I'm a killer {Twilight}

004 II New born

De Coldwells waren weer terug in Forks. De vampieren clan met blauwe ogen en indrukwekkende vampiergaves. 

De twee jongens die beide een oog had op Ashley en haar beschermers waren sinds ze werd geboren om haar te beschermen van Yvonne. Ze werden gezelschap gehouden door Valerie een verre nicht van de Coldwell's. Het meisje van de Coldwell familie heeft een vreselijke lot. Ze was ooit de fout in gegaan door Yvonne te vertrouwen. Nadat ze doorhad wat Yvonne allemaal deed heeft ze haar haar rug toegekeerd en nu is ze vervloekt. Gedoemd om een nieuwgeboren kind te vermoorden wanneer Ashley's leeftijd werd gereset door Chuck. 

Ik dacht dat de Coldwells na de begrafenis van Ashley weg waren gegaan naar New Jersey. 

Ik keek naar de dode bebloedde lijken van mensen op ons tapijt. Ze lagen daar bewegingsloos en hun ogen keken leeg voor zich uit. Ze waren dood. 

Geschokt door de hele situatie nam ik een stap naar achter. Ze hadden allemaal twee gaten in hun nek en bij een van hen was een stuk uit zijn nek weggescheurd. Hij moest wel het eerste slachtoffer van de Newborn zijn geweest. Mijn vader keek naar me en knikte bevestigend. Ik wendde mijn blik af.

Valerie was er nog slechter aan toe dan Chuck en Dylan. Ze stond te trillen en leunde tegen Chuck aan. Ze bleef maar naar haar arm kijken. De namen van alle kinderen die ze ooit heeft gedood begon te branden in haar huid. Iedereen in deze kamer dacht maar aan 1 ding. Yvonne.

"Wat heeft dit te betekenen?" vroeg mijn vader. Ik zag dat Jasper en Alice naar een andere kamer gingen. Ik ging bij mijn moeder staan en greep naar de zoom van haar trui. Carlisle knielde naast de doden neer en inspecteerde ze, maar wel op afstand.

"Dat zie je toch? Dit kan maar één ding betekenen en aangezien niemand het zegt zeg ik het wel. Dit is Yvonne's werk. Ze is nog niet dood," Rosalie keek vol minachting  naar de slachtoffers. Ze zag niets anders dan een berg doden die zijn ontstaan door Yvonne.

"Rose, dat hoeft niet perse zo te zijn. Dylan wat is er gebeurd?" vroeg Edward nadat hij zijn blik van Rosalie af had gewend en naar Dylan keek. Ik zag dat Emmett Rosalie kalmeerde.

"We waren onderweg naar New Jersey toen Valerie werd geraakt door een lichtbal. Ze begon dingen te mompelen en ging weer richting Forks. Chuck en ik volgde haar maar ze leek totaal niet meer zichzelf. Voor haar verschenen blauwe vuur bolletjes. Ze volgde ze tot aan het bos en klom een heuvel op. Toen kwamen we deze slachtoffers tegen," beantwoordde Dylan mijn vader. Esme gebaarde dat Chuck Valerie op de bank mocht leggen.
"Het waren kampeerders," zei Chuck nadat hij Valerie op de sofa had gelegd. Valerie ademde erg zwaar en sloot haar ogen.
"Wacht, welke heuvel? Die waar we Ashley hebben begraven?" vroeg ik verbaasd. Dylan knikte. Mijn moeder draaide zich naar mij toe.
"Lieverd, ga maar naar Alice toe," zei ze. Ik schudde mijn hoofd.
"Mam, ik ben geen klein kind meer. Ik wil ook helpen." Mijn moeder knipperde, keek even naar mijn vader en knikte dan.
"We hebben wel een probleem," Ik keek naar Chuck die het zei.
"Wat is het probleem?" vroeg ik bang voor zijn antwoord.
"Haar graf is leeg." Ik keek geschokt naar hem.
"Dat kan niet Ashley is dood," siste mijn vader. Tranen kwamen naar boven. Rosalie kwam achter me staan. Ze omhelsde en troostte me. Ik hoorde mijn vaders voetstappen richting Carlisle.

"Hebben jullie een new born gezien?" vroeg mijn vader.

"Eigenlijk niet en we roken er trouwens ook geen."

"Deze slachtoffers zijn net als Mike gebeten door een new born, maar waarom hebben jullie Mike daar laten liggen?" vroeg Carlisle.

"Welke Mike? We troffen alleen deze kampeerders aan."
"Er moet wel een new born zijn geweest," mompelde Carlisle en bekeek nog een paar andere slachtoffers.

"Het was een heks!" riep Valerie plots helemaal buiten adem. Ze schoot overeind. We keken allemaal naar haar en meteen kwamen Dylan en Chuck naast haar zitten. Dylan kalmeerde haar. Ondertussen dwalen wat gedachtes rond. Valerie meende dus een heks te zien?
"Het kan Ashley niet geweest zijn. Ze gaf haar laatste beetje levenskracht op," zei mijn vader. Hij concentreerde zich op Valerie.
"Ik denk dat ik weet wie Ashley heeft en wie deze mensen heeft vermoord," zei ik met een trillende stem. Ik raakte mijn moeders hand aan. Mijn vader had mijn gedachtes al gelezen en knikte. Hij vertelde iedereen wie ik in gedachte had.
"Ik bedoel .. Niemand heeft gecontroleerd of Yvonne echt weg of dood is."
"Dat zou kunnen," zei Chuck nadenkend. Ik hield Rosalies hand stevig vast.
Als Yvonne echt hier rond dwaalt dan lopen wij gevaar. Vroeger was Ashley er om ons te beschermen...
Mijn vader kwam naar me toe en pakte mijn hand uit die van Rosalie.
"Alles komt goed." fluisterde hij geruststellend en aaide over mijn haar. Ik knikte en had nu echt de behoefte aan Jacobs armen die zich om me heen slaan en me warm houdt, maar helaas is hij er nu even niet. Wat zou hij nu aan het doen zijn?