Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Nang gabing iyon, naka-setup na ako sa aming studio para sa bagong vlog entry. Kinàkabahan ako, dahil bihira lang akong mag-solo sa harap ng camera. Kadalasan, kasama ko si Bea, ang aking masunuring kaibigan at ka-vlog.
"Handa na ba tayo, Ner?" tanong ni Bea habang naghahanda ng camera settings.
"Oo naman, sige na!" Pinilit kong magpakita ng kumpiyansa kahit kinakàbahan talaga ako.
Nang mag-simula na ang pag-vlog, naramdaman ko ang pamilyar na kàba. Pero nagpatuloy ako, sinubukang maging natural habang ikinukwento ang aming nakaraang karanasan.
"Guys, may sasabihin lang akong kwento sa inyo tungkol sa isang nakakagulat na pangyayari kamakailan lang..." Nagsimula na ako ng pag-kwento ng isang nakakatàkot na eksperiyensya.
Ilang linggo na ang nakalipas nang mangyari iyon. Si Bea at ako ay naglalakad pauwi nang madaling araw matapos ang isang imbitahan. Walang masyadong tao sa kalye, at kaunting liwanag lang ang nagbibigay-daan sa aming paglalakad.
"Naalala mo ba yun, Bea? Nung nakakita tayo ng taong walang úlo?" Nanatiling katahimikan si Bea, pinapanood lang akong magsalita.
Nakaramdam ako ng malalim na pang!nginig nang maalala kong muli ang nakitang anino. Walang pàngkat, walang múkha - parang isang malaking síluheta na nakaharap sa amin mula sa isang mad!lim na eskinita.
"Sabi raw kapag nakita mong walang úlo ang isang tao, may masamàng mangyayari..." bulong ni Bea, nagpapaalala sa akin ng nakakagúlat na salaysay na narinig namin noon.
Tumigil saglit ang aking paghinga. Nagpalipas muna ng ilang segundo bago ako muling nakapagsalita. "Sigurado akong nakita natin iyon, Bea. Walang úlo, walang múkha...nakakatak0t isipin."
Tumango lang si Bea, mukhang naalala rin niya ang nakakagulat na sitwasyon. Nang gabing iyon, nagmamadali kaming umuwi, nangànganib sa bawat tingin palibot.
Nagpatuloy ang istorya, pinakisama ang detalye ng aming nakakakilabot na karanasan. Pero bago ko matapusan ang kwento, may narinig akong kat0k sa pinto.
*Tuk tuk tuk*
Napatingin kami ni Bea sa direksyon ng tunog. Sumunod pang nakakab!nging katahimikan.
"Na-lock na ba natin ang pinto?" tanong ko kay Bea na napuno ng pagkabahala.
Tumango si Bea, mukhang kàbado ring katulad ko. "Sigurado akong naka-lock iyon..."
*Tuk tuk tuk*
Muli, ang pagkakalabit, ngayong mas malakas at mas mab!gat. Napakunot ang noo ko, hinahanda ang sarili sa anumang posibilidad.
"Sino...sino'n?" Natanong ko ng malakas.
Walang sagot. Nagsimulang kumunot ang noo ni Bea, hawak na ang aming pambàto na habang papalapit sa pinto.
*Tuk tuk tukTUKTUKTUK!*
Mas malakas at mas mabilis nitong pagkakataon. Parang gigiba!n, na gustong pumasok sa loob ng studio namin.
"Sino ka?!
Isang nakakabinging katahimikan muli. Nagsimula ng magpawis ang aking kamay sa kàba. Pinagpapawisan na ako ng malamig.
"Bea...wala ka ng ulo. Masamang pangitain iyan..."
Bulong ko sa kanya, mahina at nanging!nig. Nakatagpo ang aming mga tingin, punung-puno ng takot at pagkalito.
Sa aking paningin, nakita ko ang hawak niyang patal!m sa kamay niya. Pero bago pa man niya nagawa iyon, nabuksan ang pinto... Ngumiti siya sa akin
"Wala namang talaga akong úlo...naghahanap nga ako ng úlo na magagamit ko. At...ikaw, Nery, ikaw ang napili ko."
"Bea, wag kanaman mag biro ng ganyan" tàkot na tàkot Kong saad habang hindi niya pa binibitawan ang hawak niya
"Hindi ako nag bibiro, I like your héad it's perfectly fit to me"
"Say Hi to my friend"
At pumasok ang isang nakakatakot na anino. Walang úlo, walang múkha gaya niya. Lampas-balikat na !tim na siluheta, walang anuman kundi kad!liman sa lugar kung saan dapat naroon ang úlo.
Gusto kong umiwas, tumakbo, sumigaw. Pero hindi ako makagalaw, nakapako lang sa kinatatayuan ko.
Dahan-dahang lumapit ang walang-uúo sa akin, ang mga hakbang nitong walang ingay ay tumatàma sa sahig. Nang malapit na siya, dahan-dahang itinuro nito ang wala nitong úlo sa akin.
"Akin na lamang...sasangkàpan ko ito."
"No my friend, it's mine, I'm Nery's friend kaya ako ang dapat gumam!t ng úlo niya remember?!"- Bea
"Of course "
Naramdaman ko ang malamig nitong kamay na humahawak sa aking baba. Sinubukan kong awatin, ngunit waring wala akong lakas na kalàban-laban dito.
At sa sumunod na ilang segundo...nabúnot nito ang aking sariling úlo mula sa aking katawan.
Hindi ko masabi kung nasaan o paano ko nakita iyon, pero katulad iyon ng isang kamalayan na tumitingin mula sa kawalang-hanggan. Nakita ko ang aking katawan na walang úlo, naka-upong doon habang dumudúgo.
At pagkatapos...kadiliman.
Nagising na lamang ako sa ibang katinúan, nakaharap sa studio namin na pamilyar. Ngunit may kakaibang bagay--may nakikita akong úlo na nakadúkwang sa lapag na hinahawakan nito.
Ang aking ulo...nakadukwang, walang búhay sa sahig.
Tumingala ako, at nakita ang aking dating katawan...ngayon, walang úlo na rin, hinahawakan lamang ang aking dating úlo sa mga palad nito.
Tumawa ito ng mabang!s, kumikinang ang kad!liman sa lugar kung saan dapat naroon ang mukha nito.
"Salamat, Nery...salamat sa bagong úlo ko."
Tumawa ito muli, hawak na hawak ang aking dating mukha, at sinuot niya ito na parang isang helmet. At doon, nawalan na ako ng pag-asa na maibabalik pa ang dati kong anyo.
Sa aking kamalasan, nananatili na lamang ako bilang isang kalúluwa--walang úlo, walang múkha.
. . . .
Isang gabi, habang naglalakad ako pauwi galing sa shooting ng aming vlog, narinig ko ang mahinang boses ng kanyang kaibigan na si Mara. "Bea, wala kang ulo? Masamang pangitain 'yan!"
Natatakot ako, pero buong tapang na mayroon ako at humarap kay Bea. Napalunok ako nang makita ang kaibigan na walang ulo na nakatayo sa harapan ko.
"Ano'ng nangyayari, Bea? Bakit wala kang úlo?" tanong ko na hindi makapaniwala sa nakikita.
Nagsalita si Bea na parang walang nangyayaring kakaiba, "Wala naman talaga akong úlo, Jaime. Nag-hahanap nga ako ng magagamit ko, at ikaw ang napili ko. I like your héad, akin na lang?"
"Huh? Joker ka talaga Bea" ngumiti ako ng pilit
"I'm not joking Jaime, you are my next target. First si Nery now it's you hahahaha"
Tumakbo ako na nagpipigil sa sarili na huwag sumigaw. Hinahabol ako ng walang úlo, at tumatawa na parang isang sirang robot. "Jaime, hintayin mo ako! Akin na lang 'yang úlo mo!"
Natisod ako at nahulog sa bakanteng lote. Nang makalingon ako, nakita ko ang kamay ni Bea na unti-unting lumalàbas mula sa lupa. Sumisigaw ako habang pinipigilan ang kamay na lumàbas.
"Jaime, huwag kang tatakbo! Kailangan ko ng úlo mo!" sigaw ni Bea
Nakaramdam ako ng malamig na hangin sa aking likod. Nang lumingon akk, nakita ko ang mukha ni Bea na nakangiti sa akin. "Salamat, Jaime. Bagay na bagay sa'kin 'yang uúo mo."
Sumigaw ako nang makita ang aking sariling ulo na nasa kanya na at nakangiting tumitingin ito...
