our way out | bxb

0.2

22 şubat 

"jia-ya! ayaklan. arama var."

ellerimi buruşmuş pantolonun ceplerine sokuyorum. tüm bu tantana beni yoruyor. uykum şimdiye dek üç kez bölündü bile. herkes gibi ayağa kalkıp dolapların önüne gidiyorum.

öğretmenler çantaların altını üstüne getirirken en ön sıradaki çantanın içinde bir paket buluyorlar. geçen günki dayaktan sonra dudağı şişmiş çocuk telaşla sırasına ilerliyor. "benim değil öğretmenim! gerçekten, benim değil.." devam etmiyor. kabullenerek başını eğiyor ve öğretmenin ardından sınıftan çıkıyor. parlak saçları kahvenin açık tonunda. öğretmenin salaklığı. uyuşturucu alan insanla almayanın farkını anlayamayacaksan burada işin ne?

sanki çok biliyorum. yine de sinir tüm vücudumu ele geçiriyor. ama yeterli değil. dönüp yejun'a bakıyorum. itleriyle birbirlerine bakarak sırıtıyorlar. bu yeterli.

kafamı iki yana esneterek kendimi hazırlıyorum. tüm bunlar uykumu daha fazla getiriyor. guruldayan karnımı geçiştirirken öğretmenin odasına ilerliyorum.

içeri girdiğimde parlak saçlı çocukla bakışıyoruz. öğretmen yok. "neden geldin?"

masaya göz atıyorum. paket orada. cebime koyup odadan çıkıyorum. ama yalnız değilim, parlak saçlı çocuk peşime takılmış, susmak ne bilmiyor. "nereye gidiyorsun? neden aldın? ne yapacaksın onunla?"

cevap vermiyorum. yejunun sırasına gidip omzuna dokunuyorum. kafasını bana çevirmesiyle kafamı burnuna geçiriyorum. ellerime motor kullanırken ihtiyacım olacak, neyse ki ceplerim onları koruyor. "dramayı kes." ağlayarak burnunu tutuyor. çok fazla kanamıyor. çevresine bakıyorum, itleri korkudan köşelere sinmiş.

gülerek önüme dönüyorum. yüzündeki elini çekerek cebimden çıkardığım paketin içindekileri ağzına dolduruyorum. ardından paketi de sokarak sıkıyorum ağzını. "büyü artık." fazla konuşmak beni yoruyor.

arkada her hareketimi izleyen çocuğa bir bakış atarak sırama geçiyorum. derin derin esniyorum. çalan zille gülümseyerek kafamı koluma yaslıyorum. benim için tatlı bir uyku zamanı.

biliyorum, fazla olaylı başladık. buna alışman gerekecek kızım(?) kesinlikle tuhaf oldu. belki de bunu tekrarlamamalıyız. benim hayatım bundan ibaret.