အႏြံက ေန႕တစ္ပိုင္းခြင့္ယူထားၿပီး ေန႕လည္မွေက်ာင္းကိုေရာက္လာတယ္။မ်က္ႏွာကမွိုင္ေတြေနၿပီး တစ္ခုခုျဖစ္ေနတယ္လို႔ သူတို႔အားလုံးထင္ေနၾကေပမယ့္ အႏြံ႕ဘက္ကေနအခုထိစကားတစ္လုံးမွမစလာေသး။အႏြံကစာသင္ခုံအလည္မွာထိုင္ေနၿပီး သူ႕ပတ္ပတ္လည္မွာ ရစ္၊ညီညီ၊ဟန္သစ္လြင္နဲ႕ေဆာင္းတို႔ကဝိုင္းၿပီးထိုင္ေနတယ္။
"မနက္က ဘာလို႔ေက်ာင္းမလာတာလဲအႏြံ။အန္တီေမ ေနမေကာင္းလို႔လား "
ေဆာင္းရဲ႕အေမးကို အႏြံကေခါင္းရမ္းျပတယ္။အားလုံးက တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္လွည့္ၾကည့္ၾကၿပီး မ်က္ခုံးပင့္လ်က္မ်က္လုံးခ်င္းစကားေျပာၾကတယ္။အကုန္လုံးၿပိဳင္တူေခါင္းရမ္းလိုက္ၾကၿပီး အႏြံ႕ႏႈတ္ထြက္စကားကိုသာေမွ်ာ္လင့္ရျပန္တယ္။
"လူ...လူကေကာင္းေပမယ့္... အ...အေမ့စိတ္ေလး ဝမ္းနည္းေနလို႔"
အႏြံက ညကပြဲေစ်းကအျပန္သူတို႔ႀကဳံခဲ့ရသမွ်ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကိုရွင္းျပေတာ့ အားလုံးမ်က္ႏွာက အမ်ိဳးစုံေသာအေရာင္ေတြျဖတ္ေျပးလို႔ အံ့ၾသေနၾကတယ္။ဘယ္သူကမ်ား ဒီေလာက္လုပ္ရက္ရတာလဲလို႔ ကိုယ္စီအေတြးမ်ားေနခဲ့ၾကတယ္။သူတို႔အေနနဲ႕လည္း စဥ္းစားလို႔မရေပ။အႏြံေရာ အန္တီေမပါသိပ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရွာမွာ။မွိုင္ေနတဲ့အႏြံ႕မ်က္ႏွာေလးဟာလည္း စိတ္ႏြမ္းလ်မႈေတြေၾကာင့္လန္းမလာေတာ့ေပ။
အေမညကတစ္ညလုံးမအိပ္ဘဲငိုေနတာ အႏြံၾကားရတယ္။ဒီေန႕လည္း အေမဆိုင္မထြက္နိုင္ဘူး။အိမ္ေရွ႕ကေန ဆိုင္မထြက္ဘူးလားလို႔လွမ္းေအာ္သံေတြကို အႏြံတို႔သားအမိ ေခါင္းခါျပရတာလည္းေညာင္းလွၿပီ။အေမက အႏြံ႕ကိုစိတ္မညစ္ေစခ်င္လို႔ထင္ရဲ႕။"အေမတို႔အဆင္ေျပသြားမွာပါ အႏြံရယ္"လို႔ေျပာရွာတယ္။ဒါေပမယ့္ အေမ့မွာဆိုင္ကိုျပန္ရင္းဖို႔ေငြမရွိဘူး။အႏြံ႕စုဗူးေလးကိုခြဲၿပီး ရသမွ်ပိုက္ဆံအကုန္အေမ့ကိုေပးလိုက္တာေတာင္ "ခုံေတြကိုပါတစ္စစီရိုက္ခ်ိဳးသြားလို႔ ဒါေလးနဲ႕ေတာ့မေလာက္ေလာက္ဘူးသားရယ္ "လို႔အေမကၿငီးၿငီးျငဴျငဴေလးေျပာျပန္တယ္။အႏြံ အေမ့ကို ဒီအေျခအေနကေနမကူညီနိုင္လို႔ တကယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အႏြံဘာတာဝန္မွမယူနိုင္လို႔ စိတ္ကေလးႏြမ္းလ်ရပါတယ္။
YOU ARE READING
နွံ(Completed )
Romanceရစ်နှောင်ကြိုး×သက်ဆင်းနွံ "အနွံ့အရပ်ဘယ်နှစ်ပေရှိလဲ" "ငါး...ငါးပေလေး " "ဒါဆို ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲနေဖို့အလုံအလောက်နေရာရှိတာပေါ့ " "ကို...ကိုကို...တော်...တော်တော့ "
