LANET Mİ? MUCİZE Mİ?

8.

biz birbirimizin kaderiyiz

Bu sözlerinin ardından bir hafta geçmişti. Onu sadece iki kez gece gelip saçımı okşarken görmüştüm rüya ve uyanıklık arasında tuhaftı ilk önce ensemde nefesini hisseder ardından saçlarımda sert ellerini hissederdim okşamaya çalışsada canımı yakıyordu.

Ve bir haftada alıştığım kendilerini göstermekten çekinmeyen gölgeler görüyordum tavanımda, kapımın yanına bazen ayak ucumda ilk bir kaç gün ölesiye korkmuştum ki bisey yapamıyordum ağzımı dahi oyanatamıyorum ne bir dua ne bir besmele öylece uzanıp onların gitmesini bekliyordum.

Yatağımda daldığım bu düşüncelerden beni kurtaran şey yine siyah bir gölgenin beni izliyor oluşuydu.
Yatağımda oturur pozisyona geldim bu sefer korkmak yoktu kendi kendime cesaret versemde kalbim ağzımda atıyordu.

Yatağımdan kalkıp odamın ortasına doğru ilerledim

- gelme artık

Duyduğum bu ses yerimde sıçramama neden oldu kalın çok kalın bir sesi vardı

- kimsin?

- senden sorumlu biriyim ben ademoğlu

Dediklerinde derince yutkundum

- nasıl yani?

Aslında nedenini biliyordum Ateş söylemişti ama ondan duymak istiyorum

- Sana vereceğim bilgi bu kadar

- o Ateş mi gönderdi

- Ateş mi o kim?

- o gözleri ateş gibi olan işte

- sadece gözleri ateş gibi değil emin ol kendiside ateş ayrıca ismi de Ateş değil

- ismi ne peki?

- Ona sor

- Peki ne zaman gelicek?

- senin yüzünden başlayan savaştan sonra

Saç diplerime kadar terlemiştim dilimle dudaklarımı ıslatıp

- Ne savaşı?

- Bu kadar yeter geç yerine otur bir kaç hafta sonra kendi gözlerinle görürsün. Gelin olarak gideceksin sonuçta

Gözümden yaşlar boşalırcasına aktı bi hışımla konuştum

- tabiki hayır ben asla gelmem unutun bunu

Alay edercesine konuştu

- bunu zamanla görürüz ama efendim biseyi kafasına koydumu yapar sen sadece itaatkar ol yeter aksi takdirde canın çok yanıcak

Tam ağzımı açıp cevap vereceken kapım açıldı annem gelmişti gölgenin olduğu yere baktığımda görünmüyordu ama burdaydi hissediyorum.

Annem şaşkın ve korkulu gözlerle bana bakıyordu.

- Kızım odanın ortasında napıyorsun?

Bian yere çöküp daha da ağlamaya başladım annem hızla kolumdan tutup yerden kaldırdı beni

- Kızım Gül' üm noluyor sana

- anne dayanamıyorum çıkar beni bu odadan hatta bu evden lütfen

Annemde bu halimden korkmuş olmalı ki koluma girip odamdan çıkardı hızla kapının önde duran bir yelek ve ayakkabımı aldip çıkardı aynı şekilde kendisine de biseyler almıştı ağlamıyordum ama tir tir titriyordum dudaklarımdan sadece

- beni götürecekler
-beni götürecekler

Transa girmiş gibiydim

- Kızım gel sakin ol temiz hava al biraz korkutuyor sun beni tövbe Allah' ım

Dışarı çıktığımızı yüzüme vuran temiz havadan anladım günlerdir o odada tıkılı kalmıştım hava güneşliydi ve gözlerimi açamıyordum etrafta bir kaç kişinin sesi geliyordu ve git gide kalabalıklaşıyordu bacaklarımı hissedemiyorum günlerdir uykusuz olmanın yüküyle kendimi bıraktım en son duyduğum şey annemin acı feryadı ve bir kaç çığlık...