[Vervolg op I am different]
"When we were children,
We learned to fight.
Fight the monsters,
Under our bed.
But how do you fight,
How do you fight,
The monsters in your head.
How do you fight,
The monster you are." - J. Y.
Ashley heeft zichzelf als...
Toen het huis in zicht kwam shifte ik gelijk van vorm en stormde het huis in. Met een grauw liet ik iedereen weten dat ze beter op een afstand kon blijven staan en me niet moest dwarsbomen. Het deerde me niet eens dat de geur van de Cullens altijd sterk in mijn neus prikte als ik net weer in mijn menselijke vorm ben.
Mijn hart klopte in mijn keel toen ik de trap op stormde en bij de laatste trap treden remde ik langzaam af. Een ijzig gevoel verspreidde zich over mijn borstkas en mijn nekharen gingen ophoog staan. Ik greep naar de leuning met de ene hand en met de andere kant greep ik naar mijn borstkas. Hopend dat mijn warme hand het ijzige gevoel weg laat vagen. Er was iets met de sfeer in deze kamer.
Er is hier iets goed mis.
Ik negeerde het en liep door. Mijn voeten leidden me automatisch naar de kamer waar Renesmee zich bevond. Toen ik in ademde rook ik Bella's geur ook sterker, ook die van Edward dus. Binnen een paar seconden stond hij voor me. Hij gooide iets naar me. Achteloos smeet ik het op de vloer en wilde de kamer in stormen.
Edward hield me tegen met zijn hand. Zijn ijskoude hand brandde op mijn warme huid.
"Nee," gromde hij. Hij keek me doordringend aan. Hij wees naar het lapje stof die ik zojuist had weggesmeten en ik verbeet de neiging om hem een kopje kleiner te maken. Ik zag dat daar een broek lag.
Op dat moment realiseerde ik me dat ik na mijn transformatie me niet heb omgekleed en naakt door het huis heb gerent. Ik zuchtte en sloot mijn ogen voor een seconde.
Shit.
"Ja, dat kan je wel zeggen ja," antwoordde Edward met doffe ogen. Hij keerde zich om en liep naar Renesmee.
Nadat ik de broek aan had liep ik zo snel mogelijk langs Edward en zag Renesmee op het bed liggen met Bella naast haar in het bed. Carlisle zat op het bed en zat haar wonden te verbinden. Mijn adem stokte en liet me voor het bed op mijn knieën vallen.
"Nee," fluisterde ik verloren. Mijn ogen richtten zich op Renesmee. Woedde bouwde zich in me op. Ik had haar hier niet moeten achterlaten. Ik balde mijn vuisten waardoor mijn knokkels helemaal wit werden en mijn botte nagels zich alsnog in mijn huid boorde. Hoe kon ik haar hier zomaar achterlaten en hoe is ze in deze situatie beland?
Ik klemde mijn kaken opeen. Het voelde niet goed toen we afscheid moesten nemen. Ik had het moeten weten en haar nooit moeten laten gaan!
"Nee!" gromde ik luid en ik sloeg met mijn hand een gat op de glanzende houten vloer. De Cullens stonden binnen een seconde allemaal in deze kamer. Ze keken naar wat voor een zielig hoopje ik was geworden.
Die verdomde Newborn is ook echt overal.
"Wacht, Jacob weet iets," zei Edward tegen de anderen. Ik kookte van binnen en keek vol razernij naar de nietswetende Cullens.
"Hoezo 'Jacob weet iets'?" riep ik gefrustreerd en stond op. Ik voelde weer de drang om iets omver te gooien of te slaan. "Bedoel je die new born met haar freaky gave waardoor de pack haar niet eens kan opsporen? Zij is de oorzaak."
De Cullens wisselden een blik uit.
"Zij?" herhaalde Jasper met een puzzelende blik.
"De laatste die een new born hebben gevonden zijn de Denali Clan. Zelfs de new born van de Denali's is geen new born meer. Er zijn geen andere new born's die we kennen," vertelde Carlisle met een diepe frons.
"Jacob, waarom laat je ons niet eerst vertellen wat er met Renesmee is geb-"
"Dus jij wilt beweren dat ik dom ben dat ik alles niet direct weet omdat ik niet zo'n gedachten lezende gave heb als jij?" Ik weet dat het nergens op sloeg, maar op dit moment kon ik niet eens normaal nadenken.
"Jacob," hoorde ik van achter me. Het was Bella. Ze keek gebroken en haar topaas kleurige ogen vertelde me dat als ze Renesmee zou verliezen, ze ook een groot deel van haar ziel zou verliezen. Voor mij is Renesmee al mijn leven, sinds het moment dat ik haar voor het eerst in de ogen heb gekeken.
"Ze vertellen de waarheid," realiseerde ik me. Ik liet mijn handen langs mijn zij hangen als ik eenmaal het hele verhaal heb gehoord over de lijken die in vervloekte zombie-vampieren leken te veranderen.
Ik slikte de brok weg die de hele tijd in mijn keel bleef haken. "Wordt ze nog wakker?"
Bella haalde haar schouders op en aaide over Renesmee's bol. Ze veegde voor de zoveelste keer wat denkbeeldige plukjes haar uit Renesmee's gezicht, omdat we weten dat als ze even met haar bos krullen zou schudden, ze bijna niets meer kon zien door al het haar in haar gezicht.
"Alice heeft haar toekomst gezien. Ze zal het niet redden."
Ik schudde mijn hoofd. Dit zal ik niet accepteren. Ik moet degene vinden die dit heeft gedaan. Edward keek naar me en knikte.
"Jacob, misschien kunnen we jullie helpen bij het zoeken. Het is tenslotte een vampier - hoop ik - en we denken wel dat we ongeveer van het zelfde uitgaan," zei Edward. "We zullen minder snel opvallen dan een hele pack van menselijke opgepompte mannequins."
Ik gromde, maar Edward heeft een punt. Hij wist natuurlijk al gelijk dat de vampier richting de stad is gegaan door mijn gedachtes te lezen.
Oké, nu mag je wel weer even uit mijn hoofd blijven, Cullen.
