"Unutamadın, değil mi?"
Sözlerim yüzünde beklediğim afallamaya sebep olurken, irileşen gözlerine baktım.
Aşık olduğum gözlerine..
"Değil mi, tilki?"
Sessiz kaldı.
Saniyeler geçti, dakikalar birbiri ardını kovaladı. O sustu, ben sustum.
O yere ba...
İnsanın zamanla alışamadığı bir şey var mıydı bu dünyada?
Az, ya da çok demeden..
En son ne zaman Tilki'yle doğru düzgün konuştuğumu hatırlamıyordum aslında, o sürekli Haneul ile birlikteydi..
Ve ben.. Tek takılır olmuştum, onlar bir olduğundan beri..
Kendi kendime ağırca iç geçirirken, başımı cama yasladım ve yağan yağmuru izlemeye başladım bir nevi boş bakan gözlerimle. Okul çıkışıydı ve otobüse binmiştim yağmur yağıyor diye, evet severdim yağmuru ama..
Durur da yağmurla birlikte ben de ağlarım diye korkuyordum..
Otobüs bugün kalabalıktı epeyce, herkes yağmurdan kaçmak için otobüslere akın etmiş gibiydi. Yüzlerde hiçbir tebessüm yoktu, sanki bugün herkes benim gibi yorgun, kırgındı.
Kırgındım, çünkü tutulmamıştı verilen sözler. Yıllar önce verdiğimiz o söz uçup gitmişti Tilki'nin aklından, ben ise aklımda tutmaya devam ediyordum o çocukluk sözünü.
Hata, bende miydi ki?..
Yıllar öncesinde bir söz verilmişti aramızda, yeterince büyüyünce evleneceğimize dair. O zamanlar çok güçlü geliyordu konuşulan, yapılan her şey..
Bir çocukluk sözünün tutulmasını beklemek, aptallık mıydı?..
Belki de öyleydi.
Düşüncelerim içinde kaybolmuşken, son anda farkettim ineceğim durağa varmış olduğumu. Hızlıca kalkıp indim otobüsten, iner inmez selamladı sağanak yağmur beni.
Bu sefer kabullendim kendisini.
O gün, gök ile beraber ağladım. Tilki, sevdiği yanında gülücükler saçarken..
⋇⋆✦⋆⋇
Merhaba, ben Yūgen.
Nasılsınız?
Umarım iyisinizdir.
Kurgu nasıl gidiyor, nasıl buldunuz?
Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen.~
Yūgen iyi günler/geceler diler.
Kendinize iyi bakın.
❤
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
