နေဇာနီတစ်ယောက် မျက်လုံးပြူကျယ်သွားသည်။ လူသတ်ကောင်ဟာ သူအရှေ့မှာ ဘဲ
တစ်ကိုယ်လုံးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။
နေဇာနီ ရှေ့ကို လူယုတ်မာ အပြုံးဖြစ်
ပြုံး၍ ကုတင်ပေါ်တက်ကာ အရှေ့သို့ တိုးလာ
နေသည်။ နေဇာနီတစ်ယောက် အသားတုန်ရီနေကာ ထိတ်လန့်နေသည်။
"ဟမ်...
ကိုယ်ဆီကပြေးချင်တယ်ပေါ့ မင်းက"
"မ..မဟုတ်ပါဘူး"
"ကိုယ်မင်းကို ဘာပြောခဲ့လဲ၊
မင်းနောက်တစ်ခါထပ်ပြေးရင်၊
ကိုယ်အစိုမစိုနဲ့လို့ပြောခဲ့တယ်နော်၊
ကဲ"
ပြောပြီးတာနဲ့ နေဇာနီ ရဲ့ အကျီကို
ကြယ်သီးမဖြုတ်ဘယ်
သူရဲ့လက်ကြီးတွေ့ဖြင့် ဆွဲဖြဲလိုက်၏
နေဇာနီတစ်ယောက်လဲ
လန့်နေပီး တောင်းပန်းနေတော့သည်။
"တောင်းပန်းပါတယ်ဗျာ၊
ကျွန်တော်ကို ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့၊
နောက်တစ်ခါကျွန်တော်ထွက်မပြေးတော့ပါဘူး၊
ကတိပေးပါတယ် ခွင့်လွတ်ပေးပါဗျ"
"ဟား
ကိုယ်ကခွင့်လွတ်ပီးသာ
ကိုယ်တနှာစိတ်က မခွင့်လွတ်ဘူး၊
မင်းအိပ်ချလိုက်"
"မလုပ်ပါ..."
နေဇာနီစကားမဆုံးခင်မှာဘယ်
နေဇာနီကိုတွန်းလိုက်ကာ
သူရဲ့ဘောင်ဘီး ခါးပတ်ကိုဘာဖြုတ်နေသည်။
နေဇာနီလဲရုံနေပီး သူမလုပ်ဘူးစို့ပီးလဲ
အော်နေသည်။
ရွိန်သူရမိုး စို့တဲ့ လူသတ်ကောင် ကလဲ
အတင်းအားနဲ့ခြုံကာ ဘောင်းဘီကိုမရ ရအောင်
ချွတ်ချလိုက်သည်။
"ဟမ် ကိုမယားကသေးသေးလေး"
"ဗျာ လွတ်ပေးပါ"
တောင်းပန့်ပါတယ်"
"ကိုယ်ပြောပြီးပြီးလေ ကိုယ်က
လွတ်ပေးချင်ပေမဲ့
ကိုယ်ရဲ့တနှာစိတ်က မလွတ်ပေးနိင်ဘူးတဲ့"
"အား...လွတ်ပေး"
နေဇာနီ တစ်ယောက် အော်နေပေမဲ့ လုံးဝ
မလွတ်ချေ ။
နေဇာနီကိုအတင်းချူပ်ကာ
ခါးပတ်ကြိုးဖြင့်လက်နဲ့ ကုတင်ကို
ကြိုးဖြင့်ချည်ထားလိုက်သည်။
နေဇာနီတစ်ယောက်ရုံလို့မရတော့မှ
လူသတ်ကောင် ရွိန်သူရမိုးလဲ
သူရဲ့ အတွင်းခံကိုချွတ်ချလိုက်သည်။
နေဇာနီတစ်ယောက် မြင်ပြီး လန့်သွား၏
သူဟာထက် 10ဆလောက်ကြီးနေတာကို
သူကိုအဲ့တာနဲ့ လုပ်ရမယ်စို့
တစ်ခါထဲအသက်ပါထွက်သွားမည်ဟု
တွေးနေ၏
