LANET Mİ? MUCİZE Mİ?

37.

Bir anda avucunun içinde olan elimi kırmasıyla boş evimizde sadece benim çığlık sesim yankılandı.
Ateş bileğimi ters çevirip kırılmasını sağladı.

Olduğum yerde çığlık çığlığa ağlıyordum öyle çok canım yanıyordu ki yanık ayağımı unutup yeri tekmelemeye başladım taki Ateş beni kucağına alana kadar

- A..ateş elim

Kekeleyerek ağlıyordum

- şşşhhh sesiz ol birsey yok

Başıma öpücük kondurdu ardından beni yatağın üstüne oturtup üstüme doğru yaklaşmaya başladı ve uzanmamı sağladı ama benim beynim durmuş ne olacağını anlamıyordum sadece ağlıyordum.

- elimi kırdın A..ateş

Gülerek konuştu

- yok sen hayal gördün güzelim kırmadım

Benimle dalga geçiyordu

- A..ateş

Aptal gibi sadece ismini sayıklıyordum
O da üstüme eğilmiş bir şekilde kafasını boynuma gömüp öpüyordu kafasını kaldırıp biranda bana baktı

- İlk günden Anıl ın sana hisselerinin olduğunu biliyorum onu ilk gün öldürmem gerekti benden başka kimse sana yaklaşamaz anladın mı beni.

Dediği hiç birsey umrumda değildi canım o kadar yanıyor ki

- ELİMİ KIRDIN SEN

Canımın acısından avazım çıktığı kadar bağırdım ama onun umrunda bile olmadı

- Sen sadece benimsin

Üstünde giydiği beyaz gömleğin düğmelerini açmaya başladı
Beni hiç birsekilde umursamıyordu
içimden dualar etmeye başladım kurtulmak için ve o an hiç aklıma bile gelmeyen birsey oldu ezan sesiyle Ateşin yüzü soyulup kül gibi üstüme dökülmeye başladı ve aynı hızda toz olup yok oldu son söylediği şeyse

- geleceğim

Yatakta hiç kıpırdamadan ağlamaya başladım ezan devam ediyordu tek duam burdan kurtulmaktı heryerim ağrıyordu. Ya burdan kalkıp kurtulurdum yada sessizce ölümümü beklerdim karanlık odada sadece iki mum sayesinde aydınlanma vardı ama bu benim dahada mayışmamı sağlıyordu göz yaşları içinde ağlıyor parmağımı bile kıpırdatamıyordum sonum bu sefer gelmişti ilk önce babam sonra annem şimdi ben böyle olması gerekti kaderimde bu vardı demekki.

Ölümüm kendi yatak odamda sesiz sedasız olucak kim bilir ölü bedenemi ne zaman bulucaklardı şöyle bir geçmişime baktım da çok normal sıradan bir hayatım oldu hep ailem bana özen gösterir hiç birseyimi eksik etmezdi. Lisemi bitirdim ama hiç bir zaman üniversite hayalim olmadı daha doğrusu bu köyden çıkma hayalim bile olmadı ben 18 yılımı bu köyde geçirdim çok nadir civar köylere giderdik ama hep bir aksilik olurdu şimdi daha iyi anlıyorum aşık bir cinim olduğu içinmiş okulda da yaşıtlarım ın sevgilisi yada sevdiği çocuk olsada benim hoşlandığım bile olmadı yada benden hoşlanan o zamanlar çirkin olduğumu düşünüp ağlardım şimdi hersey rayına giriyordu bana bir cin musallat ve aşık peki aşk böyle birsey mi sanırım hiç bir zaman bilemeyeceğim ama gördüğüm ve bildiğim kadar bu aşk değil olamazdı babamın aşkı da aşk değildi Ateşin de değildi peki aşk neydi?

Gözlerim yavaş yavaş kapanırken bedenimin üşüdüğünü hissediyordum artık hersey yavaş yavaş siliniyordu gözlerim kendini karanlığa teslim ediyordu bedenim bu acıya dayanamıyordu ama ölmek istemiyorum ben içimden dualar ediyordum ki bir anda kulaklarımı Anıl ın sesi doldurdu yanlış duyuyordum sanırım

Ama gözlerimi sesin geldiği yöne çevirdiğimde Anıl ı gördüm yanlış duyumuyordum hayır gerçek olamaz hayal görüyordum hayal mi gerçek mi ayıramıyorum bir türlü ama Anıl bana yaklaşıp beni uzandığım yerden kaldırınca hayal olmadığını anladım herseyi silik silik görüyordum rüyada gibiydim Anıl sargılı eli ile muhtemelen alçı beni sağlam olan eliyle yataktan dogrultmaya çalıştı berbat haldeydim ve Anıl ın acır bakışları bunu doğruluyordu.

- geldim Gül geldim

Endişeli sesi beni mutlu etti ölmeyeceğim ve Anıl sayesinde kurumuş dudaklarımla ona gülümsemeye çalışıp konuştum

- geldin

- evet geldim Gül'üm konuş benimle olur mu? Neyin var yaran nerde?

Sıcak göz yaşlarım yüzümü yakıyordu

- elim kırık ve a..ayağımı yaktılar

Anıl şaşkınlıkla baka kaldı ama birsry demedi kafasıyla onaylayıp beni dikkatli bir şekilde zorlansada kucağına alıp evden çıkardı güneş yeni yeni doğmaya başlasada etraf hâla karanlıktı

- A..Anıl özür dile..rim

Kekeliyerek konuşuyordum

- özrünü kabul ediyorum yeterki sana birsey olmasın

Birsey diyemedim
Bahçeden çıktığımız an
Şeymanın sesini duydum ilk önce

- Gül?

Sesi endişeliydi ama ona bakamadım bile Anıl beni arabanın arka koltuğa oturttu arabanın sürücü koltuğunda imam oturuyordu  onun yanında da Şeyma oturdu Anıl da yanıma oturduğu an arabanın hızla hareket etmeye başladı Anıl ise beni dizlerine yatırıp yüzüme yapışan saçlarımı eliyle kulağımın arkasına sıkıştırdı

- şimdi hastaneye gidicez ve iyi olacaksın tamam mı?

Ona sadece gülmsedim

- Gül dayan tamam mı?

Şeyma da önde oturduğu koltuktan kafasını bana çevirmiş şekilde konuştu
Ağzımı zorda olsa kıpırdattım

- iyi olucam

İstediğim oy sınırı olmadı ama yeni bölüm çok istendiği için(2 kişi filan) atıyorum ama kısa🤓👉🏿👈🏻