"ပါပါး ကလေးလေး"
အလယ်တွင် ၀ရံတာနှင့် ကွင်းပြင်တစ်ခုခြားလျက် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိနေသော တစ်ဖက် ကျောင်းဆောင်၏ ပြူတင်း၀မှတစ်ဆင့် ထင်ထင်ရှားရှားမြင်နေရသည့် သားမျက်နှာကလေးကို အချိန်တစ်ခုကြာသည်အထိ မျက်တောင်မခတ်တမ်း ငေးကြည့်ဖြစ်သည်။အရှေ့သို့ အာရုံစိုက်စူးလျက် ဆရာသင်သမျှကို အသေအချာ လိုက်လံမှတ်သားနေခဲ့သော သားက တစ်ဖက်ကျောင်းခန်းအတွင်းမှ ကိုယ့်အကြည့်ကို သတိပြုမိဟန်မတူ။ကျောမလုံသည့် ခံစားချက်မျိုးလည်း ရဟန်မရှိ။စာကြမ်းပိုးလေးက သူ့တာ၀န်သူကျေလျက် ဦးတည်ရာတစ်ခုတည်းအပေါ်တွင်သာ အာရုံမပျံ့ ရှေးရှုနေလျက်ရှိသည်။
"ဆရာ"
"အာ ဟုတ်ကဲ့"
"တက်/ပျက် မှတ်တမ်းလေး"
သား မျက်နှာကလေးကို ကြည့်မ၀၊ရှုမ၀ ငေးနိုင်သမျှ မှတ်သားနေဆဲမှာပင် အသိအာရုံဆီ ၀င်ရောက်တွန်းထိုးလာသော အသံတစ်ခု၌ ကိုယ့်ပခုံးစွန်းများ တစ်ချက်တွန့်သည်။နှောင့်ယှက်လေခြင်း။ညည်းညူရေရွတ်ချင်ပါသော်ငြား အခကြေးငွေနှင့် လဲလှယ်၍ တိုင်းစက်ပေးထားရသော သည်အချိန်ကာလသည် မိမိ၏ ကိုယ်ပိုင်အချိန်မဟုတ်။
"အမြဲလိုလိုပဲနော။ဂျွန်ယောင်းတို့ ရှိတဲ့အခန်း ဆရာ ငေးကြည့်နေတတ်တယ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့။အဲဒီတော့..."
လက်ထောက်အကူ ထည့်သွင်းပေးထားသော ကျောင်းသား တက်/ပျက်မှတ်တမ်း ရစ်ဂျစ်စတာ(Register)ကို တစ်ချက်ပြန်စစ်၊ လက်မှတ်ထိုးပြီး၍ လက်ထဲထည့်မည်အပြင်တွင် စပ်ဖြဲဖြဲမျက်နှာနှင့် အမေးထုတ်လာသူထံ ကိုယ်အကြည့်က ခပ်တင်းတင်း စိုက်ရောက်သည်။
"သြော် ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး။ဒီအတိုင်း ကြုံလို့ မေးကြည့်တာပါ"
ပြုံးချိုနေခဲ့သော မျက်နှာမှာ ရုတ်ခြည်းပင် ပျက်ယွင်းသွားပြီးလျှင် ဆက်၍ အမေးထုတ်လိုဟန်ရှိသော ပါးစပ်ပေါက်မှာ စေ့နေအောင် ပိတ်သွား၍ စကားကိုလည်း လျှောချသွား၏။
"ကျွန်တော့်ကလေးတွေ သင်ခန်းစာအသစ်အတွက် Listening Short Noteပေးစရာရှိလို့ ဆရာ့အလုပ်ပြီးပြီဆိုရင် ကျေးဇူးပြုပြီး အပြင်ထွက်လို့ ရပြီနော"
