"အ့"
"ခင်ဗျားးကိုလူတစ်ယောက်လုံးးခေါ်နေတာမမြင်ဘူးလား"
ရစ်ခီ ထိုလူအားးအတော်စိတ်မရှည်တော့ ...ခုလည်းးကြည့် ပြောနေတာကိုပြန်မဖြေပဲ ခေါင်းးကိုငုံ့ထားးနေသည်။
"ဒီမှာ...ခင်ဗျားး..."
"အ့"
ရစ်ခီ ကိုင်ထားးသည့်လက်ကိုဆော့င်အဆွဲ ထပ်ထွက်လာသည့်အသံသေးသေးလေးးး
ရစ်ခီငုံ့ကြည့်လိုက်တော့
"ဟာ.."
လက်ဖဝါးးဖြူဖြူလေးပေါ်မှာ သွေးးအနည်းငယ်စွန်းနေသည့် အစင်းးကြောင်းးလေး
ရစ်ခီအမှတ်တမဲ့ဆွဲလိုက်တာကြောင့် လက်မှာအဆူးပါသည့်လက်စွပ်ရှိတာကို မေ့သွားးခဲ့သည်
ကြည့်နေရင်းးမှ သွေးးကပိုထွက်လာသဖြင့် ရစ်ခီမော့ကြည့်လိုက်တော့ အနည်းးငယ်မဲ့နေသည့် မျက်နှာလေးး
"မင်းး လက်ကိုလွှတ်လိုက်တော့"
ပြောပြီးးတာနဲ့ ရစ်ခီ့လက်ထဲကအတင်းးရုန်းးထွက်သွားးပြီးးကားစီသို့အပြေးးသွားနေသည်
ရစ်ခီ ကြောင်ရပ်နေမိပီးး သတိရမှလိုက်ကြည့်တော့ ထိုလူက ကားးပေါ်တောင်ရောက်နေပြီ
ကျွီ....................
ရစ်ခီ ထွက်သွားးသည့်ကားးကိုကြည့်ပြီးး ဘာလုပ်ရမှန်းးမသိတော့ ကိုယ့်ဘက်ကဖြေရှင်းးးဖို့သွားးပေမယ့် ပြသာနာနောက်တခု သာထပ်ဖြစ်လာရသည်
"ကိုကို"
နောက်ကခေါ်သံကြားးတော့မှ လှည့်ကြည့်တော့ ယူဂျင်းး
စောင့်နေတာကြာသွားးလို့ထင်သည်
"ကိုကို ..ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"အာ မဖြစ်ပါဘူးး သွားးကြမယ်လေ"
"ဟုတ်"
ထိုင်ခုံနေရာအရောက် အစားအသောက်တေကတစ်စက်မှလျော့သေးသဖြင့်
"ကိုယ့်ကိုစောင့်နေတာလားး...စားးနှင့်တာမဟုတ်ဘူးး"
"အတူတူစားးရအောင်လို့"
"အင်းးးးဟုတ်ပါပီ"
ရစ်ခီစားးနေရင်းးနဲ့ လက်ဖြူဖြူနုနုလေးးပေါ်က ဒဏ်ရာလေးအားး မျက်လုံးးထဲကထုတ်မရ
