"Unutamadın, değil mi?"
Sözlerim yüzünde beklediğim afallamaya sebep olurken, irileşen gözlerine baktım.
Aşık olduğum gözlerine..
"Değil mi, tilki?"
Sessiz kaldı.
Saniyeler geçti, dakikalar birbiri ardını kovaladı. O sustu, ben sustum.
O yere ba...
Yaşadığım onca şeyden sonra, kendimi çalışmaya vermiştim tamamen. Kafamı malûm konudan uzak tutan tek şey ders çalışmak, hayallerime -en azından bazılarına- tutunmaktı.
Elimden ancak bu kadarı geliyordu..
Doğrusu faydasını da görmüştüm biraz, sonuçta istediğim bölüm kazanması kolay yer değildi. Kazanmak için her şeyi vermem gerekiyordu, tıpkı şu anda yaptığım gibi.
Kütüphane bugün diğer günlere nazaran daha sakindi, belki de akşam vakitleri yaklaştığı içindi. Bilemiyorum..
Sakin kütüphanede sessizce ders çalışırken, dikkatimi dağıtan şey masada duran telefonumun yanıp sönmesi olmuştu. Telefonu elime aldığımda ise, bildirimin geldiği kişinin ondan başkası olmadığını gördüm.
Tilki..
İsmini görür görmez hızlıca mesajı açtığımda, bir şeylerin ters gittiğini anlamıştım çoktan.
○
i.2.n.8 : Hei Ryung..
Müsait misin?
ryunghei: Tilki? Sorun ne?
Her şey yolunda mı?
i.2.n.8 : Pek iyi değilim..
Ve sanırım şu an bir arkadaşa ihtiyacım var..
ryunghei: Neredesin?
○
Konumunu aldığım an kalktım oturduğum yerden, ve hızlıca toparlanıp çıktım kütüphaneden.
Her ne kadar kalbim kırık, canım yanıyor olsa; en iyi arkadaşımdı o benim.
Tilki en değerli varlığımdı benim..
⋇⋆✦⋆⋇
Merhaba, ben Yūgen.
Nasılsınız?
Umarım iyisinizdir.
Kurgunun yavaştan sonlarına geliyoruz, kısa kurgularımdan biri olacak.
Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen.~
Yūgen iyi günler/geceler diler.
Kendinize iyi bakın.
❤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
