Daçxuri / Ateş (bxb)

2.2-Büyümek

Merhaba sevgili okuyucular :) Önceki ve bu bölümü aslında bir bölüm olarak yüklemiştim, ama sonradan gereğinden fazla uzun olduğunu düşündüm. İkiye ayırıp tekrar yüklüyorum o nedenle. Wattpad acemiliği diyelim.

Cihan suçu yakalanmış bir çocuk gibi utandı. Ali'nin bir suçu yoktu hissettiklerinde, ama yüz ifadeleriyle bile belli ediyordu sürekli onu burada istemediğini.

"Hayır geliyorsun." dedi kolundan tutup.

"Bence beraber yeterince vakit geçiriyoruz."

Sözleri imalı olmasına rağmen sakince kurmuştu bu cümleyi Ali. Bir adım geri çekilip kolunu Cihan'ın elinden çekmiş oldu.

"Cidden işlerim var, bir yere uğrayacağım. Zaten yorulduk." deyip kapıya doğru yöneldi. "Yarın görüşürüz."

Cihan hemen peşinden gitti.

"Çok çalıştık biraz rahatlamayı hak ediyoruz bence. Babamı eve bırakalım geçelim."

Ali'nin hevessiz yüzü onu bir cümle daha kurmaya itti.

"Ali lütfen, ben de gitmeyeceğim sen gelmezsen."

"Oğlum saçmalıyorsun ya. Tamam sorun yok, kendini kötü hissetmene de gerek yok. Ben eve gideceğim sen de Çala'ya."

Bu sırada babası çoktan arabaya binmiş gözlerini üstlerine dikmişti.

"Abi yalvarttın beni ya, uzatma bin hadi. Bak babam bekliyor"

"Off Cihan."

Ali birkaç saniye daha bekledi, sonra bu konuşmanın gereksiz yere uzayacağına ve Cihan'ın pes etmeyeceğine ikna olup arabaya bindi. Babasını eve bırakana kadar hiç kimse konuşmadı. Kuru bir "geç kalma" uyarısıyla indi babası arabadan. Cihan dikiz aynasından arkada oturan Ali'ye baktı.

"Gelsene öne."

Ali inip yan koltuğa oturdu. Yolculuklarında sessizliği bir süre daha devam ettirdiler.

"Kusura bakma, iyi bir ev sahibi olamadım sana karşı." diyerek sessizliği böldü Cihan.

Ali bir süre cevap vermedi. Cihan yüzüne bakıp yanıt beklediğini gösterince de bir şeyler söylemek zorunda kaldı.

"Senin kavganın muhatabı ben değilim. Ne düşündüğünü anlayabiliyorum da, ben sana ne yaptım oğlum?"

"Evet sen değilsin, senle bir ilgisi yok. Bu benle ilgili. Ama bundan sonra öyle olmayacak. Böyle davranmayı bırakacağım."

Cihan söylediklerinde samimiydi. Her zaman olduğu gibi kendi kendine bile savunamadığı öfkeleri vardı. Birine anlatsa sinirinin sebebini "yetenekli bir çocuk geldi, babamdan benim alamadığım övgüleri alıyor." demek dışında başka hiçbir şey diyemezdi. Ama artık çocuk değildi, büyümesi gerektiğini o da biliyordu.

Ali cevap vermedi. Gözünü cama çevirip dışarıya baktı.

"Ayrıca çocukken sıçtın oğlum ağzıma." dedi Cihan. "Çok masum sayılmazsın, neler çektim senden."

Ali'yi gülümsetmeyi başarmıştı.

"Al bakalım öcünü." dedi sadece.

Sonra sessizlik içinde yola devam ettiler, ama aralarındaki buz kırılmıştı. Cihan bir karara vardı içinde, artık yetişkin bir adam gibi davranacaktı. Özellikle de Ali'ye karşı, çünkü o çoktan büyümüştü. Tüm yaşadıklarına rağmen davranışları hep olgundu. Çala'ya girdiklerinde içindeki mahcubiyet sürüyordu.