კონტრაქტი🔞

თავი1

ვალე პატარა მყუდრო ქალაქის მაცოვრებელი 17 წლის გოგოა, არაფრით გამორჩეული და განსაკუთრებული, ყოველშემთვევაში ასე თვლიდა ვალე.
ვალე პატარა პარკში მისეირნობდა, ის მოკლე შავ კაბაში იყო გამოწყობილი, ფეხზე კი თეთრი კეტები ეცვა.
ვალე არხეინად გამოიყურებოდა თუმცა შინაგანად განადგურებული იყო.
-ვალე...
ვალე საშვალო სიმაღლის ბიჭს კისერზე შემოეხვია, წამში ვალემ შინაგანი სითბო და კომფორტი იგრძნო.
-ჯიმინ მომენატრე.
-მეც ლამაზო.
ვალე შეყვარებულს თვალებში შესციცინებდა და მკლავებში ადნებოდა.
-სად წავიდეთ ლამაზო?
ჯიმინმა ვალეს კოცნს სცადა.
-გაჩერდი... არ დაგვინახონ.
ჯიმინმა ვალეს ლოყაზე აკოცა.
-დღეს მანქანით გავისეირნოთ, რას იტყვი?
-მანქანა? ჯიმინ... რა მანქანა?
-მამამ მათხოვა.
-მაგრამ ტარება იცი?
-რათქმაუნდა.
წყვილი შავ  მანქანასთან მივიდა.
-დაჯექი ლამაზო.
ვალე მანქანაში ჩაჯდა.
-აბა სად წავიდეთ?
-ჯიმინ ლაპარაკი მინდა.
ვალეს თავში აზრები და სიტყვები ირეოდა.
-რაზე?
-გუშინ დედა და მამა ლაპარაკობდნენ... ჩემს ქორწილზე.
-რა!?
ვალეს ცრემლები წამიუვიდა.
-უნდათ რომ ვიღაცის... შვილზე გამათხოვონ.
-ვალე...
ჯიმინი არ იყო მზად ამ საუბრისთვის, მაგრამ ხვდებოდა რომ ვალეს მხარდაჭერა სჭირდება.
ჯიმინი ვალეს ჩაეხუტა.
-ყველაფერი კარგად იქნება, მე შენთან ვარ.
ჯიმინს სიტყვების შერჩევა უჭირდა.
-ჯიმინ არ... არ მინდა...
-რამეს მოვიფიქრებ... შენს თავს არავის დავუთმობ.
-რა ვქნა ჯიმინ?
-გელაპარაკა უკვე?
-არა... ყური მოვკარი უბრალოდ.
-იქნებ არასწორად გაიგე.
-,,ვალე რომ გათხოვდება ბიზნესებს გავაერთიანებთ, ჩვენი შვილების ქორწილს დიდიხანია ვგეგმავთ." რა უნდა გამეგო არასწორედ!?
ჯიმინმა ვალეს შუბლზე აკოცა და გულში ჩაიკრა.
-არ მინდა შენთან დაშორება.
-არც დავშორდებით, იქნებ შენი ძმა დაგვეხმაროს?
-დაგვეხმაროს? რატო მრავლობითში?
-კნუტო შენ პრობლემებს ისევე განვიცდი როგორც ჩემსას, არავის გესმის არავის მივცემ უფლებას შენი თავი წამართვას.
-მიყვარხარ ჯიმინ.
ვალე დაცვას და მხარდაჭერას გრძნობდა.
-კნუტო...
-გისმენ.
-იქნებ შენ ძმას შეუძლია ჩვენი დახმარება?
-მამა მიკრძალავს მასთან ურთიერთობას.
-ხომ ნახულობ ხოლმე?
-კი ვნახულობ ოღონდ ჩუმად და რომ მოვუყვე მამა გაიგებს და მომკლავს.
ვალეს ცრემლები შეუჩერებლივ სდიოდა.
-მეშინია...
-ვალე უთხარი შენს ძმას და დაგეხმარება, სხვა გზა მაინც არ გაქვს.
-არ ვიცი...
ჯიმინმა ვალეს ცრემლები მოწმინდა და ლოყაზე აკოცა.
-გეყოს ტირილი, შენს ძმასთან წაგიყვან და ერთად მოვიფიქროთ რამე.
-ჯიმინ... არ ვიცი...
-შენი ძმის მისამართი მითხარი.
აცრემლიანებულმა ვალემ ჯიმინს მისამარათი უკარნახა.
-წყალს მოგოტან.
-მადლობა.
-გინდა კიდევ რამე?
-ჯიმინ...
-გის...
ვალე ჯიმინს მოეხვია.
-არაფერი არ მინდა უბრალოდ ჩამეხუტე.
-დამშივიდდი ჩემო ლამაზო, ყველაფერი კარგად იქნება.
-მადლობა რომ მყავხარ.
-ჩვენ სულ ერთად ვიქნებით, გესმის?
-კი.
ჯიმინმა ვალე დაამშვიდა და ძმასთან მიიყვა.
-მე მანქანაში დაგელოდები.
-რატომ?
-აუ რავი...
-მითხარი რა.
-მცხვენია... რო არ მოვეწონო?
-შტერო.
ვალემ ჯიმინს ლოყაზე აკოცა.
-გავაფრთხილებ და დაგიძახებ.
-კნუტ...ო
ვალე მანქანიდან გადავიდა და საშვალო სიმაღლის, შავთმიან ბიჭთან მივიდა.
-ძამიკო ვიღაც უნდა გაგაცნო.
-ვინ ჩემო ლამაზო?
-ჩემი შეყვარებული.
-ოჰოო, როგორც იქნა, სამი წელია მაცნობ.
ვალემ ხელის ჟესტით ჯიმინი მოიხმო.
-შენ როგორ ხარ?
-კარგად ძამიკო, ძალიან მენატრები.
-მეც ჩემო პატარა პრინცესა.
ჯიმინი პატარა კერძო სახლსთან მივიდა, სახლი დაბალი თეთრი ღობით იყო გარშენორტყმული, თვითონ სახლი კი იისფერი იყო, თეთრი სახურავით.
-ჯიმინ გაიცანი ჩემი ძმა, ვლადი.
ვლადმა ჯიმინს ხელი ჩამოართვა.
-სასიამოვნოა.
-ჩემთვისაც.
უხერხულად თქვა ჯიმინმა.
-შიგნით შემოდით ბავშვებო.
ყველამ კომპორტულად მოწყობილ ბაღში გადაინაცვლა.
-დაიკო რას დალევ?
-ბანანის რძე გააქვს?
-რათქმაუნდა, რო მომწერე მოვდივარო ეგრევე მაღაზიაში გავიქეცი.
ვლადმა ჯიმინს გახედა.
-მე წყალი მხოლოდ.
-კარგი.
ვლადმა სასმელები გამოიტანა და წყვილის წინ მოთავსდა.
-აბა ჯიმინ ჩემ პრინცესას ხომ არ აბრაზებ?
-არა არა, მართლა.
ვალეს გაეღიმა.
-სად გაიცანით ერთმანეთი?
-სკოლაში, კლასელები ვართ.
-აჰაა და რა მოგეწონა აბა ვალეში?
-ლამაზია და თან ჭკვიანიც და კიდევ ზრუნვა უყვარს... ანუ მზრუნველია და თბილიც.
-და კოცნაც კარგად გამოსდის.
-კი.
ჯიმინი შეხტა.
-უფრო სწორედ არა... ანუ არ ვიცი არ მიკოცნია.
ჯიმინმა თმა მოიქექა.
-ლოყაზე მხოლოდ... ერთხელ.
ვლადს გაეღიმა.
-ანუ ცამეტი წლიდან მხოლოდ ლოყაზე აკოცე ერთხელ.
-დიახ.
-და ყელზე რომ ლაქა ქონდა!?
-მე ვქენი, ვალეს არ ეჩხუბოთ, გთხოვთ.
ვლადი ღიმილით უყურებდა დაბნეულ ჯიმინს.
-ჯიმინ ყველაფერს კარგად ვხვდები, კოცნაში და ჩახუტებაში ცუდი არაფერია, მთავარია რომ ჭკვიანად იყოთ და შედეგებზე იფიქროთ.
-დიახ, თავისთავად, ვალე საუკეთესო მომავალს იმსახურებს.
ვალე ჯიმინს მოეხვია.
-ჯიმინს ძალიან კარგი ბიჭი ხარ, მართლა.
-მადლობა, ბატონო ვლად... თქვენი დახმარება გვჭირდება.
-აბა გისმენ.
ჯიმინმა ვალეს ხელზე ხელი დაადო.
-ძამიკო გუშინ მშობლების ლაპარაკს ყური მოვკარი და გავიგე რომ ჩემი გათხოვება უნდათ.
-რა!? სულ დასირდა ეგ კაცი!
-ძამიკო არ მინდა გათხოვება... მე მე ჯიმინი მიყვარს.
-ვალე ცოტა დრო მჭირდება, აუცილებლად მოვიფიქრებ რამეს, გპირდები.
-მადლობა.
-მაგის უფლებას არ მივცემ.
-ცხოვრებას დამინგრევს... ვერც ვისწავლი და ვერ ვერც...
ჯიმინმა ვალეს თითქმია ატირებული სახე შეამჩნია.
-კნუტო...
ვალეს თეთრი სახე ცრემლებმა დაასველა.
-არ იტირო, გთხოვ რა, კნუტო.
ჯიმინმა ვალეს ცრემლები მოწმინდა.
-დაიკო ნუ ტირი შენთან ვარ, ხომ იცი?
ჯიმნა ვლადს გახედა.
-ბატონო ვლად ვალე რომ ჩემთან გადმოვიდეს საცხოვრებლად? სკოლის შემდეგ ვიმუშავებ ხოლმე, მალე სრულწლოვანი ვხდები და კარგ სამსახურსაც ვნახავ.
-ჯიმინ ეგეთი მარტივი არაა.
-ვიცი მაგრამ... თუ საჭირო გახდება ორგან და სამგან ვიმუშავებ.
-ჯიმინ მამაჩვენი არ გაგახარებს, ეგრე მარტივად ვალეს არ გაუშვებს ეგეთი მარტივი რომ იყოს ჩემთან წავიყვანდი, ქალაქში ყველას იცნობს, მაშინ ქალაქიდან მოგიწევს წასვლა.
-წავალ!
-ოჯახს აქ დატოვებ? რომ მათ აგონ შენს მაგივრად პასუხი?
-მე...
ჯიმინმა თავი დაბლა დახარა.
-მოკლედ რამეს მოვიფიქრებ.
-შენი იმედი მაქვს ვლად.
-არ იდარდო დაიკო.
ვლადი ვალეს მიუჯდა და ჩაეხუტა.
-დამშვიდდი, ყველაფერი კარგად იქნება პრინცესავ.
-იმედია...
ვალე თავის ორ საყვარელ მამაკაცს შორის იყო მოქცეული.
-უთქვენოთ რა მეშველებოდა?
ვალემ ვლადს ლოყაზე აკოცა.
-ძამიკო ჩვენ წავალთ უკვე.
-კარგი პრინცესავ გაიქეცი და არ ინერვიულო კარგი?
-კარგი.
-ჯიმინ იცოდე არ გამიბრაზო.
-არა არა ბატონო ვლად.
ვლადს გაეღიმა.
-ჯიმინ ორი წუთი ვალეს მანქანაში რომ დაელოდო.
-დიახ, ნახვამდის.
-დროებით.
დაძმა მარტო დარჩა.
-ვალე ეს გამომართი.
ვლადმა ვალეს ორმოცდაათი დილარი მიაწოდა.
-ვლად... არა.
-შენ თუ არა აბა სხვა ვის მივცე? გამომართვი, გამოგადგება.
ვალემ ვლადს ფული გამოართვა.
-მადლობა.
-ისე ჯიმინი მართლა კარგი ბიჭი ჩანს.
-კი, ეგეთია და ძალიან მიყვარს.
-მიდი პრინცესა გაიქეცი შენს ჯიმინთან.
-დროებით ძამიკო.
ვალე ჯიმინთან დაბრუნდა.
-მოვედი წიწილა.
ჯიმინი ნერვიულად ექაჩებოდა სიგარეტს.
-ჯიმ...
-რა გითხა? არ მოვეწონე? დაშორდიო ხო?? საყურე რო მაქვს მაგიტი?
-თვითონაც აქვს ჯიმინ საყურე.
-ტატუს გამო?
-ტატუებიც აქვს...
-აბა რა!? რა დამიწყნა!?
-დამშვიდდი, რა გჭირს?
-რას გელაპარაკებოდა? მითხარი და გამოვასწორებ.
-უბრალოდ ფული მომცა ჯიმინ რა გჭირს?
-ღმერთო...
ვალემ ჯიმინს აკოცა.
-ასეთი ანერვიულებული პირველად გნახე.
-მინდა შენთვის მნიშვნელოვან ადამიანს მოვეწონო.
-მოეწონე დამშვიდდი.
-კიდევ კარგი, კნუტო წამოდი ნაყინი ვჭამოთ.
-წამო.
ჯიმინმა მანქანა დაქოქა და ვალე მყუდრო სანაყინეში მიიყვანა, ადგილი ხელოვნური ყვავილებით და რბილი სათამაშოებით იყო გაფორმებული.
-კარამელით ხო?
-აჰამ...
წყვილი კუთხეში მოთავსდა.
-კიდე?
-ყავა.
-კარგი ლამაზო.
ჯიმინთამ ცისფერთვალება ქერა თმიან გოგონა მივიდა.
-მოგესალმებით რას მიირთმევთ?
-ორი აის ლატე და დიდი კარამელის ნაყინი.
-კიბატონო, კიდევ რამე?
-არა მადლობა, დაგიძახებთ თუ რამეს დავამატებთ.
-კიბატონო.
ვალე ჯიმინს დაბღვერილი სახით უყურებდა.
-რა იყო კნუტო.
-გამაღიზიანებლად თავაზიანია ეს გოგო.
-ნუ ეჭვიანობ თორემ ნაყინს აღარ გაჭმევ!
-თითონ არ ყავს არავინ და სხვის შეყვარებულებს დასდევს, ძროხა!
-ვალე გეყოს! ზედმეტი მოგდის!
თქვა მკაცრი ხმით ჯიმინმა და ვალეს სერიოზული საზით გახედა.
-ბოდიში.
-ნუ ეჭვიანობ რა გთხოვ, საეჭვიანო მართლა არაფერი გაქვს.
-ბოდიში, აღარ ვიზამ მართლა.
ჯიმინმა ვალეს ხელზე აკოცა.
-ჩემო ლამაზო.
წყვილთან მიმტანი მივიდა და შეკვეთა მაგიდაზე დადო.
-გემრიელად მიირთვით.
-მადლობა.
ვალემ თვალები აატრიალა.
-ვალე!
-გისმენ საყვარელო.
-გეყოს!
-უბრალოდ... მეშინია რომ დაგკარგავ...
-მაგაზე ბევჯერ ვილაპარაკეთ.
-ვიცი.
-ხიდა მორჩა!
ვალემ თავი დაბლა დახარა.
-ვალე მორჩა თქო!
-კარგი ხო.
ვალემ ნაყინის ჭამა დაიწყო.
-კნუტო გამოსაშვებზე რა ფერი კაბა უნდა ჩაიცვა?
-არაფერი.
-ანუ?
-არ მინდა წასვლა.
-რას იძახი? რატო?
-მოდი სხვა რამეზე ვილაპარაკოთ.
-კარგი ფისო.
ვალემ ნაყინის ჭამა დაასრულა.
-ჯიმინ არ წავიდეთ? მეშინია სახლში დავაგვიანებ.
-წამოდი.
წყვილმა მანქანაში გადაინაცვლა.
-ჯიმ...
-მმმ რო დაბნელებულა არა?
-ხო... წავიდე.
-აჰამ.
ჯიმინმა ვალეს ყელში კოცნა დაუწყო.
-გაჩერდი.
-კნუტო ძალიან მოგეწონება.
ჯიმინმა ვალეს საცვალში ხელი ჩაასრიალა.
-ჯიმინ!
-ჩუ... მშვიდათ.
ჯიმინი ნაზას ეფერედოდა ვალეა ფისოს.
-აჰ...მმ...
-ხომ გითხარი მოგეწონება თქო.
ჩასჩურჩულა ჯიმინმა ვალეს ყურში.
-აჰ... ააა...აჰ
-ტკბილო... ფეხები კარგას გაშალე.
ჯიმინმი ვალეს ყელში კოცნიდა და იქამდე ეფერებოდა სანამ ვალემ არ გაათავა.
ვალე მძიმედ სუნთქავდა, გამოუცდელ და მორცხვ გოგონას აღაც სირცხვილი ახსოვდა და აღარც მორიდება.
-რაო კნუტო?
სიამოვნების ტალღის შემდეგ ვალეს ბნედა დაეცა.
-რა სახე გაქვს? გატკინე რამე?
-მე...
-მითხარი...
ვალეს ცრემლები წამოუვიდა.
-კნუტო ეგრე ძალიან როგორ გატკინე?
არ მინდოდა მართლა...
-არ მტკენია.
-აბა რა გატირებს?
ვალემ სახეზე ხელები აიფარა.
-ჩემო პატარა...
ჯიმინმა ვალეს სახიდან ხელები მოაშორებინა.
-შეგრცხვა შტერო?
ვალემ ჯიმინს თავი დაუქნია.
-ვამე...
ჯიმინმა ვალე გულში ჩაიკრა.
-კნუტო ჩემი აღარსდროს შეგრცხვეს.
-ჯიმინ... იქ... იქ... მეხებოდი მე კიდე...
-კნუტო მომისმინე...
ჯიმინმა ვალეს ლოყაზე აკოცა.
-ცუდი არაფერი გაგვიკეთებია, უბრალოდ მინდა ჩემთან ცოტა გახსნილი იყო, მეტი არაფერი.
-წიწილა...
-რა იყო?
-ვცდილობ მაგრამ...
-მოდი ეხლა მე შენ სახლში წაგიყვან რო არ დააგვიანო და ხვალ ვილაპარაკოთ მაგაზე კარგი?
-კარგი.
ჯიმინმა ვალეს ნაზად აკოცა და სახლში წაიყვანა.
-მოვედით ფისო.
-ხვალამდე წიწილა.
-ხვალამდე.
ვალე სახლში დაბრუნდა.