ့
ခံစားချက်ကို ခံစားလိုက်ရသည်..လွတ်ဆွတ်နေတဲ့သူကို
ပြန်တွေ့သလိုမျိုးလား..သူစိမ်းဖြစ်နေပေမယ့် ငါ့မှာ
ကြောက်လန့်ခြင်းရှိမနေပါ..အရမ်းကို ရင်းနှီးနေသလိုမျိုးပဲ..
ပြီးတော့ ဟန်နီတဲ့..အဲ့အခေါ်မှာ ငါမျက်ဝန်းထဲမှာ
အရည်လေးတွေလဲ့လာတယ်..ဘာဖြစ်မှန်းလဲ
ငါမသိပါ..အရမ်းထူးဆန်းလွန်းတယ်..
" ဘယ်သူလဲ.."
ငါ့အမေးမှာ ထိုလူဟာ အနားကို ဖြေးဖြေးချင်း
လျှောက်လှမ်းလာသည်..။ ငါရှိနေတဲ့ ကုတင်ထက်မှာ
သူဝင်ထိုင်လိုက်သည်...။
" ကိုယ်ပါ.."
အသံကအစ အရမ်းရင်းနှီးနေသလိုမျိုးပင်...
ဒါပေမယ့် ငါ့ဘဝတစ်လျှောက် ဒီလိုမျက်နှာမျိုးကို
မတွေ့ဖူးပါ..
" ကျွန်တော်မသိဘူး.."
ငါ့စကားအဆုံးမှာ သူ့ရဲ့အပြုံးကို ဖယောင်းတိုင်
အလင်းတွေကနေတစ်ဆင့် ငါတွေ့လိုက်ရတယ်..။
" ဟန်နီက မမှတ်မိတော့
မှတ်မိအောင် လုပ်ပေးရမှာပေါ့.."
အနားကို တစ်ဖြေးဖြေးတိုးလာပြီး ငါ့လည်ပင်းကို
ခပ်ဖွဖွလေးကိုင်လိုက်သည်..။ ဒီလူဘာလုပ်မလို့လဲ..
ဘယ်နေရာရောက်နေမှန်းမသိတာကြောင့် ငါထွက်ပြေးလို့
မရပါ..။
