I'm a killer {Twilight}

015 II Bella

Ik zag hoe mijn razernij werd terug gereflecteerd door de ogen van Ashley's leger. De meedogenloosheid die ik uitstraalde was angstaanjagend. Ik mocht de controle over mezelf niet verliezen, want met zulke woede en verdriet zou ik zo de meest afschuwelijke dingen kunnen doen. Ik verbeet de neiging om mezelf op deze monsters te storten. Wat ik wel kon doen is mijn wilskracht om Renesmee te wreken om beter te kunnen vechten. 

Iemand die verblind is door woedde zal zich niet kunnen concentreren op zijn of haar doel.

De woorden galmden door mijn hoofd. Ik was nu erg dankbaar om Jaspers woorden toen hij me opleidde tot een ervaren vechter. Blinde woede komt nooit van pas, maar geleidde woede, zou me kunnen helpen.

Ik keek over mijn schouder en voelde een steek toen ik me realiseerde waarom Alice en Jasper niet meer achter ons stonden. 

Sinds Ashley verscheen heb ik mijn koepel van veiligheid heel snel opgeborgen op commando van Edward. Blijkbaar kon deze versie van Ashley iets ergs met je gave doen als je het activeert in haar bijzijn. Als ik mijn gave had gebruikt terwijl ze aanwezig was, dan had ik net zo goed kunnen ëindigen als Alice en Jasper.

Alice, Jasper. Ik zal je lijden wreken.

Met die gedachte concentreerde ik me op een doel en voelde de adrenaline door mijn lichaam stromen. Ik liet mijn schild nog breder en sterker staan. 

De eerste was een breed uitziend man. Een dodelijke paarse goed scheen uit zijn ogen. Hij bleef rennen en maakte allerlei dierlijke geluiden. Ik ademde diep in en rende even snel op hem af als hij op mij. Aan zijn gezicht zag je dat hij niet kon wachten om mij aan stukken te rijten. 

Dacht het dus niet.

Mijn arm omsloot zijn hoofd en gaf er een ruk aan terwijl ik tussen zijn benen door een sliding maakte. Zijn lichaam werd onderuit gehaald en met een klap viel hij tegen de grond aan. Door mijn techniek had hij niet eens de kans om te reageren. Met kracht gaf ik een ruk aan zijn hoofd en hoorde ik het misselijkmakende gekraak van zijn nek, en als een zak met botten lag hij roerloos op het slagveld. 

De rest van de paarse ogen keken mij aan en kwamen in actie. Ik ademde diep in en herhaalde de les die ik met Edward had om mijn schild aan te sterken. Ik sloot mijn ogen en concentreerde. Alles om me heen werd van me afgesloten en ik richtte me op één ding.

Renesmee.

Ik kon de hybrids op een razende tempo horen aankomen en binnen een ogenblik zouden ze me bespringen.

Nog heel even.

Ze miste mij op een haartje toen ik mijn ogen opende. 

Een fel oplichtende dunne maar krachtige krachtveld schoot als een elastiek los van mij. Het raakte de cirkel van de hybrids en binnen een seconden lagen alle zes hybrids al op de grond.

"Goedzo Bells!" zei Emmett die gauw die mij voorbij rende. Hij gooide een hybrid op de Dylan-manier tegen een boom. De hybrid werd doorboord door een scherpe tak.

Ik merkte nu pas dat Dylan alle takken van de bomen voor de helft had afgebroken. De andere helft dat aan de bomen vast zat was vlijmscherp en klaar om wat hybrids te spietsen.

Emmett ging van het ene gedrocht naar de andere om de hybrides op te pakken en als een basketbal zo ver mogelijk omhoog gooide. Hun lichaam werden doorboord en ze klauwde hopeloos in de lucht.

Dylan gebruikte natuurlijk zijn gave en in één hand beweging heeft hij een stuk of negen hybrides de nek om gedraaid.

Chuck in dat geval had niets aan zijn gave en liet zijn beste vechtmoves zien. Wat niet slecht was.