" එක තැනක ඉන්න දරුවෝ අපේ ඔලුවත් කැරකෙනවා ඔයා දිහා බලාන් ඉදලා.."
" එහෙම ඉන්න බෑ අයියො කොච්චර වෙලාද මෙයා තාම නැ.."
" අල්ලපු වැටෙ ඉදන් එනවා නෙවෙයි නේ සුදු පුතා.."
" ඒ වුනාට මම වෙලාව හදලා බැලුවා දැන් එන්න ඔනේ.."
" අත්තම්මා කියන එක අහලා මෙතනින් ඉද ගන්න නැත්තම් අපිටත් පෙශර් නගිනවා .."
" මට බෑ.."
දවස් කොච්චර වේගෙන් යනවාද කියලා දැනුනේ..එයාපොර්ට් එකට එන්න ගෙදරින් එලියට බැස්ස වෙලේ..සති දෙක ඇහි පිහිය ගහන වෙගෙට ගෙවිලා ගියා...පැය ගානක් කටුනායක එයාපොර්ට් එන්ඩ්ට්‍රෙස් එකට වෙලා බලාන් ඉදලාම කකුලුත් රිදෙනවා...
" එයා එනවා.."
අශේන් එනවා ඇතින් පෙනෙද්දි මම දුවලා ගිහින් එයාව බදා ගත්තා..ඉස්සර ඉස්කොලෙ හැම නිවාඩුවටම අශේන් රට ගියාත් ඒ කලේ මෙහෙම පාලුවක් දැනුනෙ නැ සමහර විට අම්මයි අප්පච්චි ලග හිටපු නිසා වෙන්න ඇති දැන් එයලා මගෙ ලග නැ අඩුම කොල් එකක් ගන්නවත් එයලට මාව මතක් වෙන්නෙ නැ..අශෙන් ලැගෙජ් අත් ඇරලා මාව බදා ගත්තා..වටේ පිටේ මිනිස්සුන්ට නම් මෙවා මැජික් නෙවෙයි මොකද කටුනායක කියන්නෙම දුක සතුට දෙකම හිමි තැනක්..
" මට සමාවෙයන්..උබට හයියට ලග ඉන්න ඔනේම දවස් වල උබව තනි කරාට මට සමාවෙයන් .."
" හිතට දැනුන බැදිම් ගතින් කොච්චර දුරස් වුනත් හිත් වලින් අපට හැමදාම ලගයි හරියට උබෙයි මගෙයි යලුකම වගේ..එනිසා සමාව ගන්න ඔනෙ නෑ..අයෙ මාව දලා යන්න එපා.."
" යන්නෙ නැ..ලගටම වෙලා ඉන්නවා.."
මම හිනා වුනා..
" මේ ඉන්නෙ මගෙ අත්තම්මා.."
"කොහොමද ? අත්තම්මා.."
" අනේ අපි හොදින් දරුවො ෆොටො වල දැකලා තිබ්බට වඩා හැඩයි කොල්ලා.."
" ලැජ්ජයි අප්පා.."
අනෙ ඉතින් මුගෙ ලැජ්ජව මොකට කියනවද ඒ ගැන ..
"මෙ මගෙ සියා.."
" කොහොමද ?සියා.."
" ගෙදර ගිහින් නිවිය හැනිල්ලෙ කතා කරමු කො.."
