I'm a killer {Twilight}

31 II Ash Li

Eunuch San zo werd de eunuch voor mij genoemd. Hij liep in snelle passen door allerlei gangen van dit doolhof van een paleis terwijl ik hem probeerde te volgen. Dat gaat niet makkelijk als je allerlei mooie dingen om je heen ziet. Ik stond bijvoorbeeld te kijken naar een hele mooie rozenstruik en wat voor mooie kleurrijke vlinders het aantrok. Op de plek waar ik was opgegroeid was het vol met vuil, we zagen alleen doffe kleuren en bijna nooit planten of bloemen zoals deze. Eunuch San was al snel een hoek omgeslagen.

Ik zuchtte duidelijk hoorbaar en jogde achter hem aan, maar toen ik de hoek om liep grepen 4 paar handen me. Het waren oude rimpelige vrouwen handen. Eunuch San stond in de deuropening terwijl de vier oude vrouwen me meenamen naar binnen.

"Geef haar maar de volledige behandeling. Van top tot teen wil ik haar schoon hebben. Ze moet eruit zien als een echte dame dus verbrand die oude vodden van haar," beval Eunuch San de oude vrouwen.

Over beledigingen gesproken, iemand heeft echt iets tegen mij. Ik ademde door mijn neus uit en blies het plukje haar uit mijn gezicht die los is geraakt tijdens het volgen van de eunuch.

De vrouwen knikten en zeiden allemaal iets in een koor waar ik kriebel van kreeg. Ik huiverde en maar kwam al snel bij mijn positieven toen ik zag dat de deur werd dichtgedaan en dat de vier vrouwen op me afkwamen als vier enge heksen. Ik begon stappen naar achteren te zetten om de vrouwen op afstand te houden.

"Pak haar."

Ik werd protesterend mee gesleurd naar een badkamer. Ze stripten mij van mijn kleren en stopten me in een badkuip met iets té heet water. Op het wateroppervlak dreven er rozenblaadjes – oh vandaar die rozenstruiken – die het water lekker liet ruiken. Ik werd bij mijn schouder gegrepen en op mijn plaats gehouden door een van de vrouwen terwijl de andere drie verder gingen met het schoonmaken van mijn lichaam. Met een ruwe doek gingen ze over mijn huid en leken ze bijna een hele laag huid eraf hebben gescrubd. Hoe lang duurt deze hel nog?

Na 2 lange pijnlijke uren waren ze eindelijk klaar en als laatste staken ze mijn haar op tot een mooie knot. Toen ze daarmee klaar waren keken ze alle vier eindelijk eens tevreden en waren de frons van hun gezichten weggevaagd. Ze lieten me opstaan en duwden me de kamer uit. De deur werd met een klap achter me dicht gegooid. Wankelend en al probeerde ik overeind te blijven op de schoenen die me zojuist werden aangedaan. Het waren hele rare schoenen die je alleen bij hele rijke mensen zag. Het zag eruit als een normale schoen maar dan met een houten hak in het midden waar je op moest balanceren.

Snel behield ik mijn evenwicht door als een gek met mijn armen rond te zwaaien tot ik mijn balans had gevonden en bleef staan. Ik zuchtte opgelucht en merkte op dat Eunuch San voor me stond. Ik schrok en slaakte een gil. De oude Eunuch keek me geërgerd aan omdat ik een gil gaf van de schrik. Hij schudde afkeurend naar mij om mijn gedrag. Ik zette een verontschuldigende glimlach op.

"Het spijt me, eunuch San. Mag ik vragen hoe lang u daar al stond?"

"Lang genoeg om te kunnen zien dat je alleen waardig bent om je uiterlijk en niets waard bent van binnen," zei hij kil. De woorden kwamen hard aan en leken me te doorboren. Ze bleven hangen in mijn hoofd. Ik voelde een brok in mijn keel die ik niet weg kon slikken. Wat waren ze wreed hier.

"Volg mij," zei de eunuch en beende weer op een rap tempo weg. Ik probeerde zijn woorden te vergeten en probeerde me te concentreren op de schoenen waar ik nu op liep. Al bij de eerste vijf meter ging ik bijna door mijn enkel en niet alleen dat ik ben de eunuch kwijt. Ik leunde tegen een paal om wat uit te rusten en veegde met mijn mouw wat zweet van mijn voorhoofd. Dit is zelfs nog zwaarder dan het harde werk wat ik meestal moest verrichten. Ik plukte aan mijn kleren. Wat had ik het warm!

"Dit zijn te veel lagen!" klaagde ik tegen mezelf en probeerde mezelf wat lucht toe te wuiven. Ik weet zeker dat ik nu aan liep als een rode tomaat.

Een melodieuze klank bereikte mijn oren en ik werd gelijk afgeleid. Het waren de mooiste melodieën die ik heb gehoord in mijn leven. Voor ik het zelf echt in de gaten had begon ik te glimlachen. Waar kwam het geluid vandaan?

Ik stond op en deed de schoenen uit.

"Vreselijk," mompelde ik voor ik ze in de struiken dumpte. Zo snel mogelijk op mijn sokken liep ik op het geluid af, maar toen stopte het geluid abrupt. Teleurgesteld bleef ik staan waar ik was gebleven en probeerde te luisteren of degene nog verder ging met het melodie. Helaas na 5 minuten hoorde ik nog steeds niets.

Dat was nog niet eens het ergste ik wist zelf niet eens waar ik nou eigenlijk was. Ik werd wel omringt door duizenden mooie bloemen en de geuren drongen mijn neus binnen. Het waren de parkiettulpen die mijn aandacht trokken ook al werden ze bijna verdoezeld door de enorme rozenstruiken toch kon je zien dat ze nog altijd mooi zijn. Stap voor stap liep ik op de tulpen af en knielde ervoor. Ik bracht mijn neus naar de bloemen en rook eraan.

"Ik heb nooit geweten dat je zo'n tulpenliefhebber bent geweest. Zijn ze je lievelingsbloemen?" zei een bekende stem achter me. Met een ruk draaide ik me om.