ლიკა კაფეში იჯდა და ყავას სვავდა, ტელეფონზე ზარი რომ მოესმა, თან ყავას სვავდა, რომ დახედა, ყავა გადაცდა და ხველება აუტყდა ეკრანზე "დათო❤️" რომ დაეწერა დამშვიდებას ეცადა, ამოისუნთქა და უპასუხა
-გისმენ?
-დათო ვარ, ლიკა...
-ვიცი მივხვდი...როგორ ხარ?
-კარგად შენ?
-არამიშავს?
-ამ საღამოს რას აკეთებ?
გოგო ისე დაიბნა, ვერ გაიგო რა ეთქვა
-ისა...არაფერს შენ? კიარადა რაში გაინტერესებს?
-სადმე გავიდეთ?
-კი...
-კარგი მაშინ საღამოს 7ზე, მოგაკითხავ...
-მჰმ...
ამოიჩუეჩულა გოგომ და ტელეფონი, რომ გათიშა უცებ წამოიკივლა, სულ დაავიწყდა კაფეში, რომ იყო...უცებ გაჩუმდა გაიღიმა და ადგა სამსახურში დაბრუნდა და ყველა საქმეს გადახედა, რომ ადრე წასულიყო დღეს, რომ გაიაზრქ ყველაფერს მორჩა, მაშინვე უფროსთან შევიდა...
-ბატონო ნოდარ...
-გისმენ ლიკა?
უთხრა კაცმა და აათვალიერა
-შეიძლება წავიდე? მთელი საქმე შევასრულე დღეს...
-შეგიძლია...მაგრამ...
-დიახ?
-ამ საღამოს ესკიზებზე მოხვალ ჩემთან, სახლში მინდა რაღაც განვიხილოთ...
გოგო დაიბნა
-ის...ვერ მოვახერხებ ბატონო ნოდარ, ახლაც ადრე იმიტომ მივდივარ, რომ საღამოს შეხვედრა მაქვს...
კაცმა მკაცრად შეხედა, თვალი ისევ ააყოლა
-ლიკა ერთხელ, რომ დაუჯერო შენს უფროსს, რა დაშავდება?
-ბატონო ნოდარ, მე წავალ უკვე...
-წადი...მაგრამ იქითა კვირაში მაინც უნდა მოახერხო, მოსვლა იცოდე.
გაიღიმა კაცმა, ლიკას კი გულის რევის შეგრძნება მოაწვა, თვალები აატრიალა და წამოვიდა...სახლში მალე მივიდა და მზადება დაიწყ,ო შვიდისთვის უკვე მზად იყო, ზუსტად მაგ დროს, დაურეკა დათომ
-ლიკა? მზად ხარ?
-ამმ კიი...გამოვიდე?
-ხო აქ ვარ...
-კაი...
გოგომ გათიშა და სარკეში ჩაიხედა, მოკლე წითელი კაბა ეცვა, ტუჩზე გლოსი, და წითელი ჩანთა გადაკიდებული, ღრმად ჩაისუნთქა და გავიდა სახლიდან, დათო დაიანხა ჭიშკართან იდგა, გოგოს გაუღიმა,
-ულამაზესი ხარ...
ამოიჩურჩულა ბიჭმა
-მადლობა...დათო სად მივდივართ?
-ეგ სურპრიზია...
გაუღიმა ბიჭმა, გოგო აღელდა ხელი ჩაკიდა, ნელა გაუღვნენ პატარა გზას...მალე მივიდნენ რაღაც შენობასთან, ძალიან მაღალთან, გოგომ ბიჭს შეხედა
-ეს რა ადგილია?
-ეს ძველი შენობაა, 9 სართულიანი რაც ამ ადგილას მიყვარს ისაა, რომ როცა აქ შედიხარ, ყველა კედელზე სიყვარულის ისტორიები წერია...საკუთარი ისტორიები, ხალხის ისტორიები...
გოგომ შეხედა და გაიღიმა
-რამაგარია წამო შევიდეთ...
ბიჭმა თავი დაუქნია და შენობაში შევიდნენ, გოგო ეგრევე ერთ ერთ წარწერასთან მივარდა და ხმამაღლა წაიკითა...
-ჩვენ...ჩვენი ისტორია ეს დარჩება დროს...პირველად ლუკა, რომ დავინახე მეტროში თვალი ჩავუკარი...არც ვიცნობდი...რამდენიმე დღეში კი მესიჯი მომდის რომელიც მეკითხება "შენ ის არახარ თვალი რომ ჩამიკარი მეტროში?" აქ დაიწყო ყველაფერი და სამუდამოდ გაგრძელდება...
ამოიჩურჩულა გოგომ და ბიჭს გახედა
-რა მაგარია...აი ესაა ბედისწერა...
-ეს ნახე...
ანიშნა ბიჭმა ერთ ერთ წარწერაზე
-ეკლესიაში ვიყავი, სულ ცარიელი იყო იქაურობა, რადგან ძალიან ადრე ვიყავი მისული, სანთლით ხელში ვიდექი და ვლოცულობდი იმ ერთადერთზე და როცა ეკლესიიდან უნდა გამოვსულიყავი, შევნიშნე ის ერთადერთი, როგორ ლოცულობდა ჩემზე...
ლიკას ცრემლები მოადგა
-ეს ნამდვილი ისტორიებია?
-სწორედ ეგაა მაგარი, რომ ნამდვილია...ეს ნახე!
-იცით რა? ბედისწერა არსებობს...თეატრის ბილეთი ვიყიდე და ჩემს ადგილს როცა ვეძებდი, სხვის ადგილას დავჯექი, აღმოჩნდა ეს ვიღაც ბიჭის ადგილი იყო, მოვიდა და მითხრა, რომ მისი ადგილი იყო, ვიჩხუბეთ და ორივე გამოგვაგდეს, ახლა კი ცოლ-ქმარი ვართ!
ამაზე ლიკამ გაიცინა
-აუ რა მაგარია...
-მინდა აქ ოდესღაც მეც დავწერო ისტორია...
-მეც მინდა...
-ერთად დავწეროთ...
გაუღიმა ბიჭმა
-წლების ასემდეგ, როცა ვიპოვი მეორე ნახევარს, მოვალ და დავწერ, ისევე როგორც შენ...
გაიღიმა გოგომ
-წამოდი ახლა ერთ კაფეში გავიდეთ...
-წამო...
გაუღიმა გოგომ
*...*
ღამის 3 საათი იყო ელენეს, რომ გაეღვიძა სახლში რაღაც ხმა მოესმა, და თვალები, რომ გაახილა და თაგვი დაინახა დაიკივლა,
-ვაიმეეეე!
ეგრვეე ტელეფონს დაავლო ხელი და პირველი ვინც გაახსენდა, იმას დაურეკა...
-ელე?
მოესმა თემოს ნამძინარევი ხმა
-თემო მიშველე!
-რა? რა ხდება ვინმე მოგყვება? სად ხარ მალე მითხარი!
-სახლში ვარ და მალე მოდი!
-ახლავე!
უთხრა მტკიცედ ბიჭმა ტეკეფონი გაითიშა, ელენე კი თვალებს შეშინებული აცეცებდა, მერე კარზე ზარის ხმა გაიგო და რომ უცოდა თემო იყო, ფეხსაცმელში ფეხი შეყო, კარი გააღო და ბიჭის შემოსვლისთანავე თემოს შეახტა, ბიჭი დაფრთხა, მაგრამ ძლიერად ჩაიკრა გოგო,
-რა ხდება ელენე?
-მალე დივანთან მიმიყვანე, ასე ხოარ ვიქნები!
-თუ გინდა იყავი მე პრობკემა არ მაქვს...
ამოიჩურჩულა ბიჭმა და ჩაიცინა
-მალე!
უცებ მიიყვანა ბიჭმა მდივანთან და დააყენა მდივანზე, თაგვმა უცებ გაირბინა და თემომაც დაინახა
-მოიცა თაგვი?
-ხოოო მაგიტო დაგირეკე!
უთხრა გოგომ ბიჭმა კი, რაღაცნაირად შეხედა
-მეთქი ჩემთან უნდა ღამის გატარებათქო...
-შენ ბიჭო!
-ეს ჩემთვის ვთქვი, ნუ მისმენ შენ!
-აუუუუ მოკალი რაა...
უთხრა გოგომ და თაგვმა, რომ გაირბინა ელენე უცებ ჩაეხუტა თემოს, ბიჭმა გაიღიმა
-ასე ვიყოთ ცოტახანი...
ამოიჩურჩულა
-მიდიიი მალე დაიჭირე!
ბიჭმა თვალები აატრიალა, პლასტმასის ბოთლი მონახა, თავსახური მოუხსნა და შიგნით ყველი დაყარა, იქცე დადო მალე გაეხვა ჩვენი თაგვი ხაფანგში და ბიჭმაც უმარტივესად დაიჭირა და გაუშვა გარეთ...
-მადლობა თემო!
უთხრა გოგომ და ჩაეხუტა ძლიერად, ბიჭმა მისი სურნელის შეგრძნობა მოასწრო, და ისე მოუნდა კოცნა უკვე გოგომ, რომ შეხედა თავის კონტროლი ძალიან გაუჭირდა, ახლა სიკვდილი ერჩივნა, თავის შეკავებას, ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა...ოფლმა დაასხა და საშინლად დასცხა...მაგრმა რა ექნა თითსაც ვერ შეახებდა.
