" အား.. လွတ်စမ်းပါ "
" ဘာလို့လဲ ကိုယ်အချစ်တွေ့ပြမယ်လေ "
အနားသို့ ကပ်လာသည် ရှိန်သူရမိုးကို
နေဇာနီ လက်နဲ့တွန့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
" ခဗျားရဲ့ အချစ်က ကုတင်ပေါ် မှာ လုပ်မှလား "
နေဇာနီ ပြောသည် စကားကြောင့်ရှိန်သူရမိုးသည်
အပြုံးတစ်ချက်ကိုပြုံးလိုက်သည်။
၏အပြုံးသည် နေဇာနီကိုယုတ်မာမဲ့ အပြုံးမျိုး
တော့ မဟုတ်ချေ။ သူရဲ့အပြုံးတွင် နေဇာနီကို
ချစ်သည် အချစ်များပါဝင်နေသည်။
" ကိုယ်မယားလေး မကြိုက်ရင် ကိုယ်နောက်ထပ်မလုပ်တော့ပါဘူး "
နေဇာနီ ကို ဖက်၍ အနမ်းတစ်ပွင့်ကိုခြွေကာ
ပြောလိုက်၏
နေဇာနီရဲ့ မျက်နှာသည်လဲ နီရဲကာ ရှက်သွေးများ
ဖျားထွက်နေ၏ ။
နေဇာနီ စိတ်ထဲ၌လဲ
ရှိန်သူရမိုး လို့ ယောက်ကျာစစ်စစ် တစ်ယောက်ဟာ သူကို အတည်ချစ်ပမလားဟု တွေးနေ၏
မေးခွန်းပေါင်း တစ်သောင်းခြောက်ထောင်နဲ့
ပြည့်နှံနေသည်နေဇာနီဟာ ရှိန်သူရမိုး ရဲ့ နောက်ထပ်အနမ်းတစ်ပွင့် ရမှသာ သူရဲ့ အတွေးများထဲမှ ထွက်လာ၏
ရှိန်သူရမိုး ရဲ့ မျက်နှာကို ကိုင်၍ နေဇာနီ
စကားတစ်ခွန့်တာစို့သည်။
" ခများကို ကျွန်တော်အရမ်းချစ်တယ် "
" ကိုယ်လဲ မင်းကို အရမ်းချစ်တယ်
ကိုယ်ရဲ့ ဇနီးလောင်းလေ "
***********************************
" ဟေး မနီနီဝင်း လာပါဦး "
စျေးသည် ဒေါ်ချို အား လက်လှန်ပြ၍
ဒေါ်နီနီဝင်းအား အော်ခေါ်နေသည်။
ဒေါ်နီနီဝင်းလဲ စျေးဆွဲခြင်းကို ကိုင်ကာ
စျေးသည်ဒေါ် ချို ဆိုင်ရှေ့သို့သွားလိုက်သည်။
" ကဲ မချို ဘာပြောမလို့တုန်း "
" အဲ့မယ် မနီနီဝင်းတို့ကတော့နော် ရွှေဆွဲကြိုးတွေ့နဲ့ပါလား ဒါနဲ့ အမသား နေဇာနီက ယောက်ကျာနောက်လိုက်သွားတယ်စို့ "
စက်စုစိန် ဒေါ်ချို မေးလာသည်မို့ ဒေါ်နီနီဝင်းလဲ
စိတ်တို၍ သားမက်ကောင်းကြောင်းကို ပြော၏။
