GÖLGELERİN KAÇIŞI

10.İzin ver.

[DİKKAT❗️Kitapta başka kurgulardan (kitap,film,dize ve s.) hçbir şekilde bahsedilmemesini rica ederim.

Burası galaksi kızının gezegeni ve buraya dahil olduysanız kısa süreliğine (kitabı bölümü ve s. okuduğunuz sürede) başka evrenleri unutup buraya odaklanmanızı rica ederim.

Nasıl anlatılır bilmem ama sizin isminiz Fatma (örnek sadece) ise size Mehmet (Örnek sadece) dersem elbette hoşunuza gitmez.Hoşlarına giden varsa sözüm yok,ister bencillik olarak adlandırın ister başka bir şey benim hoşuma gitmiyor.Yorumlarınızı tek tek severek okuyorum ve başka kurgulara ait yorum gördüğümde gözüme battığı için kaldırıyorum.Bilenler de bilmeyenleri uyarırsa çok mutlu olurum.Böyle bir şeyi başa yazdığım için çok üzgünüm ama yapacak bir şey yok nereye yazarsam görmüyorlar.Ricamı saygıyla karşılarsanız ne mutlu bana parlak yıldızlarım🤗]

Oy vermeyi ve Yorum yapmayı da unutmazsanız çok,çok mutlu olurum.<<<3

Keyifli okumalar dilerim!✨

~İzin ver~

Bir nefes,sadece tek bir kişiye ait olan nefes insanın tüm benliğini ele geçirebilir miydi?

Çığlıkları sustura,kendi varlığını en derininden hissettire bilir miydi?

Belki de hayır ama Polat'ın dudaklarıma çarpan,her çarptığında içimin karıncalanmasına sebep olan nefesi tüm sesleri susturmuş,zamanın akışını durdurmuştu.

Çevremizde elinde silah olan adamlar,çığlık atan yolcular yoktu sanki,var olan tek şey bizdik.Hatta biz bile yoktuk,sadece onun nefesi vardı.

Bu neydi bilmiyorum,belki de kadın içgüdülerimle etkilenmiş olabilirdim ama mümkün olsa şu anki gibi saatlerce hatta günlerce nefesinin dudaklarıma çarpmasına izin verebilirdim.

'Kendine gel,neler söylüyorsun sen öyle'diye bağırıyordu iç sesim.Doğruydu,ne yapıyordum ben?İki gündür tanıdığım adamdan etkilenmiş miydim?Hayır,ben böyle birisi değildim ki,o garip duygular benden uzaktı.Hep uzak olmuştu,ama şu an hiç bitmesin istiyordum.Aptallıktı belki de ama kendimi kandıramazdım.

Gözlerim kapalı sadece onu nefesini hissederken kalp atışlarım o kadar şiddetli bir hal almıştı ki duyup da yanlış anlar diye ödüm kopuyordu.Yüzümün aldığı şekilden ise habersizdim.Muhtemelen yanaklarım kıpkırmızı olmuştu.

Aslında içimdeki korku diğer tüm duygularımı bastırıp kendini göstermeliydi çünkü ölme ihtimalimiz vardı ama karmaşık hislerimin arkasında saklanmayı seçmişti.

Nefesi bir kez daha dudaklarıma dokunduğunda "Kız çocuğu."diye fısıldadı ikimizin duyacağı bir sesle.

Her zaman söylediği bu iki kelime şimdi kulaklarıma daha farklı daha anlamlı gelmeye başladı.Böyle seslenme sebebini merak ettim fakat şimdi için odaklanacağım konu nefesimi düzene koyup ona cevap vermekti.

Yutkundum,yutkunduğumda bıraktığım nefesim daha da hızlandı ve vereceğim tek tepki "hmm."diye mırıldanmak oldu.