Bukang-Liwayway

Kabanata 35

Noong bata pa ako ay napag-alaman ko ang ibig sabihin ng pangalan ko. Maliban sa pagiging Isabelia, ang hindi masyadong natatawag sa akin ay Urduja dahil sa kakaibang wika nito. Ngunit kung matutunan mo ang kahulugan ay maiiba ang pananaw mo.

"Bukang-liwayway, pagsikat ng araw. Iyon ang ibig sabihin ng Urduja." tugon ni inay.

Tama nga naman na pangalan ko 'yon dahil nagugustuhan ko rin ang mga oras kung sisikat na ang araw. Kakaiba ang nararamdaman ko. Saya, ginhawa, panibagong araw.

"Ano ang iniisip mo?" tanong ni Lolo Faulicimo.

Napukaw ako sa realidad. Nilingon ko siya at umiling bago yumuko. "Wala po."

Nasa simbahan kami ngayon, sa tinatawag nilang "Mount Mary" o "Baguio Cathedral". Sabi ng mga magulang ko, napag-isipan nilang tumira kami dito sa Baguio nalang dahil marami silang mga negosyo rito. Ilang linggo na ang nakalipas no'ng nagsayawan kami ni Anton. Minsan ay maaabutan ko siyang bumibili ng bulaklak sa bayan. Minsan ay magkaabutan kami habang namimigay ako ng pagkain. Ngayon naman ay taimtim na nagdadasal ang lahat ng mga tao. Ako ay tahimik lamang ngunit ang isip ko'y napupunta sa kung saan-saan dahil may inaabalahan talaga ako. Patawad, Panginoon.

Sa paglabas namin pagkatapos ng misa ay natatanaw ko ang mga malawak na daanan ng mga tao. May mga matataas na puno sa malayo at panay na ang pag-uusap usapan ng mga lumalabas at pumapasok sa simbahan. Tumunog ang kampana upang hudyat ng susunod na misa.

"Lolo Faulicimo, maaari ba akong magtanong?" pagsasalita ko sa pagpasok namin sa sasakyan.

Napatingin siya sa akin at tumango. "Ano iyon?"

"May nararamdaman kasi akong kakaiba." Napailing ako. "Hindi ko maiintindihan kung bakit ganoon, bakit ganito."

Natigilan siya ng ilang sandali at tumagilid ng kaunti ang ulo niya. Kahit na matanda na siya at kulubot na ang balat niya ay gwapo pa rin siya kung tignan. Narinig ko nga, marami raw ang babaeng nagtangkang makipagkaibigan sa kanya.

"Bakit? Ano ang iyong nararamdaman?"

"Tungkol po kasi ito kay Heneral Anton." Nahihiya kong sabi.

Tumango siya. "Tapos?"

"Ano, kapag nakikita ko siya ay bigla nalang akong kinakabahan. Lumalakas ang tibok ng puso ko, sa puntong sumasakit na ito." Tinuro ko ang dibdib ko. "Tapos, kapag may gagawin siyang maliliit na mga galaw ay hindi ako makapaniwala at mapangiti ako sa walang oras. Ewan ko po lolo, masaya ako kapag kasama ko siya. Masaya ako kapag nakikita ko siya, kahit sa maliit na oras lamang."

Dahil tahimik siya ay nilingon ko ang pwesto niya. Seryoso lang siyang nakatingin sa akin at kalaunan ay bumuntong hininga.

"Kailan mo unang nararamdaman 'yan?" mahinahon ngunit may diin na tanong niya.

Napalunok ako. "Pagkatapos no'ng iniimbitahan niya ako sa sayawan, lolo."

Akala ko ay magagalit siya subalit ngumiti lang siya at napailing saka nag-iwas ng tingin.

"Lolo, ano po ang dahilan? M-may sakit po ba ako? Bakit po kayo tumatawa?"

"Hindi ka na bata, Isabelia. Hindi mo ba talaga alam kung ano ang sagot sa tanong mo?" natatawang sabi niya.

Natigilan ako. Ano raw?

"O sadyang pinipigilan mo lang ang sarili mo na buksan ang isip mo sa katanungan na iyan?"

"Ano po ang ibig niyong sabihin?"

"Nabibighani ka na sa kaniya, Isabelia."

Napasinghap ako sa narinig. A-ako?! Nabibighani?!