heartless | taekook

12

İki Hafta Sonra

Taehyung yatarak halter kaldırmaya çalışıyordu. Kolları titriyor epey zorlanıyor gibi görünüyordu. Onun bu haline güldüm. Ondan daha iyiydim. Seksen kilo kaldırıyordu. Üst vücut olarak hep aynı kiloları basıyorduk ama alt vücutta ben daha ağır basıyordum.

Vücudumda kendime en çok güvendiğim yerlerden biriydi uyluklarım. Koç her zaman uyluklarımın bir futbolcununki kadar kalın olduğunu söyleyerek överdi.

Sanırım Taehyung'un zorlandığını gören tek kişi ben değildim. Changbin birden gelip onun üstüne çıkmış Taehyung'u hırslandıracak şekilde onun güçsüz olduğunu yüzüne doğru haykırmaya başlamıştı.

Taehyung ve Changbin'i izlerken nefes kontrolümü kaçırmıştım. İki elimdeki otuz beşer kiloluk dambılları yere bıraktım. Salondaki boy aynasına döndüm ve fiziğimi incelemeye başladım bir yandan da aynanın yansımasından biricik düşmanım ve üstündeki kas yığınını izliyordum.

Babam her zaman çok sert ve güçlü görünmemi tembih ederdi. Aslını yansıtmasa bile sen güçlü görün, derdi. Bana sürekli bir erkeğe yakışır şekilde davranmamı ikaz ettiğini hatırlıyordum.

Aynaya baktığımda çoğu kişiyi korkutabilecek kadar kaslı bir vücut görüyordum. Aynı küçükken babamda gördüğüm, sahip olmak istediğim sert görünüme sahiptim ama içimde bir ses bana hep odasının köşesinde küçücük olup ağlamak istediğimi fısıldıyordu.

Beni yoğun düşüncelerimden kurtaran şey Taehyung'un acı dolu haykırışlarıydı. Herkes buraya toplanmış o halteri kaldırdıkça bağıra bağıra kaç tekrar yaptığını sayıyorlardı.

Üstünde duran Changbin ise sesini azaltmış bizim duyamayacağımız bir ses tonunda konuşmaya başlamıştı. Her ne söylüyorsa Taehyung daha çok gaza geliyor kıpkırmızı olmasına rağmen bir kez daha kaldırıyordu.

''Sanırım senin rekorunu geçecek.'' dedi Minho. Zaten haz etmiyordum orospu çocuğundan bir de yüzündeki piç gülüşüyle beni tahrik etmeye çalışıyordu.