Don't Cry My Love

Chapter 10

Chapter 10

Sa sobrang tagal nga ng prof namin dahil nga start pa lang ng klase Ngayon. Lumabas muna si Natasha. Nabo boring na rin siya di kasi sana'y na tahimik yun kaya lumabas muna siya sandali. Pansin ko lang na kunti rin kami dito siguro dahil kaka umpisa pa lang Ang klase. Lumabas din Yung iba ko pang mga kaklase. Natatamad akong lumabas kaya Sabi ko Kay Natasha dito muna ako at Saka inaantok pa ako yung nangunti na mga tao dito sa classroom nagpasya muna akong iidlip since wala pa naman. Saka Ang ganda ng music na napapakinggan ko this is my favorite song so far.

Pinikit ko muna Ang aking mata Hanggang sa... Nakatulog na ako nakangiti siyang humarap sa'kin Kilala ko na agad ito lagi naman nagpapakita ito sa panaginip ko. Nasa ilalim kami ng puno at napakaganda dito it's giving me relax. he's wearing a white shirt and faded jeans Lumapit siya sa'kin.

"Ikaw na Naman." Saad ko sa kanya.

"Bakit ayaw mo?" Aniya at nagkibit balikat.

"Lagi ka na lang kasi nandito sa panaginip ko... At saka pag nakakatulog ako your always here." Sabi ko sa kanya.

"Di naman nakakasawa ang gwapong face ko ha. At saka hinihintay lang kita palagi para may makausap ka no." He's chuckled at tumingin sa mga ulap.

Nangunot ang noo ko sa sinabi niya. "Hinihintay mo ako?" Tanong ko pa sa kanya.

He's nodded and smile at me.

Naalala ko Pala binigyan niya ako ng handkerchief. Until now nandito pa rin yun.

"Yung handkerchief Pala nandito pa rin sa'kin."  Ibibigay ko na ito sa kanya kasi okay Naman na ako.

"Keep it... That's my gift to you." Bakit naman handkerchief? gift ko marami namang ibang ibibigay sa'kin.

"Pero hindi ko naman na ito magagamit pa." I insist to him.

"you can still use it... so put it away." I nodded to him. Ito na lang remembrance niya sakin mahal pa Naman Ang ganito.

"Now you're okay na di mo na ako magpapakita sa'yo para naman di kita maabala pa." Nangunot ang noo ko sa sinabi niya. I'm happy nga na nagpapakita siya sa akin tapos aalis siya.

"Di Naman pang aabala Ang ginagawa mo sa akin." Saad ko sa kanya. "At Isa pa Masaya nga ako na nandito ka ngayon... Dahil pinapagaan mo Ang pakiramdam ko." Sinalubong niya Ang malungkot Kong mga mata and he's half smile to me.

"Don't worry, pag naayos ko na problema ko babalikan Naman kita." He assured to me. Kaya di ko napigilan na napaluha.

"Sino ka ba talaga?... Bakit lagi kang nandito? Bakit ayaw mo sabihin sa'kin Ang tungkol sa'yo?... Your the one always na lagi ka nandito." Di ko na napigilan Ang mga luha ko marami akong tanong na gusto Kong magsagot ngayon.

Napaupo na lang ako sa tabi dahil Ang taong lagi handang makinig sa mga problema ko. Ay iiwan din ako Ang hirap palang maging Masaya dahil may mga kapalit Ang mga ito. Ganito na lang ba lagi?

"Sa tamang Panahon Somi... Malalaman mo rin Ang lahat basta't wag mong pababayaan Ang Sarili mo. " He wipe my tears and kiss my forehead and smile to me. Pagkatapos nangpangyayari na yun nagising na lang ako sa ingay ng boses ng kaibigan ko.

"Uy teh, kanina pa kita ginigising Dyan nandyan na prof natin." Yugyug niya sakin di ko na Malayan na nandito na Pala Ang prof namin. Buti na lang nagising ako agad kundi baka pagalitan ako nito.

"Bakit ka umiiyak?" Tanong pa nito sa'kin. Kinapa ko Ang mukha ko at may luha nga ito.

"Yung guy kasi sa panaginip ko iniwan na ako bes... He said to me na aayusin niya Ang problema niya... Kahit di ko siya masyado kilala Ang gaan ng loob ko sa kanya I feel safe kapag Kasama ko siya." Pinunasan ko Ang luhang pilit kong pinipigilan di ko matanggap na iiwan niya ako.

"Nahuhulog na ba Ang loob mo sa lalaki na yan bes?" Diretsang tanong sakin ni Natasha.

Umiling ako I don't know kung may gusto ako sa kanya. Gusto ko lang na lagi siya nandon sa panaginip ko.

"Wag kana malungkot bes... Sige ka pag nagkita kayo niya n ganyan mukha mo baka di ka Lalo makilala dahil Ang pangit na ng mukha mo." Tawa pa nito sa'kin. Kaya sinamangotan ko siya.

Tumigil na lang ako sa pag iyak sasama lang pakiramdam ko. Kapag naaalala ko siya. Nagpokus na lang ako sa discussion namin kahit pa Minsan lumilipad ang isip ko sa kanya.

After matapos ng klase ay lunchtime na kami di ko namalayan na may nabunggo ako.