"ရစ္ေလးေရ နိုးရင္တံခါးေလးဖြင့္ေပးပါဦး"
အခန္းေရွ႕ကၾကားလိုက္ရတဲ့ဦးငယ္အသံေၾကာင့္ ရစ္အိပ္ရာကမထေသးဘဲ ႏွစ္ပတ္ေလာက္လွိမ့္လိုက္ေသးတယ္။အိပ္မႈန္စုံဖြားျဖင့္ စားပြဲေပၚကနာရီကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ နံနက္ဆယ္နာရီေတာင္ထိုးေတာ့မယ္။သူဒီေလာက္ေတာင္အိပ္ပစ္လိုက္မိတာလားလို႔ ေတြးေနခ်ိန္မွာဘဲ ဦးငယ္အသံကိုထပ္ၾကားလိုက္ရတယ္။
"လာၿပီလို႔ ဦးငယ္ရဲ႕"
တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေပမယ့္ ရစ္ကမ်က္စိမပြင့္ေသးဘဲတံခါးေဘာင္ကိုမွီထားတယ္။
"ဘယ္အခ်ိန္ေတာင္ရွိေနၿပီလဲ ဒီေန႕စာခ်ဳပ္လက္မွတ္ထိုးရမွာေလ "
ဦးငယ္သတိေပးခါမွ သူသတိရသြားတယ္။ေနာက္ၿပီးအႏြံေလးကိုလည္း အလုပ္လိုက္ပို႔မယ္လို႔သူေျပာထားေသးတယ္။။အလုပ္ကေန႕ခင္းမွဆိုေတာ့ ကိစၥမရွိေပမယ့္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ခ်ိန္းထားတာကေတာ့ေန႕လည္ဆယ့္ႏွစ္နာရီ။သူအခုခ်က္ခ်င္းျပင္ဆင္မွသာ ေတာ္ကာက်မွာ။
"ကြၽန္ေတာ္ေမ့ေနတာ ဦးငယ္ရဲ႕။ေရခ်ိဳးၿပီးဆင္းလာမယ္ေနာ္၊ ဦးငယ္လိုက္ပို႔မွာလား "
"Exactly!ဒါနဲ႕ ဒီအကၤ်ီဝတ္ၿပီးဆင္းခဲ့ေနာ္ "
ဦးငယ္က သူ႕လက္ထဲအိတ္ကိုအတင္းထိုးေပးလာတယ္။ယူေတာ့ယူလိုက္ေပမယ့္ ရစ္ကဘဝင္မက်။
"အဝတ္အစားေတြကအမ်ားႀကီးရွိတာကို အပိုကုန္ေအာင္ဝယ္လာျပန္ၿပီလားဦးငယ္ရဲ႕"
"ဦးငယ္ဝယ္လာတာမဟုတ္ဘူး၊သားဒယ္ဒီက သားအတြက္ဆိုၿပီးမေန႕ညေနကဝယ္လာတာေလ။ဧည့္သည္ေတြကိုအျပင္လိုက္ပို႔ရင္းနဲ႕သားကိုသတိရလို႔တဲ့။သားဒယ္ဒီစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ဝတ္ေပးလိုက္ပါကြာ"
"ဒယ္ဒီကလား။ေသခ်ာေပါက္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ဆိုၿပီး ဒယ္ဒီကဝယ္လာခဲ့တာလား"
ရစ္က သူ႕ကိုယ္သူလက္ညွိုးထိုးၿပီးႏႈတ္ခမ္းတြန့္႐ုံၿပဳံးတယ္။အထဲကဘာပါသလဲဆိုတာေတာင္မၾကည့္နိုင္ေတာ့ဘဲေရခ်ိဳးခန္းထဲ အေျပးအလႊားေျပးဝင္သြားေတာ့တယ္။ဒါဟာဒယ္ဒီ့ဆီက သူပထမဦးဆုံးရခဲ့ဖူးတဲ့ လက္ေဆာင္ေလးလို႔ေျပာရင္လည္းမမွားပါဘူး။
YOU ARE READING
နွံ(Completed )
Romanceရစ်နှောင်ကြိုး×သက်ဆင်းနွံ "အနွံ့အရပ်ဘယ်နှစ်ပေရှိလဲ" "ငါး...ငါးပေလေး " "ဒါဆို ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲနေဖို့အလုံအလောက်နေရာရှိတာပေါ့ " "ကို...ကိုကို...တော်...တော်တော့ "
