Kafeye tamamen yaklaştıkca. Manzarayı ve kafeyi daha net gördüm. Kafenin teras kısmı uçuruma çok yakın. Uçurumla aramızda bir metre bile yok. Arka kısmı ise ağaçlarla dolu gözüküyo . İçeriye girdiğimiz de eski zamanlardan kalma havası beni benden aldı resmen. Ahşapdan yapı çok güzel. Resmen insana huzur veren bir havası var. Terasına doğru ilerleyince bir kısımda yerde puflar var. Diğer kısımda ise masalar vardı. Uçurum kısmına yakın masaya oturduğumuzda manzaraya baktım. Çok iyi bir mekan çoğu kişi tarafından bilinmiyor büyük ihtimalle fakat bilinseydi şuanki gibi boş olmazdı eminim .
Buraya kafe desem olmaz daha çok restorant gibi . Zaten girişte MENEKŞE KAFE VE RESTORANT. Diye kocaman ismide yazıyodu. Aslan bundan sonra buraya getirirmi bilmem ama ben en kısa sürede buraya simgeyi getireceğime eminim.
Siparişler gelene kadar balkon kısmının ucuna geçip manzarayı izlemek istedim. Bir tane sigara yakıp izlerken. Aslan arkamdan belime doğru sarılıp kafasını başımın üstüne dayadı. " Burası okadar güzelki. Ne zaman içim daralsa kendimi bura da bulurum." Dedi
"Peki burayı nasıl buldun Aslan yani ben bir yıldır burdayım adını bile duymadım daha önce." Diyerek kafamı göğsüne yasladım. Saçlarımdan öperek sorumu cevapladı.
Aslan " Burası arkadaşımın yani. Emre' nin yeri oda askerdi bizim gibi . Vatan aşkıyla içi yanıp tutuşuyordu. Bir görev de kolunda yaralanıp gazi olunca eşiyle birlikte burayı açtılar . 2 senedir işletiyolar öyle çok gelen giden yok ama onlara yetiyor zaten. "
Bir insanın yeniden hayata tutunup en azından çabalamaktan vaz geçmeyişi sevindirdi beni. Bu durum da ne denir nasıl konuşulur inanın hiç bilmiyorum fakat daha iyi olmasını en içten dileklerimle istiyorum.
Ufak bir sessizlikten sonra konuştum. "Peki burası biraz uzak merkeze nerde yaşıyolar git gel zor olur. Çocukları felan yokmu tek başınalarmı. Okul hastane en az yarım saat sürer buradan çünkü" aklıma gelen soruları tek tek sorma başladım. İçimdeki merak durmak bilmeden sordum.
Aslan" Evet biraz uzak ama kafenin arkasında onların evi var zaten orada yaşıyolar. Bir de küçük kız çocukları var Menekşe. Daha 4 yaşında ama bir görsen dünya tatlısı. Buranın ismini de o yüzden Menekşe zaten." Yeni isimlere göre eski bir isim . Acaba bir anlamı varmı.
"Son bir soru daha çocuğun ismi neden Menekşe."
Aslan" Şule Emre'nin eşi çiçekleri çok sever evinin bahçesinde küçük bir serası var. En sevdiği çiçekde Menekşe. Hep bir kızımız olursa ismi Menekşe olucak diyip dururdu. Nasiplerinde varmış ki kızları oldu işte öyle. Daha fazlasını ona sorarsın tanıştığınızda. "
Allah gönüllerine göre vermiş. Aslan belimde ki elleriyle beni masaya doğru ilerletip otutturdu sonra kendiside yanıma oturup. Sandalyemi kendine doğru çekti. Bacaklarımız bir birine değerken kolunu omuzlarıma atıp kendine yasladı beni. İkimizde manzarayı seyrederken. Kahveler ve yanında pasta masaya kondu başımı kaldırıp baktığım da. Aslan ayağa kalkıp . Siparişleri getiren adama sarıldı.
Galiba gelen Emre'ydi. İstemsizce inceledim. İlk gözüme çarpan sol kolu oldu dirsekten aşağısı protez kol vardı . Sarı saçlı kumral ela gözlü uzun boylu fazla yapılı olmayan biriydi Emre. Aslanla hoş geldin nerlerdeydin muhabbeti yaptılar önce sonra . Aslan beni tanıştırdı . " Bu kadında Gece sevgilim " Emre'ye elimi uzatıp.
"Merhaba ben Gece. Aslan tanıştırdı ama olsun." Emre elini uzatarak samimi bir şekilde elimi sıktı. Gülümseyerek konuştu " Merhaba Gece . Bende Emre tanıştığıma memnun oldum. Demek bizim komutanı aşkından birhal eden sendin."
İstemsizce bir kıkırtı kaçtı ağzımdan. " Birhal ettimmi bilemem ama aşkından deliye döndüğünü biliyorum." Diyerek sırıttım. Dediklerim Emre'nin de hoşuna gitmiş olmalıki kahkahasını durduramadı. Aslan da öylemi der gibi gülerek kollarının arasına alıp saçlarımı öptü.
