အာရံုတို႔ထံ အသိကပ္ခ်ိန္မွာ Soo ပထမဆံုးခံစားလိုက္ရတာက ေက်ာေအာက္က ႏူးညံ့အိစက္ေနတဲ့ အထိအေတြ႕တစ္ခု။ ၿပီးေတာ့ ခ်ယ္ရီပန္းနံ႔လို သင္းသင္းေလးေမႊးေနတဲ့ Air Sprayနံ႔ေလး။ Soo ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြျပံဳးရင္း ဇိမ္ယူေနခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္ေခါင္းထဲဝင္လာတဲ့အေတြးက...
*ငါ ေက်ာင္းမွာမဟုတ္ဘူး*
အေတြးေတြရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲမွာ စြာေတးလို႔ေခၚလိုက္သံကို ျပန္ၾကားေယာင္လာသည္။ တစ္ခုခု အႀကီးအက်ယ္မွားေနမွန္း သတိျပဳမိလိုက္တာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ Sooမ်က္လံုးေလးေတြပြင့္သြားကာ ထထိုင္လိုက္မိသည္။ ေခါင္းထဲမွာရိပ္တိတ္တိတ္နဲ႔ မူးသြား၏။
"အာ... ငါဘာျဖစ္သြားတာလဲ"
"ႏိုးၿပီလား"
နားထဲကိုဝင္လာတဲ့ ငွက္ဆိုးထိုးသံေၾကာင့္ Sooေၾကာင္သြားသည္။ အသံလာရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Sofaခံုေပၚမွာ မွီေလ်ာ့ထိုင္ရင္း Sooကို ရယ္ျမဴးေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့...သူ။ Sooလန္႔သြားကာ မိမိထိုင္ေနရာကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပန္းႏုေရာင္ေမြ႕ယာတစ္ခု။
"Naw... Naw... Park Chan Yeol!!!"
အေျခအေနအားလံုးကို Soo သံုးသပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ... .Park Chan Yeol ယုတ္မာၿပီမွန္း နားလည္လိုက္သည္။ Soo မ်က္လံုးလွလွေလးေတြမွာ နာၾကည္းရိပ္နဲ႔အတူ မ်က္ရည္တို႔တြဲလြဲခိုလာ၏။
"ေျပာသားပဲ... ငါ့ကိုအာမခံပါနဲ႔လို႔"
Soo ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာကာ...
"ခင္ဗ်ား... ခင္ဗ်ားႀကီး အပိုမေျပာနဲ႔။ ဒီလိုယုတ္မာတိုင္း Sooကို ရမယ္ထင္သလား။ Ommaတို႔ကို Soo အျဖစ္မွန္ရွင္းျပလိုက္တာနဲ႔ ခင္ဗ်ားႀကီးယုတ္တာေတြ..."
မ်က္ႏွာႀကီးတည္သြားရင္း ထိုင္ေနရာကထလာကာ Sooဆီေလၽွာက္လာသူေၾကာင့္ သူမစကားေတြဆက္မေျပာျဖစ္။ အခုအခ်ိန္မွာ Soo သူလႈပ္ရွားမႈမွန္သမၽွကို မ်က္လံုးအျပဴးသားေလးနဲ႔ လိုက္ၾကည့္ေနရသည္။ သူက Sooဆီ တန္းတန္းမတ္မတ္ေလၽွာက္လာကာ Sooနားေရာက္တာနဲ႔ သူမပုခံုးေတြကို တြန္းလွဲပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ယာေပၚလဲက်သြားတဲ့ Sooကို စူးစူးရဲရဲမိုးၾကည့္ကာ...