ශ්වේත අග්නි [yizhan/yoonmin]

chapter 13

බක් මහ කියන්නෙම වසන්තයක් වෙද්දි ගෙවුන බක්මහ විසි නමයටම වසන්තයේ ඇත්තම ලස්සන මයෙ ඇස් දෙකෙන් වහන් වෙලා තිබුනා.

ගෙවුන අවුරුදු දහයටම උබව දකින්ඩ මොර සූරන වැස්සක් එනකන් බලන් උන්නු මයේ ලපැත්තට මකන්ඩ බැරි දේදුන්නක් එක්කලා උබ පෑයුවා.

සුදු කමිසෙ සරම ඇදන් බෝධිය ලග දොහොත් මුදුන් දෙන ගමන් උන්නු මං සියලු දේ අත් හරින්ඩය කියපු බුදුන්ගෙන්ම ජීවිත කාලෙ පුරාවටම එකම එක දෙයක් විතරක් ඉල්ලුවා.

'ඒ ඇස් දෙක ආයෙම වහන් කරන්ඩ එපා මයෙන්...'

නලල මැද තිබුන අත් දෙක පහතට ගන්න ගමන් මයෙ ඇස් දෙක හැමදාමත් වගේ අදත් හෙව්වෙ ඒ රූපේ.

සුදු අත් දිග කමිසේ වැලමිට ලගට නවලා, සුදු පාටින්ම දිග කලිසමක් ඇදලා, කොන්ඩ ගුලිය ගහලා මූන දෙපැත්තට අකීකරු කොන්ඩ කෑලි වැටිලා තිබුන ඒ රූපේ ඇස් අදහගන්ඩ බැරි තරමට පිංපාටයි.

පන්සල් ආවාය කියලා වගේ වගක් නෑ මේකාට. පන්සල් වත්තෙ ඉදලා අලුත් යාලුවෙක් මුන ගැහිලා තියෙන්ඩෙ ඔය. ඒකලා උන්නෙ බුදු මැදුර කිට්ටුව වෙන්ඩ තිබුන ගල් බංකුවක් උඩ පොල්සම්බල් පාට පූසෙකුත් තුරුල් කරන්. හරි හරියට කතාව දෙන්නත් එක්කලා.

එක ජාතියේ උදවිය මුන ගැහුනම ඉතින් කතා කරන්ඩද දේවල් නැත්තෙ... මං අත් දෙකත් බැදන් ඝංටාර කනුවට හේත්තු වෙලා බලන් උන්නෙ ඒකලාගෙ කෝලම් දිහා. අන්ඩ ඉතින් ඒපාර මේ නමක්ගමක් දන්නැති පූස් තඩියගෙ හොබ්බට හාච්චියක් තිබ්බා මයේ කෝලම. ඒ දිහා බලාන මං සුසුමක් හෙලුවා.

"බලා සැනසෙමි... නෙලා ගනු බැරි හන්තාන සිහිනේ.... එහෙමද අපෙ අයියන්ඩි?"

පිටිපස්සෙන් ඇවිත් මයේ කරට අත දාගන්ඩ ගමන් අපෙ මලයා අහද්දි මං ඝංටාර කණුවට ඔලුව හේත්තු කරගෙන සෘශි දිහා බලාගෙනම උන්නා.

"නෙලාගන්ඩ උවමනාවක් නැතුවා අපෙ මලයා. යහමින් පොහොර වැදිලා සාරෙට දලුලනවා බලන්නයි මං මනාප."

"මේ අපේ අයියන්ඩිමද? මං දන්න කේශ් හාමුනම් මේ වගේ කවිකාරයෙක් නෙමෙයි."

"ම්ම්...උබලත් දොහක් එයි මලයා කවි සිතිවිලි පහල වෙන."

"අමෝ අමෝ... මං බදින්නෙ නෑ මට දුක්විදින්ඩ බෑ.. වද කෙරුවත් හෙට මැරුනත් මං බදින්නෙ නෑ."