Elindeki suyu tepesine bir dikiște bitirdi ve su șișesini hızla evlerinin geniş bahçesine savurdu. Onu her sabah böyle izlemek akıl kârı değildi ama elimde de değildi.
Perdeyi biraz daha araladım ve atletli ama yaklaşık bir saati aşkın süredir spor...
Merhaba yaralarımm, ben geldim. Nasılsınız? Şükür ben iyiyim. Sizi gördüm daha iyi oldum. ❤️
Buraya okuduğunuz saat ve tarihi bırakır mısınız?
Bu bölüm için 70 oy ve 400 yorum istiyorum. Lütfen oy ve yorum yapınız. Okuduğunuz her bölüm on beş sayfa uzunluğunda. ⚓
Sizden bir ricam var arkadaşlar; Güz Yarası'nı okuyabilecek tüm arkadaşlarınıza önerir misiniz? Kimse bu şah eserden mahrum kalmasın ndhxbdbd
Bu bölümü yıllardır yanımda olan saygıdeğer okurlarıma ithaf ediyorum. İyi ki varsınız. ❤️
Sizleri seviyorum. ✨
Keyifli okumalar 🥀🦋
#Çağan Şengül / Suzan Hacigarip | Bitti Masal
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
9. Yara
Anlatamadığın her acı bir gün öldürür insanı, anlattığında ise dar ağacına asar adamı.
Hayatın yirmi yaşına kadar yaşadıklarındır gerisi hayata tutunma çabası diyorlardı ya çok haklıydılar. Benim hayatım on sekiz yaşında başlayıp bitmişti.
Bir insan aynı yaşta hem doğup hemde ölebilir miydi?
Olabiliyormuş, bir insan aynı yaşta doğup ölebiliryormuş. Bir insan aynı yaşta dar ağacına asılabiliyormuş. Küçükken on sekiz yaşına gelince her şeyi elde edeceğimizi sanırdık ama asla öyle değildi. On sekiz pişmanlık yaşıydı, on sekiz ölüm yaşıydı, on sekiz riyakâr bir yaştı. On sekiz bambaşka bir yaştı.
Küçükken binbir hayal kurardım. Binbir umudu sığdırırdım küçücük kalbime, kimi zaman öğretmen olmak isterdim. Onlarca fidanı eğitmek için, kimi zaman doktor olmak isterdim yaraları sarmak için kimi zaman iyi bir anne olmak isterdim; geleceğin geleceği parlak çocuklarını yetiştirmek için... Hiçbiri olmamıştı.
Ama gel gör ki avuç içimde kocaman bir hüsran vardı. Bomboş kalmıştı yüreğimin içi. Ne öğretmen olabilmiştim ne doktor ne de anne. Ben hiçbir şey olamamıştım. Kocaman bir hiçten fazla...
Bazen oturup uzun uzadıya düşünürdüm ne günah işledim diye ama asla işin içinden çıkamazdım. Bunların bir imtihan olduğunu bir gün biteceğini düşünürdüm. Yorulmuştum hemde haddiden fazla...
Gözlerim mahzun bakan iki kadının gözlerine değişmişti bundan yıllar önce, öyle mahsundu ki yüzlerindeki ifade. Babalarının onları kör bırakması hayatlarını mahvetmişti. Benim ise hayatımı çalmıştı...
Gözlerim Kerem Ali'deydi. Tedirgin bakışlarını dışardan çekip bana dikti. "Nevra benim buradan çıkmam lazım," elini gergince saçlarına daldırdı ve geri doğru yatırdı. "Ne yapacağım şimdi ben?" telaşla verdiği nefes burun kanatlarını irice açmıştı.
