Bileğine pranga olmuş korkularınla yüzleşmen lazım.
Manolya kadar yegâne
Noyan kadar zeki
Kurt kadar tehlikeli
Katil kadar sessiz olman lazım.
Gözünü kapat.
Ne görüyorsun?
Ben ceset görüyorum.
Yüreğimizin ceseti,
Yıkılışlarımızın ceseti.
Şimdi tam...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Avcı'dan
"Evet Avcı. Noyan ve Manolya kavga ettiler bir anda. Manolya artık görüşmez Noyan'la. Bundan emin olabilirsin."dedi gerizekalı adam.
"Emin misin bundan? Yanlış bir bilgi aktarıyorsan sonunun ne olacağını da biliyorsundur. Bilmiyorsan öğretebilirim."dediğimde yutkunuşunun sesini duydum. Gülümsedim, insanları korkutmak öldürmek kadar olmasa da hoşuma gidiyordu.
Hak edenler ölmeliydi. Hakları kısıtlananlar özgür olmalıydı. Haksızlıklar son bulmalıydı.
Ve bunun için intikam alınmalıydı.
Bana haksızlık yapılmıştı, ben terk edilmiştim, ben sevilmemiştim, ben nefret edilmiştim.
Kardeşim olduğunu duyduğumda içten içe mutlu olduğum ama yüzleştiğimizde bana nefret kusan kardeşim -kardeşim demeye utanıyorum- bana nefret kusmuştu.
Bana bir yaratık olduğumu söylemişti ama daha bir şey yapmamıştım ki.
Bende düşündüm ki insanlar beni bir canavar olarak görüyorsa bende öyle olurdum.
Kardeşim beni canavar olarak görmüştü.
Babam beni canavar olarak görmüştü.
İrem beni canavar olarak görmüştü.
Manolya ve annem beni canavar olarak biliyordu.
Ve Murat artık beni bir canavar olarak görecekti.
Müfettişin ayarladığı yerden girdiğimde direkt nezarethaneye açılmıştı. Bütün polisler gönderilmişti.
Telefonum çaldığında kim olduğuna baktım. Kurt, yandaşım.
"Ne var?"dediğimde göz devirdiğini biliyordu.
"Girdin mi diye soracaktım."
"Girdim."dedim direk.
"Dikkatli ol."dediğinde içimden gülümsedim.
Kurt beni canavar olarak görmüyordu.
Belki ikimizde canavar olduğumuzdandı bu görmemezlik.
"Doğum günün kutlu olsun."dedim Kurt'a. Koca bir kahkaha attı.
"Hatırladın ha. İyi ki doğdunum yok mu? Ya da doğum günü öpücüğüm?"dediğinde birkaç sesli küfür söylesem de dediklerine içimde kahkaha attığımı biliyordu.
Dışarıya mutluluğumu yansıtmazdım, bunu yapamazdım. Bu yüzden nefret maskemi takardım.
Kurt da dışarıya duygularını yansıtmazdı ama o benim tersime mutluluk maskesi takardı. Belki de onun işi daha zordu. Mutluluk ulaşamayacağımız bir kavramdı.
