[Vervolg op I am different]
"When we were children,
We learned to fight.
Fight the monsters,
Under our bed.
But how do you fight,
How do you fight,
The monsters in your head.
How do you fight,
The monster you are." - J. Y.
Ashley heeft zichzelf als...
Het gebouw was enorm. De gangen waren oneindig en ramen waren zo groot als onze huisdeur. De versierde muren en prachtige schilderijen lieten de gangen er extra luxe uit zien. Toen we langs de eetkamer liepen zag ik een enorme kroonluchter die bedekt was met glimmende edelstenen en een lange eettafel.
Niemand zat aan tafel en toch was het gedekt met vele schalen vol exotisch fruit. Er lag zelfs glimmend bestek klaar naast elk bord. Terwijl Darrens voetstappen weerklonken door de gangen werd ik uit mijn trans gewekt door Benjamin die naar de eettafel sloop en een vork oppakte. Hij bewonderde het even en keek me gechoqueerd aan.
"Het is compleet gemaakt van zilver!" fluisterde hij vol verbazing naar me. Gepanikeerd keek ik om me heen, bang dat iemand ons zag en het verkeerde idee kreeg. Ik siste naar Benjamin om zijn aandacht te krijgen. Hij probeerde al het bestek op te pakken dat op tafel lag.
"Ben, als iemand je zo ziet denken ze dat je aan het stelen bent," siste ik naar hem. Ik trok aan zijn kraag en begon te lopen. Tot ik het harde gerinkel van het bestek hoorde dat op de vloer neerkletterden. Met angst draaide ik me om en zag Benjamin verbaasd naar zijn lege handen kijken.
"Benjamin!"
"Wat heeft dit te betekenen?" De stem was afkomstig van een streng uitziende vrouw die ons afkeurend aankeek. Ze had haar handen in haar zij geplaatst en beende op ons af. Gezien haar kleding was ze vast degene die het huishouden regelt.
Benjamin ging rechtop staan met zijn handen op zijn rug, alsof hij niets had gedaan. Hij leek zich helemaal niets aan te trekken van de vrouw terwijl ik haar intimiderende ogen probeerde te ontwijken.
"Het spijt me. Het was niet onze bedoeling om hier een rommel te maken," mijn stem trilde zelfs van het praten tegen de vrouw. "Ik raap het wel op."
Snel knielde ik en raapte zoveel mogelijk vorken en messen op. Ik hoorde rennende voetstappen en zag Darren binnen enkele seconde in de deur opening. Hij keek naar de hele scene en stapte in.
Met een elegante boog groette hij de oudere dame.
"Madam Greenwich, ik verontschuldig me voor de overlast, maar deze twee horen volgende week bij de opening. De koningin wilt ze graag zien."
Ze keek hem even aan en haar blik verzachtte.
"Goed dan. Ga jij maar jongen en succes met spelen. Je dienstmeid ruimt het wel op." Ze keek naar me en blafte; "Tempo, het bestek ruimt zichzelf niet op."
Haar stem was ijzig en haar koude blik greep ik snel naar de laatste mes en sneed mezelf per ongeluk eraan. Gepijnigd liet ik het mes vallen en balde mijn hand tot een vuist. Snel hield ik het tegen mijn borstkas en bekeek de schade.
Madam Greenwich snoof neerbuigend en zelfs Benjamins kalme houding veranderde. Hij keek woedend naar de vrouw.
Darren rende naar me toe en ging op een knie zitten om mijn pols te pakken en de wond te bekijken. Hij greep naar zijn zakken en pakte een witte handschoen eruit. Voorzichtig deed hij de handschoen bij mij aan en hielp me overeind.
"Madam wie dan ook. Je hebt zojuist de kostbaarste vingers van de beste pianospeler in het land verminkt. Denk jij – op welk manier dan ook, dat je deze last kan dragen?" Benjamin liep steeds dichter naar haar toe. Hij gromde bijna.
"Denk je dat je zo makkelijk wegkomt hiermee? Ze is hier om de gasten van de koningin te vermaken met haar muziek. Als er ook maar een ding mis is denk jij dat je de gevolgen aan kan?" gromde hij. "Kan u dat aan?"
"Nee, zeker niet. Dit moet snel worden opgelost. Breng haar zo snel mogelijk naar de zuster. Mijn dienstmeiden ruimen de rest wel op." Haar houding veranderde compleet en ze boog voor ons tot we weg waren.
"Benjamin, was je niet een beetje te hard voor haar. Het is best wel grof om zo tegen een oudere te praten..." Benjamin liep weer ontspannen naast Darren en mij en keek mij vredig aan.
"Nee hoor. Ik vertelde gewoon de waarheid."
"De waarheid?"
"Ja, hij heeft wel gelijk, lady Alynn. U heeft een groot doel op de dag van de opening. Op de dag dat de koningin een bond moet maken met de andere leiders van de landen moet ze een pianist hebben. Sinds ze uw pianospel heeft gehoord op het plein heeft ze besloten dat u haar sterkste pion wordt in het spel. Met uw pianospel moet u de gasten tevreden stellen, dat is belangrijk," legde Darren uit.
"Oh, maar het is maar pianospelen. Ik kan daarbij niet de gedachte van mensen beïnvloeden."
"Alynn, dat is dus waarom ik de koningin heb verteld dat je uniek bent. Als jij zingt worden degene die het horen betoverd. Je hebt de stem van een meermin."
"Dat heb ik nooit gemerkt."
"Darren waar is de zuster? Ze is hevig aan het bloeden," vroeg Benjamin opeens. Het was waar mijn hoofd begon opeens te tollen en ik voelde me niet goed. Darrens witte handschoen is bloed doordrenkt en bloed bleef over mijn hand te sijpelen.
Mijn benen begaven het en ik voelde twee handen die me ondersteunde.
"Oh, heer Brandon."
"Shh, het is al goed Darren. Ik breng haar wel," zei een onbekende stem. Mijn ogen hadden zich allang afgesloten van de wereld en langzaam dreef ik weg van mijn bewustzijn.
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou télécharger une autre image.
