Het schoolreisje

25.

Robbie's Pov:
We komen aan bij het ziekenhuis en stappen de taxi uit. Ik til Lotte uit de auto en zet haar voorzichtig neer. Aangezien ze nog wat duizelig was. Ik geef de taxichauffeur snel wat fooi en dan lopen we met z'n alle naar de ingang van het ziekenhuis. Ik zie onze mentor met nog ene andere docent al staan. Ik had verwacht dat ze erg boos zouden zijn. Maar ze zien er nu nog vooral er bezorgt uit. "Hallo meneer, sorry dat we u nog zo laat hebben moeten wakker bellen." Zeg ik. "Maakt niet uit Robbie, we horen jullie te beschermen." Ik knik dankbaar en loop met de hele groep het ziekenhuis binnen. Terwijl ik mijn vriendin nog steeds ondersteun.

Iedereen gaat zitten in de wachtkamer. Behalve onze docenten. Hun lopen naar de balie om even wat dingen te regelen en te vertellen wat er is gebeurt. "Sorry Rob." Hoor ik opeens een fluisterend stemmetje naast me. Het is Lotte. "Waarom zeg je sorry Lot?" Vraag ik een beetje verward. "Nu heb ik heel jullie avond verpest en maak ik iedereen o-on geru-" ze kan haar zin niet afmaken of ze begint hard te huilen. Al haar emoties komen naar boven en snel trek ik Lotte in een knuffel. "Doe maar rustig meid." "En we zijn allemaal juist blij dat we je kunnen helpen, echt waar." "En ik zit liever hier met jou dan dag ik alleen op dat feest ben." Ratel ik door terwijl ik over haar rug aai. En langzaam wordt ze weer een beetje rustig. Opeens komt de docenten naar ons toe.

"Jongens jullie kunnen hier niet met z'n alle blijven, er mag maar een van jullie bij Lotte blijven." "En daarbij is het al bijna 2 uur s'nachts en is het feest toch over een half uur afgelopen." Ik kijk rond en Janne knikt naar mij. "Ik blijf wel hier meneer." Zeg ik. Lotte kijkt me aan en glimlacht dankbaar naar me. "Helemaal goed Robbie, de rest gaat me met meneer Jansen." De rest van de groep knikt en staan op. Ze lopen naar de mentor van de andere klas. Ik zeg iedereen even gedag en dan wordt het wachten met Lotte nog steeds in mijn armen.

"Lotte?" Horen we een Spaanse zuster proberen uit te spreken. We staan op en lopen met haar mee. We hebben niet heel lang moeten wachten gelukkig. "I heard you guys where from te Netherlands, should I talk English?" Vraagt de zuster vriendelijk. "Yes that would be nice, this is a student of mine." "Someone broke her nose." De lieve zuster knikt. "Oke come with me, the doctor is waiting."  Ik ondersteun Lotte en we lopen mee met de zuster.

Lotte's Pov
Ik zit in het ziekenhuis kamertje. De dokter is met een lampje in mijn neus aan het kijken. Ik heb Rob zijn hand vast aangezien ik erg bang ben. Mijn moeder had ondertussen gereageerd en ze wordt door onze mentor op de hoogte gehouden. "So I am almost sure that you're nose is broken." "But we do need to make a scan of you're head to make sure you don't have any brain damage." Ik kijk bang naar onze mentor. "Komt goed Lotte, is alleen voor de zekerheid." Ik knik en we lopen met z'n drieën met de dokter mee.

We komen aan vij de scan ruimte. Helaas mogen Rob en onze mentor niet mee. Ik moet in een een of andere machine liggen voor 10 minuutjes. Nou als er een ding is die ik niet kan is stilzitten, laat staan stilliggen in een machine. Ik geef Rob nog even snel een knuffel en loop dan de ruimte binnen. Ik ga liggen op een soort bedje wat dadelijk in de machine schuift.

Na een kleine 10 minuutjes is het klaar en mag ik eindelijk deze tiefus machine uit. Snel loop ik de kamer uit en loop naar Rob toe. "Je hebt het goed gedaan Lot." Zegt hij terwijl hij mij in een knuffel trekt. Deze jongen weet zo goed hoe hij mij gerust moet stellen. Het is niet normaal. "You can go sit in the waiting area and we will call you when the results are in." Zegt de nogal chagrijnige dokter. Mijn mentor bedankt hem en we lopen naar de wachtkamer. Ik ga naast Robbie zitten en onze mentor gaat weer naast Mij zitten.

We zitten hier al een half uur en ik ben zombie, het is ondertussen al 10 voor 3 middernacht. Ik wil gewoon slapen. Ik wil mijn hoofd op robbie zijn schouder leggen. Maar ik krijg hier niet eens de kans voor aangezien de dokter de wachtkamer al binnenkomst lopen en naar ons wenkt. We lopen met hem mee naar zijn kantoortje. We gaan zitten en de dokter begint meteen te praten. "So you luckily don't have any brain damage, but you're nose is broken. "We can't do anything about that now." "You will need to go to you're own doctor after 2 weeks." Verteld hij. "Thank you sir, can we go now?" Vraagt onze mentor. "Yes you can go, but first here is some painkillers." Zegt hij terwijl hij een pakje pijnstiller naar mij toeschuift. Ik Ben het zo blij dat we naar het hotel kunnen gaan.

We lopen naar buiten waar de taxi al staat. Onze mentor was zo slim geweest onmin de wachtkamer al te bellen naar het taxibedrijf. We stappen snel in. "Jongens ik wil dat jullie dadelijk meteen gaan slapen." Zegt onze mentor streng. We knikken. Het eerst nog een rit van 20 minuten. Ik ben zo moe dat ik mijn hoofd op Robbie zijn schouder leg. En niet heel veel later lig ik in een diepe slaap.