+ 6PM
ជីមីននឹងយ៉ុនហ្គីបន្ទាប់ពីពិភាក្សារគ្នារួច ក៏ដើរមកវិញជាមួយគ្នា ។ ដើរបណ្តើរនិយាយ គ្នាបណ្តើរសើចយ៉ាងរីករាយ
« ឈប់! » ដើរៗយ៉ុនហ្គីក៏លើកដៃឡើង ប្រាប់ឲ្យឈប់ ព្រមទាំងឈរនៅស្ងៀម
« ជីមីនលឺសម្លេងអីទេ? » នាយបែរទៅមើល មុខជីមីនរួចក៏សួរ ។ ជីមីនមិនតបតែ ក៏ព្យាយាមស្តាប់សម្លេងដែរនៅជិតនោះ
« លឺ! »
« អឹម..នៅឲ្យស្ងៀមដើរមកតាមបង » បន្ទាប់ពីជីមីនស្តាប់លឺហើយ នាយក៏ស្តីឡើង រួចក៏កាន់ដៃជីមីនឲ្យដើរទៅតាមនាយ
ដើរទៅកាន់តែជិតកាន់តែលឺជីមីនផ្ទៀងត្រចៀកស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ បំផុត រហូតមកដល់ក្បែរបន្ទប់ថ្នាក់រៀនដែរ គេទុកចោលនោះ
ជីមីននឹងយ៉ុនហ្គីពួយ៉ាងជិតនៅក្បែរបង្អួចខាងក្រោយ ហើយក៏លួចមើលអ្នកខាងក្នុងដែរថាពួកគេកំពុងតែធ្វើអ្វី
« ឲ្យបងមើលបន្តិចទៅមើល អូនកើតអីបានយក អាវមករុំចង្កេះចឹង? »
« អត់ទេ អូនអត់កើតអីទេ » ថេយ៍តបវិញទាំងមិនហ៊ានសម្លឹងមើលមុខនាយចំ
« ថេយ៍កុំកុហកបងណា.. »
« ... » រាងតូចអោនមុខចុះបន្តិច រួចក៏ស្រាយអាវនោះចេញ
« ហេតុអីក៏ថេយ៍ស្តាប់តាមគេនឹងម្លេះ?! » ជីមីនដែរមើលឃើញនោះចង់តែចូលទៅច្រ បាច់.ក.ជុងហ្គុកទេ ខឹងណាស់ដែរមានគេ ធ្វើចឹងដាក់មិត្តខ្លួន
« កុំមាត់កន្តឿ.. » ទ្រាំមិនបានយ៉ុនហ្គីក៏ និយាយប្រាប់ទើបជីមីនព្រមស្ងាត់
« ដោះខោឲ្យបងមើលបន្តិច » បន្ទាប់ពី ដឹងថាថេយ៍កើតអីហើយ ជុងហ្គុកក៏និយាយបញ្ជារបន្តទៀត
« អូនខ្លាចមានគេមកឃើញ »
« មួយសាលាមានតែបងនឹងអូនទេ កុំភ័យ អីដោះទៅ.. » សម្តីផ្អែមដូចទឹកឃ្មុំ និយាយ ចេញមកដូចជាចង់ល្បួងថេយ៍ឲ្យធ្វើរឿងអ្វីមួយមិនល្អចឹង
« អឹម » រាងតូចគ្រហឹមដើម.ក.បន្តិចរួចក៏ ក៏ព្រមធ្វើតាមសម្តីជុងហ្គុក ។ នាយញញឹម ចុងមាត់បន្តិចរួចក៏ចាប់លើកកាយតូច ឲ្យអង្គុយនៅលើតុរៀនវិញ
