ရန္ကုန္ကျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိမ္မျပန္ေတာ့ဘဲ ဆိုင္ကိုသာတန္းလာမိတယ္။တစ္ခါမွ သူ႕ကိုမ်က္လုံးလွန္မၾကည့္ဖူးတဲ့ေမာင္ျဖစ္သူက "မမႀကီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘဝထဲကထြက္သြားေပးပါလားဗ်ာ"ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္းနဲ႕တင္ ဘာစကားမွျပန္မေျပာနိုင္ေလာက္ေအာင္ သူအ႐ုပ္ႀကိဳးပ်က္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ေဖေဖနဲ႕ေမေမဆုံးသြားကတည္းက သူတို႔စီးပြားေရးကိုအမဲျဖတ္ခ်င္ေနၾကတဲ့ေဆြမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ အေၾကာတင္းတင္းနဲ႕ဘာကိုမွဂ႐ုမစိုက္တဲ့သူကဘဲ ဒီအိမ္ရဲ႕အိမ္ေထာင္ဦးစီးဆိုတဲ့တာဝန္ကိုပုခုံးေပၚထမ္းခဲ့ရတယ္။ေရွ႕ေနဆိုတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ကိုသူပယ္ခ်ခဲ့ၿပီး ငါ့ေမာင္ေလးသာအၫြန့္တလူလူတက္ေနတာျမင္ရရင္ ဒီအစ္မေတာ့ေသေပ်ာ္ပါၿပီဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕ အရာရာလုပ္ေပးခဲ့ေပမယ့္ ေမာင္ျဖစ္သူကသူ႕ကိုအလိုမရွိေတာ့ဘူးေျပာလာတဲ့အခါ အသည္းထဲနင့္ေအာင္နာခဲ့ရတယ္။ဒီအစ္မရင္ကြဲေအာင္ ဒီလိုစကားၾကမ္းၾကမ္းေတြနဲ႕ေအာ္သတဲ့။တစ္သက္လုံးေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့တဲ့အစ္မကို ပစ္ပစ္ခါခါေျပာရက္တယ္တဲ့ေလ။ေသြးပြက္ပြက္ဆူလာသလို သူ႕တစ္ကိုယ္လုံးပူေလာင္လာတာေၾကာင့္ စားပြဲေပၚကပန္းအိုးကိုအားနဲ႕ရိုက္ခြဲပစ္လိုက္မိတယ္။လြင့္စင္သြားတဲ့ဖန္ကြဲစေတြဟာ သူ႕ေျခဖမိုးအထိလာမွန္တယ္။အေပၚယံအေရျပားတစ္ေထာက္စာနာက်င္မႈဟာ သူ႕ရင္ထဲကအပူမီးေတြေလာက္ေတာက္ေလာင္မေနတာဟာအေသအခ်ာပါဘဲ။
"မမႀကီး"
"အခန္းထဲဝင္ရင္ တံခါးေခါက္ရမယ္ဆိုတာမင္းနားမလည္ဘူးလား ဟမ္!"
"ဟို...မမႀကီး ကြၽန္မ ေတာင္း...ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ေ႐ႊျမတ္ရဲ႕မ်က္လုံးစူးစူးေတြနဲ႕ရင္ဆိုင္လိုက္ရတဲ့အခါ ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးကတုန္တက္သြားတယ္။ခႏၶာကိုယ္ကိုက်ဳံ႕ၿပီး ပါဆယ္ထုပ္ကို စားပြဲေပၚတင္ေပးၿပီးတာနဲ႕ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ရပ္ၾကည့္ေနတယ်။အမြဲခက်ထန်နေတဲ့ရွွေမြတ်ဂဳဏ်ဆိဳတဲ့အၿမိဳးသမီးပါးမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕တဲ့။ထူးဆန္းလြန္းလို႔ ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးကေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
"မင္းကိစၥၿပီးၿပီဆိုရင္ သြားေတာ့ေလ။ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ"
"ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့ရွင့္"
YOU ARE READING
နွံ(Completed )
Romanceရစ်နှောင်ကြိုး×သက်ဆင်းနွံ "အနွံ့အရပ်ဘယ်နှစ်ပေရှိလဲ" "ငါး...ငါးပေလေး " "ဒါဆို ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲနေဖို့အလုံအလောက်နေရာရှိတာပေါ့ " "ကို...ကိုကို...တော်...တော်တော့ "
