Mavi Zehir

~İPUCU~ Bölüm 6

 Herkese merhaba. Umarım bölümü seversiniz. Keyifli okumalar...

Not: Yukarıdaki fotoğraf Zahir'in tiplemesidir.

Yağmur yağıyordu...

Camın kenarındaki kanepeye uzanmıştım...
Ağlıyordum,o zamanlar bunu güçsüzlük olarak görmüyordum.
En yakınım dediğim  kişi kalbimi kırmıştı.

Babam gelmişti yanıma sandalyenin üstündeki battaniyeyi üstüme örterek konuşmuştu.
"Şimdi biraz ağla,ama sonra ayağa kalkacağına söz ver bana Mavişim."
Gözlerim kıpkırmızı suratına bakmıştım bende.
Konuşamasam da söz vermiştim içimden.
"Söz baba" demiştim."Senin için kalkacağım tekrar."

Camdaki yağmuru izlerken o güne dönmüştüm tekrardan.Kürsüdeki hoca birşeyler anlatıyordu arka planda ama hiç dinleyesim yoktu.Utkan yanımda oturmak istese de izin vermemiştim.O da flört ettiği bir kızın yanında oturmuştu.Sanırım istemeden aralarını yapmıştım.

2 saatlik derstten sonra sonunda beklediğim an gelmişti.Çantamı alıp çıkışa yöneldiğim sırada Utkan peşimden geldi.

"Beklesene kızım,ne meraklısın peşinden koşturmaya!"

Omzumun üstünden ona baktığımda sarışın bir kıza numarasını veriyordu.
Gözlerimi devirerek onu yok saydım.Çapkınlığında bir ayarı var yani!

Hızlı adımlarla kampüsten çıktığımda Karan ve Yudum'un biraz ilerde arabanın yanında beni beklediğini gördüm.Konuşmaya dalmışlardı
Kahretsin! Beni görmemelilerdi.Önemli bir işim vardı ve eğer görürseler yine bakıcılık oyununa başlarlardı.
Hızlıca bir ağacın arkasına saklandım.Bunu bana yaptırdıklarına inanamıyorum!
Kafamı yavaşça çıkarıp baktığımda Yudum telefonla konuşuyordu.Muhtemelen Utkan'dı bu.Karan'da telefonla konuşuyordu.Dayım olabilir miydi?

O sırada cebimdeki telefon titreşti.Tanımadığım bir numara.Karan olabilir miydi?
Kafamı tekrar çıkarıp Karan'a bakmaya yeltendiğim sırada başka biriyle göz göze gelmeyi beklemiyordum.

"Saklanmak için kötü bir yer sanki.Kampüsün içine ne dersin?"

Mavi gözlerini bana dikmiş esmer saçları ve teniyle uzun boylu bir çocuktu.Ağacın yanında durmaya devam ederse dikkat çekerdim.

"Aklına ihtiyacım yok teşekkür ederim.Gider misin şimdi?"

Kampüse giremezdim çünkü Utkan orada beni arıyordu muhtemelen.
Ağzıyla cık yaparak yaklaştı.

"Gel benimle." Önce reddetmeyi düşündüm.Sonuçta tanımıyordum.Ama bu çocuğun bana diğerlerinden daha az zarar verebileceği de aşikardı.

Ne yapacağımı bilemez halde peşinden gittim.Kalabalık bir grubun içine karışıp muhtemelen kendi arabası olan bir arabanın yanına getirmişti.

Sonunda diğerlerinin kadrajından çıkabilmiştim.Ama uzun sürmeyecekti sanırım çünkü  dayım arıyordu.Hemen ispiyonlamışlardı galiba.Bu iş iyice saçma yerlere gidiyordu.

"Atla,neyi bekliyorsun?"

Mavileri benimki kadar koyu değildi.Hatta çok açıktı.Arabanın kapısını açarak bana baktı.

"Hiç tanımadığın birinin hiç tanımadığı birinin arabasına binmesini mi bekliyorsun cidden?"
Kaşlarını çatarak ne demek istediğimi anlamamış gibi baktı.
"Zor durumdasın, ve bu durumda tanınmışlık pek önemli olmuyor. Şimdi binecek misin yoksa şu kampüsten çıkan çocuğun buraya gelişini mi izleyeceksin?"
Dediği yere baktığımda Utkan'ın buraya geldiğini görmüştüm.Aceleyle diğerlerine haber veriyordu.