Ξεχασμένες Αναμνήσεις

Μέρος (ΙΙ): Εκείνος που θυμάται ακόμα (770 μέρες μακριά σου).

770 μέρες μακριά σου…

«Αγαπημένη Εμίλια,
Σου γράφω για όλες αυτές τις φορές που περάσαμε μαζί αλλά και χωριστά. Έχω την ανάγκη να γράψω για σένα, ακόμα και τις φορές που σε ξεχνάω, ακόμα και τις φορές που η μορφή σου μοιάζει με θολή φιγούρα στο μυαλό μου, με σκιά. Ξεχνάω και θυμάμαι. Τι θυμάσαι από την ιστορία μας και τι θα έσβηνες για πάντα; Ποια πλευρά του εαυτού σου ψάχνεις άραγε, καθώς οι μέρες βαδίζουν με αργούς ρυθμούς, πιο μακριά μου; Για ποιο πράγμα ζεις, άραγε, αν όχι για να είμαστε μαζί; Τα καταφέρνεις, ή απλά συμβιβάζεσαι με την κατάσταση; Άνθρωποι και καταστάσεις. Πόσο αλλάζουν άραγε τα πράγματα από την μια στιγμή στην άλλη και για ποιον λόγο, από την απόλυτη ευτυχία πέφτουμε στο κενό; Κενό. Σαν θυμάμαι εκείνο το μικρό αγόρι, θυμάμαι και τις στιγμές που βούλιαξα στο κενό. Πόσες φορές μπορείς να πεθάνεις και πόσες θα σηκωθείς; Μάλλον ξεφεύγω όμως από το θέμα αλλά συγχωρέσε με, είμαι βουτηγμένος στο κενό από την μέρα που γεννήθηκα και αυτό δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, όσο κι αν αλλάξω και εγώ ο ίδιος. Εσύ θα έχεις αλλάξει ή θα είσαι η ίδια και απαράλαχτη; Θα συνηθίζεις να πίνεις ακόμα ζεστή σοκολάτα και να πειράζεις τα μαλλιά σου όταν αισθάνεσαι άβολα; Θα συνεχίζεις να μην κοιμάσαι καλά τα βράδια και να κοιτάς μαγεμένη τον ουρανό, με τα χρώματα του να αλλάζουν; Έχεις χάσει τον εαυτό σου ή σε έχεις βρει ξανά; Πάντως, μου έχει λείψει εκείνο το μαζί που γκρέμισε η φυγή μου, τότε, πριν δύο χρόνια και μου κοστίζει η κάθε μέρα που περνάμε χωριστά. Χωριστά. Πώς μπορεί ο έρωτας μου για σένα να περάσει; Πώς μπορούν τα συναισθήματα να ξεθωριάσουν, όπως και η ίδια η εικόνα σου; Πώς μπορεί η αγάπη μου για σένα να πεθάνει; Πολύτιμοι λίθοι φαντάζουν τα μάτια σου και η φωνή σου ακούγεται στο μυαλό μου σαν μελωδία από κάποιον άλλον κόσμο, από άλλον γαλαξία. Άραγε, σε κάποια άλλη ζωή θα μπορούσαμε να είμαστε πράγματι χαρούμενοι και το κυριότερο, μαζί; Φωτιά και νερό. Φως και σκοτάδι. Ήσουν το φως που φώτιζε τα σκοτάδια μου, κάνοντας με να έχω κάποιον λόγο για να ξυπνάω τα πρωινά και να αντέχω περισσότερο την ζωή. Μια ζωή που φαντάζει μικρή μπρος τα μάτια σου. Μια ζωή που είναι βουτηγμένη στο μαύρο μελάνι, χαράζοντας το τέλος με καλλιγραφικά γράμματα. Εσύ ποια λέξη σκαλίζεις με τα δάχτυλα; Γιατί η αρχή συμβολίζεται με πράξεις και φοβάμαι πως μετά από αυτό, θα έχουμε φτάσει στο τέλος. Είναι όμορφοι οι έρωτες, τελικά;

»Και έγραψα ένα γράμμα
για να στο δώσω την επόμενη φορά που θα βρεθούμε,
μα σε πήρε το νερό μακριά μου˙
χάνω μέρες και νύχτες
ψάχνοντας τις χαμένες μας λέξεις,
-ξεπηδούν σαν την αυγή-
προφέροντας τες
αρχή και τέλος.