STIEKEM || mabbie

23) thuis.

"Rob?" Vraagt Matthy, ongeveer tien minuten geleden kwamen ze bij Matthy thuis aan en zijn samen het bed ingedoken.

De brunet kijkt naar beneden, Matthy ligt voor de verandering een keer op Robbie's borst. Meestal is het andersom om dat Matthy toch echt wel een kop groter is dat hem en het dus gewoon handiger is als Robbie bij Matt ligt. "Ja?"

"Je had rode ogen, en je rook naar wiet. Wanneer ben je weer gestart?" Robbie heeft vaker gesmoked, en ook toen was Matthy er geen fan van. Het is niet alsof hij het hem verbood te doen, maar hij vroeg wel dat als hij bij hem kwam niet te hebben geblowed van te voren.

Robbie besloot zelf gewoon helemaal te stoppen, en heeft dit dus ongeveer twee jaar vol gehouden.

Hij denkt dat die het antwoord al weet, dat hij opnieuw is begonnen toen het uit ging. Maar hij hoopt het niet. Dat zou betekenen dat hij gestart is omdat die zich zo slecht voelde. En dan ook nog de mix van het minder eten, Robbie is afgevallen, en hij weet dat dat niet door een gezonde manier komt.

Hij maakt zich zorgen om hem.

"Ik uh, een paar weken geleden. Ik probeerde het eerst niet en mezelf op andere manieren kalm te krijgen, maar dat wou niet. Ik was er op een duur zo klaar mee me zo te voelen, en ben naar de shop gegaan." Geeft hij toe.

Matthy was altijd de manier om hem kalm te worden, lag hij in zijn armen voelde hij zich meteen beter en had geen behoeftes aan drugs.

Matthy was eigenlijk zijn drugs. Maar dan een gezondere versie er van.

De blond gaat overeind zitten, hem bezorgd aan kijken. "Ging het zo slecht?"

Robbie haalt zijn schouders op. "Ik heb betere tijden gehad, maar ook zeke slechtere." Zegt hij met een zwakke glimlach.

Matthy zucht zachtjes, voorover leunend en een korte kus op zijn lippen te drukken. "Waarom kwam je niet naar me toe?"

"Ik had het uit gemaakt, Matt." Antwoord hij. "Het zou niet eerlijk zijn om alsnog naar je toe te komen met mijn problemen."

Matthy schud zijn hoofd. "Je kan altijd naar me toe komen, Robbie. Of we samen zijn of niet, ruzie hebben of niet. Ik heb dat liever dat dan dat je aan de drugs zit."

"Sorry." Robbie weet niet zo goed wat die daar op moet zeggen.

"Vanaf nu naar me toe komen, oké?" De blond gaat terug liggen en tikt op zijn borst. "Altijd naar me toe komen."

"Ik zal dat doen, beloofd." Robbie legt zijn hoofd op Matthy's borst.

"En het eten?"

"Wat?" Robbie weet ook wel wat die bedoeld, hij eet wel wat minder de laatste tijd. Maar zo erg is dat toch niet. Die paar kilo's minder kan geen kwaad.

"Op kantoor sla je de lunch soms over, en als je eet is het minder dan eerst. Je bent afgevallen, Rob." Legt hij uit. "Is alles oké?"

Robbie knikt tegen zijn borst aan. "Ik eet wat minder ja, maar alles is oké. Mijn eetlust is gewoon wat minder de laatste tijd."

"Beloof je dat dat alles is? Je moet wel blijven eten, lief."

Robbie knikt. "Dat is alles." En Robbie spreekt hier de waarheid, het is niet alsof hij expres minder eet.

Tenminste dat denkt hij, tuurlijk hij weet echt wel dat smiddags eigenlijk lunch moet maken, maar hij heeft er de energie niet voor.

Dan doe je het niet expres toch? Wetend dat je eten nodig hebt maar het niet kan maken.

Hij moet gewoon wat meer slaap pakken zodat die minder moe is en meer energie hebt.

Dan kan die weer eten maken voor zichzelf zonder tegenzin.

-

Ik heb zojuist TWEE KEER voor prime betaald, en nog steeds doet men abbonoment het niet. Hij blijft aangeven dat er wat mis is gegaan met mijn betaling terwijl het toch echt van mijn bank af is gegaan. Ik kon se eerste afl van b&b kijken en toen stopte die er mee. kut prime