Bekar bir adam, yaşadığı travmatik yangından sonra tüm ailesini kaybeder. Enkazdan elinde tek kalan ise büyük babasının gözü gibi baktığı bir oyuncak bebektir.
Bez bebekle birlikte, büyük babasından kalan ücra bir malikaneye taşınır ve yıllarca ora...
Sınırlar tekrar geldi. Hikayeyi sevip okumaya başladığınız için teşekkür ederim. Oylarsanız ve bir kalp dahi olsa yorum koyarsanız hikaye daha çok keşfedilir ve beni de çok mutlu edersiniz.
20K okunmaya özel 6.000 kelimelik uzunn bir bölüm🎀💋
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
......
Evde, perdeler kapalı bir şekilde yaşamaya başlamamızın üstünden tam 12 gün geçmişti. Güneşin vücudumu yakışını bile özlemiştim.
Dışarı çıkmak istiyorum. Bahçedeki çiçeklerim ne durumda bakmak istiyorum. Ama Zeytine bu durumu ne zaman söylesem çıkmamızın sakıncalı olacağını söylüyordu. Sebebi ise hala muammaydı.
Sıkıntıdan patlayacaktım artık. Evet onunla eğleniyorduk, filmler izliyorduk falan ama boğuk bir ortamda kalmaktan içimde boğuluyordu.
O yıllarca nasıl bir bez bebeğin içinde hapis kalmıştı aklım almıyordu. Ve kalbim bir de bunun için ağlıyordu.
Koltukta rahatça uzanmış adama baktım. Az önce duştan çıkmıştı ve altına bir şort giyip televizyon karşısına uzanmıştı. Çok tatlı ve komik duruyordu. Tamam, biraz da seksi, yakışıklı ve ateşli.
Yaşlı dedeler gibi televizyon koltuğu vardı ve zaman geçirmek istediğinde beni de yanında çekiştiriyor ve koltuğa oturup televizyon izliyordu.
Ben de tekli koltukta onun gömleğinin ve pantolonunun düğmesini dikiyordum. Kendi hayvanlığımla söktüğüm düğmeleri.
"Zeytiin" sıkılgan sesimi duyunca gözleri anında beni buldu. Çocuk gibi davranıyor olabilirdim ancak tüm çocukluklarımı çekiyordu. Zaten o çekse yeterdi. Başka kimsem de yoktu ki.
Efendim der gibi baktığında "Çok sıkılıyorum ben, bunaldım." dedim her gün on defa demiyormuş gibi.
"Ne yapalım? Puzzle yapalım mı yine? Ya da gazetelerdeki şeyden çözeriz, hı? Olur mu?" Çözümlerini yerdim onun ama benim istediğim çözüm bu değildi.
Son düğmesini dikmediğim gömleği orta sehpaya bırakıp yanağına sesli bir öpücük kondurdum ve onun kucağına yattım. "Hep böyle mi olacak? Hep bu evde ışık bile almadan mı yaşayacağız?" Alttan ona bakan bakışlarıma karşılık olarak yeşillerini verdi ancak sorum ile gözleri kapandı. Bu durum onun da canını sıkıyordu.
"Düşünüyorum ve bir yolunu bulacağım söz veriyorum." dediğinde sesindeki hüznü gördüm. Beni eve hapsettiğini düşünüyordu. Gece benim uyuduğum düşündüğü bir anda içini dökmüştü ve o an duymuştum.
"Özür dilerim. Yaşadıklarımı sana da yaşatıyorum. Ancak tüm bunları bende anlayamıyorum. Bilmiyorum Chi Ku." demişti. "Özgürlüğünü elinden alan ben olmak istemiyorum." demişti.
Uyanıkken bu konuları konuşmadığı için kızgındım ancak en azından ben uyurkende olsa içini döktüğü için mutluydum.
Etrafımıza yayılan buhranlı havayı dağıtmak için bir anda üstüne çıkıp karnına oturdum. Düşüncelere dalmış gözleri ne olduğunu anlamak için odağını gözlerime çevirdi.
