+ ល្ងាច
មិនយូរប៉ុន្មានម៉ោងសម្រាកក៏ឈានមកដល់ សិស្សគ្រប់គ្នាដែរក៏នាំគ្នាចេញពី សាលា វាមិនខុសអីពីថេយ៉ុងនោះទេ ចេញមកពីថ្នាក់ដើរឈររង់ចាំជុងហ្គុកនៅខាងមុខ ថ្ងៃនេះមេឃងងឹតខុសធម្មតាកាយតូចឈរមួយកន្លែងចាំរហូតដល់បានឃើញជីមីនចេញមកដល់មុន
« ថេយ៍មិនទៅផ្ទះទេឬ? » រាងតូចចូលមកសួរឡើងព្រោះរាលើដងម៉ោងថ្មលនេះគេដើរទៅដល់ផ្ទះបាត់ហើយ ចម្លែកថ្ងៃនេះឃើញមកឈរម្នាក់ឯងនៅទីនេះទៅវិញ
« នៅទេ ចាំជុងហ្គកមកសិន »
« អូហូ..ជុងហ្គុកទៀតហើយហ្អេ? »
« យ៉ាងមិច? »
« មានយ៉ាងមិច ចេះតែនិយាយទៅតែយ៉ាង ណាឯងក៏គួរប្រយ័ត្នខ្លួនផងណា »
« អឹម យើងដឹងហើយ »
« យើងទៅហើយណាសំណាងល្អ ស្អែកជួបគ្នា »
« bye » ជីមីនញញឹមបន្តិចទៅកាន់រួចក៏ដើរចាក់ចេញទៅ ។ មួយសន្ទុះធំក្រោយមក ប្រហែលជា15នាទីក្រោយមក ថេយ៍នៅតែមិនទាន់ឃើញជុងហ្គុកមកទៀត ទើបសម្រេចចិត្តដើរទៅរកនាយដោយ ខ្លួនឯងព្រោះគេចេញស្ងាត់សាលាហើយ
សម្លេងសម្រឹបជើងដែរទម្លាក់នៅលើឥដ្ឋ លឺខ្សាវៗតិចមិនសូវជាច្បាស់ប៉ុន្មាន ដើរឡើង ទៅជាន់ខាងលើទាំងភ្នែកសម្លឹងមើលឆ្វេងស៉ាំ មេឃក៏ជ្រេ ឯពន្លឺព្រះអាទិត្យ ក៏ចាប់ផ្តើមអស្តង្គត់ ម្តងបន្តិចៗ ។ ថេយ៍ឡើងមកដល់ជាន់ខាងលើក៏ ដើរតម្រង់ ទៅរកបន្ទប់ដែរជុងហ្គុករៀននោះ យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ជាទីបំផុត ព្រោះតែឃើញទ្វារបន្ទប់នោះនៅមិនបិតនៅឡើយ
ក្រាក់~~! កាយតូចត្រូវបញ្ឈប់ដំណើរភ្លាម ពេលឃើញជុងហ្គុករុញទ្វារដើរចេញមកក្រៅ ទាំងកំពុងយកក្រណាត់ជួនដៃដូចជា ទើបនឹងធ្វើអ្វីរួចហើយចឹង
« ថេយ៍! » នាយហៅឈ្មោះរាងតូចឡើង រួចក៏ក្រវែងក្រណាតនោះចេញពីដៃ ព្រមទាំងដើរទៅរកថេយ៍ មិនអាចទុកយូរបានទេខ្លាចថេយ៍ដឹងមានរឿង
« បងនៅធ្វើអីក្នុងនោះ? »
« បងនៅជួតក្តាខៀននឹងណា » រហ័សជុងហ្គុករហ័សរកលេះកុហកដើម្បីបិតបាំងរឿងដែលបានកើតឡើងអាម្បិលមិញនេះ
