LANET Mİ? MUCİZE Mİ?

57.

başımda gölge gibi duran gitmem için bağıran limya asla dikkatimi çekmiyordu gözlerim kalbimi sanki durduran Ateş' teydi ölmüş müydü?

Gözlerimden yaşlar boşalıyordu limya kolumdan tutup beni kaldırdı ama nafile hâla gözlerim Ateş'deydi ölmüştü gözleri açık..

- Bana bak Gül bak bana

Limya yanaklarımdan tutup ona bakmamı sağladı

- gözlerime bak benim gibi mi olmak istiyordun?

Dediği gibi gözlerine baktım bir gözü zaten oyulmuştu bu görüntü mide bulandırıcıydı istemsizce yüzümü ekşittim

Limyanin dudakları kıvrıldı

- miden bulandı değil mi? Eğer onu öldürmeseydim her gün aynaya karşı sende böyle bakardın kendine

Eliyle Ateş'i gösterdi göz ucuyla tekrar baktım Ateş'e

Gözlerimi acıyla yumup boğazımdaki yumrunun geçmesini bekledim

Limya benden biraz uzaklaştı

- git burdan hadi

- öldürdün onu

Limya sinirle konuştu

- aptal bunu yapmak zorundaydım şimdi git ben seni kurtardım sende eşini ve ailesini kurtar hadi

Şaşkınca sordum

- onlar evde güvende

Limya sinsi bir şekilde güldü

- Sen öyle san Semûm sen çıktıktan sonra evi ateşe verdi

- Nee?

İstemsizce ağzımdan bir çığlık kaçtı

- Sana laf anlatmakla uğraşamam şimdi git ve aileni kurtar sana yeni bir hayat sundum ben ister burda aptal gibi Semûm'un cesedinin üstünde ağla ve yakalanıp türlü eziyetler ile öl ister aileni kurtar kendine güzel bir hayat kur sana kalmış

Dediklerinden sonra ona hiç birşey demeden bir kaç adım attım Ateş'in cesedi ayağımın dibindeyi son kez baktım ona eğilip açık olan bir gözünü şiş ile deldiği elim ile kapattım diğeri plastik gibi erimişti zaten kapattığım gözünün üstünden öptüm istemsizce göz yaşım kaşının altına düştü ve yavaşça göz pınarından akıp gitti
sanki göz yaşım ona aitmiş gibiydi..

Yerimden kalktım ve arkama baktım limya üzgün yüzü ile Ateş'e bakıyordu ona son bir bakış atıp hızla çıktım mutfaktan odaya geçip cevşenimi taktım
Göz yaşlarım hâla akıyordu burnum sızlıyordu

Hızla evden çıktım elimden kanlar akıp duruyordu bense koşmaya başladım limya'nın dediği gibi eşimi ve ailesini kurtarmam gerekti onlar beni hiç yarı yolda bırakmadı bende bırakamazdım ne onu ne ailesini ara sıra gözlerim kararıyordu ama asla durmadım duramazdım

Karanlık yollar sonunda bitmişti yaklaşmıştım ve cayır cayır yanan evi görüyordum gözlerimin önüne sürekli Ateş geliyordu silkelenip kendime gelmem gerekti etrafta insanlar toplanmıştı ampulans ve itfaiye gelmişti hızımı arttırdım ve eve ulaştım

Ulaştığım gibi bir ambulans hızla uzaklaştı kimdi bilmiyorum ama çok hızlı bir şekilde uzaklaştılar burdan korkuyla baktım eve içimden Allah'ım nolur kimseye birsey olmasın diye dualar ediyordum

Genellikle Ateş ten uzaklaştıktan sonra bana bir iman geliyordu eğer o olsaydı asla böyle bir dua edemezdim

Etrafa bir bakış attım insanlar korkuyla bana bakıyordu nedenini tahmin etmek zor değildi elimde kanlarla yüzü gözü dağılmış biri vardı karşılarında onları umursamadan itfaiye'ye yaklaştım bir adam elinde telsiz ile birine birseyler anlatıp duruyordu