Random One Shot Story

GRIN

Isang malamig na gabi iyon nang makatanggap ako ng text mula sa dati kong kaibigan na si Jeanne.

"May pupuntahan tayo mamaya. May bago akong ipakikilala sa'yo."

"Saan ba 'yan?" Nag-aalangan akong pumunta dahil may iba na akong gagawin pero lagi naman akong napipilatan na pumayag sa kanya.

"Secret! Sunduin na lang kita sa apartment mo ng 10pm ha?"

Kahit ayaw ko, pumayag na rin ako. Pagdating ng 10pm, dumating nga si Jeanne sa kotse niyang pula. Sumakay ako sa passenger seat at siya ang nagmaneho papalayo.

"San tayo pupunta?" Tanong ko sa kanya ulit.

Ngumiti lang siya ng malaki. "Malalaman mo na lang mamaya."

Nang oras na iyon, naisip ko na baka may pinaghahanda lang siyang sorpresa para sa akin. Kaya hinayaan ko na lang na hindi ako masyadong mangusisa. Nanahimik lang ako sa byahe naming mahigit isang oras.

"Nandito na tayo," wika ni Jeanne nang huminto ang kotse sa harap ng isang lumang gusali. Parang garahe o bodega ang gusaling iyon.

"San 'to?" Kahit madilim ay nakita ko ang ngiti niya sa ilaw ng buwan. "Dito na natin siya makikilala."

Sumunod na lang ako sa kanya habang papasok kami sa loob ng gusali. Marami pala ditong tao, may nakikita akong mga grupo ng tao na nag-i!numan at nagsusígawan.

"Kanino ba 'tong lugar na 'to?" Tanong ko kay Jeanne.

Dali-daling humarap siya sa akin at nginitian ako ng nakakaloko. "'Wag mo na intindihin 'yan. Samahan mo na lang ako."

Naglakad kami papasok at napagtanto kong lahat ng tao roon ay mga kakilala ni Jeanne dati pa. Natakot ako nang una dahil akala ko'y gagawin niya akong b!ktima ng kung ano mang kr!meng ginagawa nila. Pero pinagkatiwalaan ko na lang si Jeanne dahil matalik kong kaibigan siya dati pa man.

Dumating kami sa isang silid ng gusaling iyon at naroon na ang pinakamalaking grupo ng mga tao. Nakikípag-inúman at nagsúsugalan sila habang may pinapanuod na palabas sa isang malaking TV screen sa harapan. Doon ko nakita ang pinakakakaibang bagay na nakita ko sa buong buhay ko.

Sa palabas, nakikita kong may nakàdapa at nakâgapos na isang lalaking nakahubâd. Napapalibutan siya ng iba pang mga lalaki at namumukhaan ko na sila pala ay mga kasamahan ni Jeanne. Biglang may sum!gaw sa kanila at saka nila binúgbog ang nakâgapos na lalaki. Nakikita kong umiiyak at naghih!ngalo ang biktima nila.

Tapos sinabi ni Jeanne sa akin, "Sumali ka na! Tandaan mo 'yan, Piñatas can smile too!"

Hindi ko narinig ang sinabi niya dahil nablangko ang utak ko sa nasaksihan ko. Gusto kong tumakbo papalayo at tumawag ng pulis pero pinipigilan yata ng mga taong iyon ang mga paa at tinig ko.

Nakakita ako ng isang matandang lalaki na papalapit sa nakahúbad at nakagâpos na biktima nila. Nakangiti ito at may dala-dalang maliit na kahon. Binuksan niya iyon at may nakuha siyang bagay na katulad ng kútsilyo.

Sa mga sumunod na sandali, pinagsisihan kong nanunuod pa ako. Ginamit ng matanda ang kútsilyo para hiwain ang lab! ng lalaking bikt!ma. Sumisigaw ito sa sak!t habang desperado ring kumakawala sa pagkakagàpos. Pero lalong lumalaki ang kanyang b!big, sa bawat bugso ng kútsilyo sa kanyang lâbi. Nakita na  ang mga ngipin at dumúdugo ang kanyang bibíg. Ramdam na ramdam ko ang sak!t sa bawat sigaw niya.

"You know, you can fórce someone to smile? You can ríp their mouth as wide as you want!"

Pinapanuod lang nila ang lahat iyon habang nagtatawanan at nag-iinuman. Ni hindi man lang nila pinapansin ang mga iyak at pagh!hinagpis ng kanilang bikt!ma.

"Ano ba 'yang pinapanood niyo?!" Hindi ko napigilan ang sarili ko, sumigaw ako nang malakas sa kanila.

Nanatiling nakangiti ang mga mukha ng mga tao habang nakalingon sila sa akin. Dahan-dahang nagliparan ang mga tingin nila mula sa TV screen papunta sa akin. Ramdam ko ang kilâbot at tâkot na bumabagabag sa aking katawan.

"Ano'ng problema, kaibigan?" Tanong sa akin ni Jeanne na may ngiting nakakâdiri. "Sumali ka na nga dito, para makita mo rin kung paano mapalápad ang ngiti ng mga tulad niya."

Sumigaw nang malakas ang b!ktima nila sa harapan bago ito tuluyang natahimik. Nakita ko ang malaking pulâng ngiti sa mukha nito na abot sa mga pisngi. Dugúan at namumúngay ang kanyang b!big.

"K-kayo...kayo ay mga...!" Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko dahil bigla na lang akong hinawakan ni Jeanne mula sa likod.

"Dito ka na lang sumali sa amin, kaibigan," bulong niya sa tenga ko. "Tuturuan ka namin kung paano gawing permanente ang malawakang ngiti ng isang tao."

Naramdaman ko ang malamig na bakal na ibinato sa kamay ko. Isang kútsilyo. Pin!lit nila akong makisali sa masasâmang gawain nila.

"Ayoko! Ano ba kayong mga bal!w?!" Hinagis ko palayo ang kútsilyo at tumakbo ako papalabas ng silid na iyon. Rinig ko ang malakas nilang tawanan habang tumatakbo ako palayo doon.

Nang makalabas ako, kitang-kita sa buong gusali ang iba pang mga kr!meng ginagawa ng mga kasama ni Jeanne. Nagtakbuhan at awây sa mga silid, nakahúbad na lalaki na binubúgbog, mga sugálan at inúman. Isang impyérnong mundo.

Mabilis akong nakalabas ng gusali at tumawag ng pulis gamit ang cellphone ko. Nang dumating ang mga awtoridad, hindi na nila naabutan ang kahit isa sa mga sumali sa kr!meng pinagsaksihan ko. Walang natira kundi dugúan at nakangánga ang bibig ng kanilang huling biktima.

Simula noon, hindi na ulit narinig ang kahit na anong balita tungkol kay Jeanne o sa mga kasamahan niya. Hanggang ngayon, pinapanaginipan ko pa rin ang nakita kong malawak na ngiting iyon.  Isang karúmal-dúmal na ngiti na sadyang pipilitin mong mapalapadin kahit ikaw ay masaktan pa.

THE END...