Son yirmi yedi saniye.
Zaman gelmişti, kulaklıktaki ses son kez konuşacaktı.
"Sonuna geldik, küçük hanım,"
Alacağı canları düşündükce duyduğu memnuniyet, gözlerini daha da büyütüyor, gülüşü dudaklarını aşmaya çalışıyordu.
"Cana can!"
Sesi sert, anc...
[DİKKAT❗️Kitapta başka kurgulardan (kitap,film,dize ve s.) hiçbir şekilde bahsedilmemesini rica ederim.
Oy vermeyi ve yorum yapmayı da unutmazsanız çok ama çok mutlu olurum <3
Keyifli okumalar dilerimmm ✨
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
~Boğulmak mı,ölmek mi?~
Hayatımı bir yapboz olarak tarif etsem, dün gece yaşanan olaylara kadar üç parçadan oluşduğunu söylerdim.
Birincisi, kendimi tanıdığım günden 14 yaşıma kadar olan parça.
İçinde acı, hüzün ve hayal kırıklıkları bulundursa da, onların yani büyükannemle büyükbabamın yanımda olduğu özel bir parça.
Fakat bu parçayı isimlendirsem, vereceğim isim 'Mavi Gül' den başka bir şey olamazdı. Çünkü ilk gördüğüm an hayran kaldığım, en sevdiğim çiçek yapdığım mavi gül, benim 14 yaşıma kadar ki hayatımı;elde edilemez hayallerimi simgeliyordu.
Her insan gibi, benim de yaşamımın bazı dönemlerinde hayallerim vardı, hatta fazlasıyla. Ancak ne kadar elde edilemez olduklarının da farkındaydım.
İlginç gelebilir, ama ben çocukken en çok polis olmak istiyordum. Suçluları yakalamak, her gün güzel uniformamı giyinerek hakkını vermek ve en önemlisi birilerine güven kaynağı olup korumak istiyordum.
Çünkü güven benim için her zaman bir kelimenin ötesinde derin anlam taşımıştı.
Bu isteğimi ilk büyükannem ve büyükbabamla paylaştığımda, o kadar sert tepki almıştım ki bir daha konusunu dahi açmamıştım.
Çünkü onları çok seviyor ve üzmek istemiyordum.Eğer benim hayallerim sevdiklerimi üzerse, vazgeçilmesi gereken öylesine bir düşünceye dönüşürdü.
Aslında böyle olmamalıydı,hayallerimiz varsa ve gerçekleştirmek sadece bizim elimizdeyse, birilerini mutlu etmek için ya da onların fikirlerine daha fazla kulak vererek vazgeçmemeliydik.
Çünkü yaşadığımız hayat bizimdi ve geride bırakılmış şanslar hiçbir zaman dönmüyordu.Geç de olsa anlamışdım fakat benim polislik hayalim, sonradan akıl hastanesinde yattığım için zaten elde edilemez olmuştu.
Başka bir elde edilemez hayalim ise, ortaokul dönemlerinde platonik aşkım olan çocuktu.
O yaşlarda çoğu zaman yalnız dolaştığım için pek arkadaş çevrem yoktu, ama aynı sıra arkasında oturduğumuz, ilk başta sadece şakalarına güldüğüm,ardındansa aşık olduğumu düşündüğüm Murat isminde bir çocuk vardı. Hatta aynı sıra arkasında oturmamıza bile ben sebep olmuştum.
