-Για πες μου ματάκια μου, πως τους είδες;
-Γιαγιακα μου,μια χαρά μου φάνηκαν. Όπως παλιά. Λίγο πιο μαζεμένοι, αλλά θυμίζουν ΤΑ παλιάς εποχής.
-Τι θυμίζουν; Τι είναι το ΤΑ βρε Λενάκι μου;
-Τερέζα & Αλέξανδρος βρε γιαγιά.
-Μιλα ελληνικά παιδί μου να συνεννοούμαστε. Η Τερέζα πως είναι; Δυνάμωσε;
-Καλα μου φάνηκε σε γενικές γραμμές. Λίγο θλιμμένη ίσως, αλλά καλά.
-Ωραία αγάπη μου, σε εμπιστεύομαι, κόβει το μάτι σου εσένα. Εσύ πως είσαι;
-Ολα καλά γιαγιάκα μου, σχολή, αισθηματικά, γράψιμο όλα κομπλέ. Εσύ πες μου. Κάτι έμαθα για καβγαδακι με τον άγιο άνθρωπο; Τι του έκανες πάλι;;
-Θες και τα λες; Ο άγιος άνθρωπος μου έβγαλε την ψυχή για να έρθουμε δύο μέρες στη Θεσσαλονίκη. Και δεν καταλαβαίνω γιατί όταν μαλώνουμε φταίω σίγουρα εγώ;
-Γιατί βρε Λενάκι μου, ο παππουκας μου πίνει νερό στο όνομα σου. Αποκλείεται να σε στεναχώρησε ηθελημένα.
-Ωραία εικόνα έχεις για μένα, μικρή. Εδώ με κατηγόρησε ότι τον κάνω ότι θέλω καλέ. Να δεις πως το πε.. Τον πατρωναρω
-Ε ισχύει.
-Βρε αη να χαθείς και συ. Ίδια η μάνα σου, γλωσσου και ερωτευμενη με τον παππού σου. Όλο δίκιο του δίνετε. Εμένα γραμμένη με έχετε.
-Παραπονα μου κάνει το κορίτσι μου; Δεν ξέρει ότι το λατρεύω; Ότι είναι το πρότυπο μου; Αλλά έλα που εκείνο το αγόρι το άγιο το αγαπώ.
-Ασε τις μαλαγανιες. Και αυτό απ'τη μάνα σου το πήρες.
-Λενακι μου, σε αφήνω γιατί μου χτυπάει η Σία να φύγουμε. Σε φιλώ και σ'αγαπώ πολύ. Να πιείτε ένα κρασάκι και για μένα με το αγόρι σου.
-Φιλια και στις δύο σας, μάτια μου. Να προσέχετε.
-Με το λουλουδάκι μας μιλούσες Λενιώ μου;
-Με παρακολουθείς;
-Μη μου μιλάς έτσι μάτια μου, είπα δύο κουβέντες παραπανισιες πάνω στα νεύρα μου. Δεν τα εννοούσα, το ξέρεις. Σου ζήτησα συγγνώμη. Τι άλλο να κάνω;
-Τιποτα δε θέλω. Μου φτάνουν οι κουβέντες σου. Πάνω στα νεύρα μας λέμε την αλήθεια μας. Φαίνεται πως εσύ έτσι νιώθεις για μένα. Πώς με θεωρείς τόσο κακιά.
-Βρε καρδούλα μου, είναι δυνατόν να πιστεύεις τέτοιο πράγμα; Να θεωρώ κακιά τη γυναίκα που λατρεύω μια ολόκληρη ζωή; Σε έχω κάνει ποτέ να νιώσεις τέτοιο πράγμα;
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
ΕΡΩΤΑΣ, Ο ΛΥΣΙΜΕΛΗΣ
FanfictionἜρος δηὖτέ μ᾿ ὀ λυσιμέλης δόνει, γλυκύπικρον ἀμάχανον ὄρπετον.. (Σαπφώ) Πάλι σπαραζει με ο έρωτας, που παραλύει το σώμα γλυκόπικρο, άγριο σερπετο.. ( Μετάφραση Βουτιερίδη)