Sonsuz karanlık

2.bölüm

Ben onu başkasını severken gördüm...

Oturduğum yerde tir tir titriyordum yağmur şiddetini sürdürüyordu ve hava buz gibiydi ayağa kalkıp hızlıca durağa yürüdüm otobüs geldiğinde binip kartımı okutturup cam kenarına oturdum, kulaklığımı takıp yağmur damlalarını izledim ve bakışlarımı cama kilitledim...damlalar aşağı düşüp diğer damlayla bir bütün oluyordu.

Gülümsedim

Bir süre sonra şarkı sözlerine odaklandım şöyle diyordu şarkı.

Sahip olduğum herşeydin
Herşeyimi alıp gittin...

Hayatım boyunca hiç âşık olmamıştım ama bu şarkı beni çok farklı hissettiriyordu cümleleri yüreğimi okşuyordu sanki.

Aşık olmak nasıldı acaba? Nasıl hissettiriyordu insana?
Yaşamadan bilemezdim yaşamak da istemiyordum zaten
Bence aşk insanı acıya sürüklerdi
Aşk insanın kalbini parçalayıp eline vermekten başka birşey yapmazdı acı verirdi...
Bir süre sonra
Şarkı bittiğinde durağa geldiğimizi fark ettim. Düşüncelerimi bir kenara atıp otobüsden inip eve doğru yürümeye başladım kulaklığımı çantaya koyup anahtarı çıkardım
Apartmanın önüne geldiğim de 3. Kata çıktım ve kapının kilidini açtım kapıyı hafifçe araladığımda İçerden bağırma sesleri duydum.

Ayakkabılarımı çıkarıp hızlıca salona koştum gördüğüm manzara karşısında kaskatı kesildim annem ve babam kavga ediyor ve koltukta oturan sarışın bir kadın onları izliyordu şaşkınlıkla kaşlarımı kaldırdım
Neler oluyordu?

"Hakan bunu nasıl yaparsın!"
Annem öyle bir bağırmıştı ki kulaklarımı kapattım fakat sesler hâlâ kulağıma ulaşıyordu "Zehra açıklayabilirim" benim geldiğimi ikiside fark etmemişdi koltukta oturan kadının bakışları bana kaydı sonra babama döndü "Hakancığım" gözleri ile beni işaret etti babam anlık bana döndü o sırada annem kadının saçlarına yapıştı "bak hâlâ Hakancığım diyor!"

Hakancığım mı?

Ben kanser hücresi görmüş gibi onlara bakarken babam bana bağırdı "Eda odana!" Koşar adımlarla odama gidip hızlıca üstümü değiştirdim ve saçlarımı kurulayıp yatağa oturdum kulaklığımı sesleri duymamak adına takıp yorganı kafama kadar çektim.

Belkide hasta olacaktım ama umursamıyordum.

korkuyordum o kadın kimdi? annem neden onunla kavga ediyordu? Bu düşünceler arasında boğulurken uyumaya çalıştım duymak istemedim onları düşünmek istemedim gördüğüm şeylerin hayal olmasını istedim sadece içimden dualar ettim ve gözlerimi kapadım
*
*
*
*
*
Gözlerimi açtığımda annem başımda dikilmiş dik dik bana bakıyordu doğrulup ona baktığımda kulaklığın hala kulağımda olduğunu fark ettim.
Kulaklığı hızlıca çıkarıp anneme döndüm kulaklarım acayip derecede uyuşmuştu ve anneme "Ne oldu?" Diye sordum annem kısa bir süre sustu sanki ne diyeceğini bilemezmiş gibi,
"Anne?" Dedim.

Derin bir nefes alıp gözlerime baktı "hazırlan" şaşkınlıkla gözlerimi kocaman açtım "Ne?"
Kafamı iki yana salladım "yani neden?" Bu sefer hiç düşünmeden cevap verdi "İzmir'e gidiyoruz teyzengilin yanına" gözlerimin dolduğunu hissettim ama kendimi tuttum "bu akşam neyin var neyin yok al Yarın ilk uçakla gidiyoruz bu evden" sanırım ne olduğunu yeni yeni anlamıştım babamla annem ayrılıyordu... Babam annemi aldatıyordu....

Zaten o kadını görünce babamın bir işler çevirdiğini anlamıştım ben tam dudaklarımı araladığım sırada annem kapıyı çarpıp çıktı bende ayağa kalkıp dolabın üstünden valizimi aldım ve yatağa fırlattım yalan yok gerçekten fırlattım.