MÜPTELA

Bölüm 27 : "İSYANKAR"

Ve finale adım adım....

Oy ve yorum yapmayı unutmayın,iyi okumalar...

"Bazen bir veda, belki de geri dönmek için tekrar kullanılan basit bir algıdan ibaret olabilir..."

❄❄❄

27.BÖLÜM : "İSYANKAR"

Bazen gittiğimiz yolun bizi nereye götüreceğini bilemeden giderdik. Başlangıcının neresi olduğunu bilmek sonunun da bilecegimiz anlamına gelmiyordu. Ben o gece bara girdiğimde sonumun nasıl ve nerede olacağını bilmiyordum ancak bu kadarını da beklemiyordum.

Mutluydum.

Hayır Bi öylesine kurulan basit bir cümle değildi. Gerçekten mutluydum. Bu öyle aniden oluşan bir anı yüzünden kısa süreliğine olan bir mutluluk da değildi. Gerçekten mutluydum. Biraz imkansız bir cümleydi benim icin ama öyleydi.

Dün gece aklıma gelince tüm vücudumun yanma hissini ve kızaran yanaklarımı durduramıyordum. Zira bir an sadece güzel bir hayal olduğunu düşünmüştüm ancak sabah yürüyemeyecek durumda olduğumda Gerçekten de yaşanılanların bir rüya ya da hayal olmadığını anlamıştım.

Koray hala uyuyordu, ki uyanmaya da niyeti yok gibiydi. Saat çoktan ikiyi geçmişti ancak hala uyanacak gibi durmuyordu. Oysa ben daha çok yorulmuştum. Daha doğrusu, beni o yormuştu.

Kendimi kısa bir an sorguladım. Dün yaşananlardan mutsuz ya da pişman mıydım? Hayır, kesinlikle değildim. Biz birbirimiz için yaratılmıştık. Bunu beden uyumumuza bakarak değil, kalplerimize bakarak söylüyordum.

Sevgi,

Ben Korayı seviyordum. Hem de çok seviyordum. Şimdiye kadar hayatıma birçok erkek girmişti ancak hiç kimse bana Koray gibi dokunmamış, onun gibi bakmamıştı. Garipti, ve en önemlisi eşsizdi.

Bir yapboz parçası gibi birbirimizi bulmuştuk ve ben bundan hiç rahatsız değildim. Onun yanında kendimi mutlu, güvende ve neşe dolu hissediyordum. Sanki şimdiye kadar ölüydüm de Koray ile tanıştıktan sonra yeniden doğmuştum gibi.